Ungi hermaðurinn - 15.09.1912, Side 3

Ungl hermaðurinn
67
Jólin nálguðust. Eg var kallaður að
dánarbeSi Edithar. Hún barSist eins og
oft áður viS sjúkdóm og þjáningar.
Margir erfiSleikar fossuSu kringum
hana eins og reiSar bylgjur. En hún
stóS örugg á bjarginu og var ætíS glöS.
»Kæri dróttstjóri«, sagSi hún, »viljiS
þór ekki gera svo vel aS stjórna jóla-
tréshátíSinni fyrir okkur þetta ár1 ÞaS
verSur í síSasta sinn, sem eg fer á þann-
ig hátíS hér á jörSunni. Eg hefi beSiS
guð aS gefa mór krafta til að koma
þangað, og hann hefir lofaS því. Eg
á einu sinni enn þá að fá aS sjá björtu
barnsaugun og úthluta jólabögglunum«.
Hún var með á hátíðinni og kvaddi
börnin meS nokkrum orSum. Skömmu
síðar var hún flutt laugt í burtu frá
flokknum sínum og frá sínu elskaSa
starfi, langt burtu í einveruna, þar sem
dauðans dimmi stormur geysaSi og vildi
brjóta skipið hennar í spón.
ÞaS er aftur komiS sumar og geisl-
sndi sólskin. UnaSslegur ilmur af ný-
útsprungnum sýrenum streymir inn um
gluggann inn í herbergið þar sem Edith
lá áSur. Hún kannar aS nýju óþekta
stiguj en hún gerir það eins og sál
þvegin í blóSi lambsins.
D’mniv pl-iicc'nr dauðans umgirða
bana. Ljós jatðarinnar er slökt. Fæt-
urnlr stíga niSur í kalt íljótiS. En
Jesús er nálægur. Hún hvílir á bjarg-
>nu. Hún er frelsuð. Sterkir hjálp-
rœSisarmar bera þreytta barnið yfir
fljót dauSans, og þúsund hendur sjást
nu þegar, sem veifa og bjóða hana vel-
homna á það lofaSa dýrlega land. Hún
sér Jesú, sem hún undir eins þekkir
af auSkennunum eftir sárin. Hún er
heima, heima, þar sem sólln aldrei sígur
í sæ.
Hershöffiingmn og maoridrengurimi.
Fyrir mörgum árum síðan kom maður
til Nýja-Sjálands, klæddur herbúningi
og hafSi hann harðan hatt á höfði.
Eótt á eftir honum kom hópur kvenna
og karla í land, einnig í herbúningi, og
gekk eftir skipun hergöngu um götur
bæjarins og sungu söng, sem eg er viss
um að flestir lesendur »Unga hermanns-
ins« hafa heyrt: »GuSs lamb, guðs
lamb, þaS blæðandl guðs lamb!« Þetta
var ekki á sunnudegi heldur virkan dag,
og þessi herganga og sálmasöngur var
íbúunum þar til binnar mestu undrunar.
Þessi óvenjulega skrúðganga vakti
forvitni, einnig á meðal barnanna, og
til þess að geta satt forvitnina, fylgd-
ust þau með fjöldanum til þess sjálf aS
geta sóð og heyrt.
í þessum barnahóp var maorldrengur
nokkur. Forvitni hans hafði næstum
verið södd meS sögusögn, er hann hafði
heyrt: að þetta væri mesti maður
heimsins. Hann horfði með undrun á
mesta mann heimsins. Árangurslaust
gáði hann að gimsteinum og gullkeðjum
á »þessum mikla mannil«, því maður-
inn, sem stjórnaði hergöngunni og söng
með þennan gamla söng, var hershöfð-
ingi Booth, stofnandi HjálpræSishersins.
Söngur og ræða hershöfðingjans hafði
svo mikil áhrif á hjarta maoridrengsins,
að hann eftir skamma stund var kominn
að bænabekknum til aS biðja Jesú um
fyrirgefning synda sinna.
Mörg ár eru liðln frá þessum merka
degi. Maoridrengurinn er orSinn full-
orðinn maður, og er framvegis hermaSur
og aðstoðar við barnastarfið á Nýja-
Sjálandl.
------B®S------