Templar - 11.12.1908, Blaðsíða 5

T E M P L A R
193
— Ekki gat honum samið við konu sína.
Og var það nær eingöngu vegna vín-
drykkju og þess sem af henni leiddi.
Og skildu þau svo. — Hann var mjög
tignaður um tíma sem skáld. En svo
langt komst óregla hans, að þótt hann
væri tiginborinn var hann að lokum
hvergi liðinn hjá hinu heldra fólki. Og
jafnvel skríllinn var farinn að hrópa á
eftir honum á mannamótum. Kom þá
svo að hann taldi sér ekki lengur vært
á ættlandi sínu; og varð hann að flýa
þaðan. Hraktist hann nú land úr landi,
ósæll og eirðarlaus; og gekk svo nokkur
ár. Að síðustu lagði hann af stað í
Grikkja-stríðið sem sjálfboðaliði. Ávalt
hélt hann þó uppteknum hætti hvað
vínnautnina snertir. Og hefir honum
sjálfsagt verið um megn að leggja hana
af — Hann hafði ungur verið einhver
hinn fríðasti maður á öllu Englandi. En
þegar hann var um þrítugt var hann
búinn að fara svo illa með sig á slarki
og óreglu, að hann leit út eins og sjö-
tugt gamalmenni. Átti hann nú skamt
eftir ólifað. Og lést hann af afleiðingum
víndrykkju, rúmlega hálf-fertugur að aldri,
gjörhniginn að heilsu. — Hann hafði, á
meðan heilsan leyfði, gengið drengilega
fram í Grikkjastríðinu. Og er það al-
mæli, að án alls efa hefðu Grikkir gert
hann að konungi sínum, ef honum hefði
enst aldur til. En Baccus sá fyrir því!
Hið langmesta skáld Ameríkumanna,
sem og er talinn meðal heimsins allra-
fremstu rithöfunda, Edgar Poe, fór eins
eða jafnvel ver. Hann var einhver mesti
drykkjumaður sem um ér getið. Var
hann ungur rekinn burt frá fósturíoreldr-
um sínum vegna óreglu. Og var hann
þá fyrst nokkur ár á hrakningum, og
gekk því næst í herinn; en varð einnig
að víkja þaðan af sömu orsökum —
Seinna komst hann þó að ritstjórnarstöðu
og kvæntist. En vegna ofdrykkju og ó-
reglu alls konar gat hann ekki tollað
nema örskamman tíma í þessari nýu vist,
og lenti nú aftur á hrakningum og basli.
Gat kona hans ekki þolað þá örbirgð
og það andstreymi, sem ofdrykkja eigin-
manns hennar bakaði henni. Misti hún
þá heilsuna, og dó i hinum mesta vesal-
dómi rúml. tvítug að aldri. — Skömmu
þar á eftir komst Poe aftur að blaða-
menskustöðu. En það fór sem fyr; hann
drakk sig frá henni. Og komst hann
nú í slíkt volæði, sem frekast er unt að
hugsa sér. Var hann nú og mjög þrot-
inn að heilsu, þótt eigi væri gamall;
enda létst hann skömmu síðar í hinni
sárustu neyð, á fertugsaldri.
Skotlands mikla skáld, Róbcrt Burns,
sem bæði var rithöfundur fram úr skar-
andi og þess utan dugnaðarbóndi, var
drykkjumaður mikill og alla tíð örsnauð-
ur. — Dó hann á besta skeiði, 36 ára
gamall, þannig, að hann sofnaði drukk-
inn úti um kvöld í kalsaveðri; varð
hann innkulsa og lést að fáum dögum
liðnum. Pannig fór sá mikli maður,
sem auk margra annarra ágætisverka hef-
ir ort hið dýrðlega kvæði, (sem alkunn-
ugt er hér á landi í þýð. síra M. Joch.:
«Pví skal ei bera höfuð hátt
í heiðursfátækt, þrátt fyrir alt?«
o. s. frv.
Arnold Boechlin, langfrægasti málari,
sem uppi hefir verið á Pýskalandi og einn
hinna einkennilegustu listamanna heims-
ins, var alla ævi bláfátækur drykkjumaður,
sem fáirmerkir menn þektu nema að nafni.
— Svo ersagt aðGeorg Brandes var staddur
í Berlín og langaði til að sjá Boechlin.
Tókst honum lengi vel ekki að spyrja
hann uppi, fyr en hann eftir langa leit
spurði til hans af tilviljun. Var þá þessi
dýrðlegi listamaður staddur niðri í arg-
vítum veitingakjallara og sat þar að
drykkju innan um alls konar óþokkalýð.
— Pegar vér virðum fyrir oss ævi-
atriði þessara mikilmenna, og reyndar
ýmissra fleiri en hér hafa verið nefndir
og svipað lán hafa sótt í hendur Bacc-
usi, hlýtur oss að reka að þeirri hugs-
nn: »Pegar svo fer með hin grænu tré,
hvernig mun þá fara fyrir hinum visn-
uðu?!» —
Fyrsta vistin.
Saga eftir Chr. Westergaard.
Theodór Árnason þýddi.
Frh.
Pegar Margrét kom í hagann, litaðist
hún um eftir bróður sínum, en sá hann
hvergi, en í þess stað varð hún strax
vör við hundinn, sem sat undir mjólk-
urvagninum. Hann Iá alveg kyr, eins
og hann svæfi og varð hún því ekkert
hrædd við hann. Hann varð ekkert vond-
ur þegar hún kom að vagninum, en lá
kyr sem fyrr. Parna lá treya Hans Pét-
urs, og fyrst hún gat ekki fundið hann
sjálfan, ætlaði hún að forvitnast um
hvað væri í vösunum á treyunni, því
henni þótti vænt um alt sem Pétur
átti. Hún tók treyuna upp til að
rannsaka hana, eti í því stökk hundur-
inn geltandi á hana. í ofboði flýði hún,
en af því, að hún hélt á treyunni elti
hundurinn hana, beit í treyuna ogtogaði
á móti. Þá slepti hún henni og hljóp
grátandi að hagahliðinu og hrópaði á
bróður sinn.
»Hépp! hépp! Tryggur karlinn!« kall-
aði Hans Pétur um leið og hann kom
út úr fylgsni sínu. Hann komst við af
hræðslu systur sinnar.
»Ha! ha! ha!« hló Kristinn.
»Pú varst ^hrædd við hann Trygg,
Margrét,« kallaði Hans Pétur. »Hann
gerir engum neitt.«
»Pú ættir að skammast þín, Hans
Pétur, að hræða mig svona, og fyrir
bragðið skal eg aldrei koma til þín
framar», sagði hún kjökrandi.
»Pú getur óhrædd klappað honum«,
sagði hann. »Hann bítur ekki, en eg
hef kent honum að standa vel á verði.«
»Ef þú ert hrædd við hund, þá
tjáir ekki senda þig til þorpsins«,
sagði Kristinn háðslega. »Hundurinn
vissi ekki að þú varst systir Hans Péturs,
en við verðum að kenna honum það.«
»Pað gildir mig einu, Egill, aðeins
að þið kennið honum ekki að hræða
mig.«
»Ha! ha! ha!« hló Kristinn.
Peir léku sér nú um stund að hund-
inum, því hann varð að gera ýmsar list-
ir. Misþyrmdi Kristinn honum þá mjög.
Loks þótti honum tími til þess kominn
að gá að kúnum sínum, en það fanst
honum samt ekki eins gaman og að
eika sér.
»Pað er gott að Kristinn er hér ná-
lægt með kýrnar sínar, svo að við get-
um leikið okkur saman«, sagði Hans
Pétur.
»Það var víst hann sem fann upp á
því að láta Trygg hræða mig?« spurði
Margrét.
»Já, en hann gerði þér þó ekkert.«
»Veit eg það«, svaraði hún, »en
mér geðjast ekki að Kristni, af því hann
fór svo iila með Trygg.«
»Pað er ekki vert að þú segir mömmi
frá þessu«, sagði Hans Pétur.
»Nei, en þá máttu ekki hræða mig
oftár«, svaraði hún. »Kemurðu ekki
bráðum heim? — Pú ættir bara að sjá
öll húsin sem eg hef bygt við veginn,
þegar eg hef setið yfir kúnni. En það
var miklu meira gaman, þegar þú varst
heima.«
»Má eg koma með Trygg með mér?«
»Já, en ekki með Kristinn!*
* * *
Kunningsskapur þeirra Hans Péturs
og Kristins jókst dag frá degi. Peir voru
daglega saman; oftast Ivar það Krist-
inn, sem yfirgaf sínar kýr og lét
þær eiga sig. Hans Pétur var ennþá
jof samvizkusamur til þess að van-
rækja verk sitt, þó að Kristinn drægi
úr þeirri tilfinningu hans,bæði með eig-
n breytni sinni og með því að géra gis
að honum fyrir skyldurækni hans. Peir
höfðu nú um tíma liaft mikið að gera
við að undirbúa fiskiveiðaferð í kíl, sem
var fyrir ofan akur Mikkaels Madsens. Var
þar mikið af geddum og álum. Kristinn
hafði hnuplað sér dálítlu af hrosshári
og úr javí fléttuðu þeir strengi, pílviðar
greinar notuðu þeir sem fiskistengur, og
er þeir höfðu útvegað sér öngla, voru
þeir ferðbúnir. Veiðarfærin földu þeir
í limgarðinum, því enginn mátti vita af
þessu, og um miðdegisleytið ætluðu þeir
að byrja veiðina.
Hans Pétur loíaði sjálíum sér að vísu
að vera aðeins augnablik og fara svo
strax til nautgripanna sinna, því það var
mjög heitt um miðdegið og þurfti þess-
vegna að gæta vel að því, að kýrnar
færu ekki í kornakurinn.
»Þú skalt sjá«, sagði Kristinn, »að
ekkert er til fyrirstöðu.« Eg get heldur
ekki séð mínar kýr, en hvað kæri eg
mig um það? Pað er heldur ekki nægi-
lega heitt til þess að þær rási. Ög
við getum veitt margar geddur og ála.
Eg hef séð fiskana byltast um í vatn-
inu á hverjum degi.«