Templar - 11.12.1908, Síða 6

194
T E m P L A R
•>Húsbændurnir verða víst glaðir þeg-
ar við komum heirn með stóra byrði«,
sagði Hans Pétur.
»Nei, við skulum svei mér ekki gefa
það sem við fáum, okkur verður varla
þakkað mikið fyrir það<, svaraði Krist-
inn. »Mamma mín getur gengið um
með fiskinn og selt hann, því hann er
mjög dýr. Ef við getum veitt fáeina
stóra ála, getum við á stuttum tíma inn-
utinið okkur meira en sem svarar hinu
litla kaupi sem við fáum «
»Já! og svo skiftum við péningunum
á milli okkar.«
»Nei, bíddu nú við!« sagði Kristinn,
»mamma verður þó að fá eitthvað fyrir
að selja fiskinn.«
»Pað er satt, það hugsaði eg ekki
um.«
»Hún fær nú ekki minna en helm
inginn, þar að auki lagði eg til hross-
hárin og önglana og fyrir það vil eg fá
eitthvað. Eg tek tvo hluti af helmingn-
um sem eftir verður og svo mátt þú
eiga afganginn.«
»Pað verða nú víst éngin ósköp,«
sagði Hans Pétur og stundi við.
*Pað geta orðið 3 — 4 krónur.«
Peir komu nú að kílnunt og beittu
önglana, og er þeir höfðu hent færun-
um í vatnið, settust þeir undir gamalt
pílviðartré, sem slútti út yfir kílinn. Með
eftirvæntingu horfðu þeir á færin og
vonuðu, að nú yrði bráðum bitið á. En
það gekk ekki eins vel með veiðina
og þeir höfðu gert ráð fyrir. Hver hreyf-
ing á vatninu endurnýjaði vonina, en
það var aðeins vesöl skemtun, þvi von-
in dó strax aftur.
»Megum við veiða hérna ?<- spurði
Hans Pétur.
»Nei! En hvað gerir það til; kíllinn
er að vísu leigður, en hingað kemur
enginn um miðdagsleytið svo það skiftir
engu. Ef einhvér skyldi koma getum
við stokkið burtu.«
»Eg verð víst að fara að gæta að
kúnum«, sagði Hans Pétur. Pví sam-
viskan ásakaði hann með endurnýjuðu
afli, við þá hugsun að fremja þannig
tvöfalda yfirsjón. »Eg er hræddur uni
að þær hlaupi í hafrana. Við höfum nú
verið svo lengi og við fáum víst engan
fiskinn í dag.»
»Hvaða bull«, svaraði Kristinn. »Kýrn-
ar gæta sín sjáifar og við förum bráð-
um heim. Parna skaltu nú sjá!« hélt
hann áfram. »Nú kemur það.« Við
fiskifærið sást hreyfing, eins óg fiskur
væri við það. Pað var ný freisting fyrir
Hans Pétur og hann settist aftur niður
til þess aðbíða úrslitanna. Færið hreyfð-
ist dálítið og »bólið« hossaðist upp og
niður, og éinu sinni hvarf það alveg
undir yfirborð vatnsins.
»Nú er hann á færinu«, hvíslaði Krist-
inn; »en, þey, þey!« t iskurinn hlaut
áð vera á, og Kristinn dró færið upp,
en — ekkert var á því, aðeins beitan
farin.
»Óhræsið. Parna fór liann mtð orm-
inn«, sagði Kristinn. «En við skulum
samt ná honum. Hann kemur strax
aftur þegar hapn er búinn að bragða á
beitunni.«
Hans Pétur varð aftur ókyr og vildi
fara heim.
»Nú skulum við sjá hvað klukkan
er«, sagði Kristinn; eg hef ágætan
»sólhring«, sem ég stilti í dag svo
eg veit að hann er réttur.« Hann tók
nú þetta verkfæri upp úr vasa sínum:
málmhring með skoru öðrumegin en
tölustöfum hinumegin, dálítið málmband,
sem hægt var að færa til, huldi skoruna
að undanteknu ofurlitiu gati, sem sólin
skein í gegnum yfir á tölustafina, »Klukk-
una vantar fjórðung í eitt«, sagði Krist-
inn. »Viltu kaupa hringinn?» sagði hann
við Hans Pétur. »Pað er ágætur ->sól-
hringur«, hann sýnir stunda-fjórðunga.«
Petta var freisting; hringurinn var
jafngóður og úr og við hann hékk gul
festi, sem mundi fara vel á brjóstinu.
«Hvað á hann að kosta?« spurði,
hann.
»Eg keypti hann fyrir 40 aura«, svar-
aði Kristlnn. Pað var auðvitað ósatt.
en hvað kærði hann sig um það, ef
hann aðeins gat blekt Hans Pétur. »En
þú skalt fá hann fyrir 30 aura.«
»Fæ eg festina líka?«
»Nei! Hana færðu fyrir 10 aura.«
»Pú getur grætt þá, ef við aðeins
höldum áfram,«
»Jæja, láttu mig þá fá hann.«
Nú varð hann að vera kyrr við kíl-
inn; en það var líka mikilsvirði, sem
hann hafði veitt, því honum fanst hann
eiginlega hafa fiskað hringinn. Ýmist
stakk hann honum í vasann til þess að
sjá hvernig festin færi, eða þá hann
gáði að því, hvað klukkann væri.
En veiðiskapurinn gekk illa og loks
varð Kristinn að játa að til einskis væri
að eyða tímanum lengur í þetta.
»Eg vildi óska að enginn hefði nú
komið út í hagann«. sagði Hans Pétur
við sjálfan sig á heimleiðinni, »og eg
vildi, að kýrnar væru allar kyrrar!«
Kristinn var ekki hryggur, en samvisk-
an nagaði Hans Pétur ári afláts, og j
hann flýtti sér sem mest hann mátti.
Pað var heldur ekki hið ákjósanleg-
asta ástand þarna hinumegin. Sólar-
hitinn var mjög mikill og blæja logn.
Af því leiddi að kýrnar ókyrðust og
leituðust við að brjóta hlekkina, er þær
höfðu étið nægju sína. Pær slógu
hölunum upp í loft og stukku um í
tjóðrinu og eftir marga sterklega rykki j
hepnaðist tveim þeirra að slíta sig laus-
ar, og leituðu þær síðan á akurinn.
Nú vildi svo til, að Margrét litla var
aftur send þenna dag, einhverra erinda
til bróður hennar, og af því að hún hélt
að hann væri í haganum, eða að minsta
kosti ætti að vera þar, fór hún rakleitt
þangað. Par fann hún Hans Pétur
hvergi. »Skyldi hann hafa falið sig?«
Trygg var hvergi að sjá! En þegar
hún sá lausu kýrnar skildi hún, að Hans
Pétur væri ekki viðstaddur. Hún reyndi
nú að ná í kýrnar. Pað var nú hægra
sagt en gert, því kýrnar undu vel frelsinu.
Pað urðu þessvegna kapphlaup og við það
skemdist kornið, því það tróðst niður
víðsvegar. Hún gat náð annari kúnni
og teymdi hana á eftir sér, þegar Morten
Nielsen, sem hafði kcmið til hugar að
líta eftir nautgripunum, kom í hagann.
»Hver ert þú?« spurði hann telpuna.
«Eg er systir hans Hans Péturs.«
»Hvar er hatin þá, þegar kýrnar eru
að rása um kornið?* —
Hún fann að hún var í klípu ; það hafði
eitthvað komið fyrir bróður hennar. Hún
gat ef til vill frélsað hann með því að
segja að hún hefði tekið að sér að gæta
kúnna rneðan hann hefði skroppið yfir
til Kristins, því þar hugði hún hann
vera. Pað var að vísu ósatt, en
hvernig mundi honum annars reiða af.
Hún hætti því á þetta. Hefði hann al-
varlega athugað hana er hún sagði þetta,
hefði hann getað séð hve hrædd hún
var.
»Við skulum nú ná í hina b eljuna
hann kemur lfklega á meðan, og þá
get eg talað við hann «