Templar - 10.11.1915, Side 3

TEMPLAR.
63
það, sem bylting þessi gjörir, þegar hún
verður nógu sterk og útbreidd, er, að
sameina tvo dýrmæta hluti, sem fremur
eru sjaldgæfir hjá einum og sama manni
— en það er lífsgleði og reynsla, eða
sem enskir kalla: enthusiasm and expe-
riance.
Alt til þessa hefir því verið þannig
varið, að vérjhöfum lífsgleðina, en vant-
ar reynsluna, og þegar vér höfum feng-
ið reynsluna, þá er lífsgleðin farin.
Ég þekti hinn mikla lærimeistara
minn, Sir Francis Galton, þegar hann
var á áttræðisaldri, og hann var full-
komið sýnishorn af manni, sem hefir
hvorttveggja til að bera: lífsgleðina og
regnsluna. Hann var ótrúlega vitur og
eftir því reyndur. Hann var glaður og
fjörugur sem ungur drengur, og æfin-
lega yngstur og glaðastur í herberginu.
Og heilsufræðin, sem hann grundvallaði,
— mun á komandi tíma breyta öllum
heimi.
Vafalaust má æskan biða lengur eftir
uppfyllingu vona sinna. Og þeir verða
ekki margir forsætisráðgjafar eða stjórn-
arformenn Breta rúmlega tvítugir eins
og Pitt. En hins vegar verða þær líka
færri hetjurnar, sem deyja úr drykkju-
skap eða gigt um fertugl, eða stjórn-
málamennirnir, eins og áður fyrri. Og
æskan mun leika sér sem áður; en hún
mun endast miklu betur en áður og
vara lengur á komandi timum, en liing-
að til hefir verið.
Fegurð kvenna hjá hinum lægri mann-
llokkum er öll farin þegar þær eru 23.
og 24. ára gamlar og þegar þær eru
orðnar 35 ára, þá eru þær orðnar skorpn-
ar og hrukkóttar og gular og tannlaus-
ar kerlingar. — Hjá hinum hvítu mann-
llokkum endast konur miklu lengur. þó
að mjög sé það mismunandi lijá hverri
þjóð í sama Iandi. En þetta: fegurð
kvenna, er sama eðlis og alt annað.
Það er æskan og lífsgleðin, sem er farin
þegar reynslan er eiginlega rétt að byrja.
Æðarnar eru orðnar harðar og stirðar
af eitrun, og sálin er orðin sliguð og
útpind og getur ekki höfði lialdið. Eftir
það er maðurinn á leiðinni hröðum fet-
um til grafar, hvort sem hann er ungur
eða gamall að aldri til.
(Heimskringla).
Br. Sig, JúL Jóhannesson,
læknir
var kosinn Stór-Templar á síðasta þingi
Stórstúkunnar í Manitoba og Norðvest-
urlandinu, sem haldið var i ár. Hann
er lesendum »Templars« að góðu kunn-
ur. Einnig er hann þjóðkunnur hér á
landi fyrir kvæði sín, sem bróðir hans,
Jóh. heilinn Jóhannesson, gaf út fyrir
nokkrum árum.
Br. Sigurður er dugnaðarmaður og á-
hugasamur um reglumál. Stórstúkan
mun þvi ná miklum framförum undir
stjórn hans.
Næsta blað kemur út kringum 25. þ. m.
Áfengisbann í Svíþjóð.
Bindindismenn í Svíþjóð héldu alls-
herjarþing í sumar er leið og ákváðu
að fara þess á leit við konung og stjórn,
að áfengisbann verði í lög leitt meðan
á styrjöldinni stendur.
Það hefir nú heyrst, að í ráði sé að
koma á áfengisbanni í Svíþjóð meðan á
ófriðnum stendur. En áfengisframleið-
endur eru óðir og uppvægir og gera
alt, sem í þeirra valdi stendur til að
hindra það. Jafnvel hefir heyrst að
gistihúsin hafi hótað að loka ef þetta
yrði ákveðið.
Einnig kvað nýtt bindindisfélag(II) vera
í undirbúningi, sem á að vinna á móti
því, að þessi ófagnaður, bannið, komist
í framkvæmd.
Það er félag, sem »Morgunblaðið«
hlýtur að hafa álit á ; það mundi vinna
að Morgunblaðs-bindindi.
Frá stúkunum.
Útsölu (bazar) hélt Unglingaráðið sunnu-
daginn 31. f. m. í Good-Templarahúsinu
og stóð hún frá kl. 10 árd. til kl. 6 síðd.
„Svanir“ léku á lúðra gestunum til skemt-
unar. Einnig var sunginn tvísöngur. Að-
fóknin var dauf og inn komu alls 51 kr.
og 8 aurar.
Unglingastúkurnar í Rvík eru nú að skifta
félögum sínum í flokka, til þess að hafa
betra eftirlit eftir fundarsókn og fræðslu.
Er það sniðið eftir amerísku fyrirkomu-
lagi. S'tórstúkan mælti með því á þingi
sínu í sumar er leið.
Leiðrétting. í greininni „Konunglegur
bindindisdrykkur", í síðasta blaði, stendur
„tvær teskeiðar", en á að vera tvœr barna-
skeiðar.
Frá útlöndum.
Landsforeningen »Bort med Tobakken«
í Danmörku hélt þing sitt í Óðinsvé 15.
ágúst s.l. Samkvæmt skýrslunum hafði
félagið rúmlega 500 félaga. Ýms mál voru
til meðferðar á þinginu. Formaður var
kosinn dr. Bille-Top. Fólagið gefur út
blað, sem heitir „Frisk Luft“.
Vindlingareykingar í Danmörku. í fyrra
var brent í Danmörku alls 417 miljónum
vindlinga.
Það ber þó ekki að líta svo á, að úr þeim
væri búið til himin hátt fjall og svo kveykt
í öllu saman. Nei, danskir drengir, konur
og menn reyktu vindlingana — og borguðu
„nautnina" með miklu fé.
Þessar 417 miljónir vindlinga kostuðu
um 6 miljónir 2 hundruð og 50 þúsund
krónur (eða einn og hálfan eyrir hver).
Þetta geta menn, þrátt fyrir dýrtið, at-
vinnuleysi og fjárhagslega afturför.
í sannleika þróast vitleysan mæta vel
hjá mentuðustu þjóð heimsins. (Frisk Luft).
Votka og styrjöldin. Forstöðumaðurinn
fyrir skattadeild rússnesku stjórnarinnar,
M. Kharitonoff, sagði við umræðurnar um
fjárlögin í Dúmunni: Rússland er ham-
ingjusamara með stríðið og án áfengisins,
heldur en með áfengið og án striðsins.
í Þýzkalandi hefir ríkisþinginu verið send
áskorun um ýmsar takmarkanir á áfengis-
framleiðslunni — meðal annars um ákvörð-
urarrétt héraðanna — og fékk hún 2 milj.
undirskrifta.
í Bandarikjunum hefir nefnd 51 vísiuda-
manns lagt til, að whisky og cognac sé
strykað út úr lyfjaskránni, því það sé ekki
hægt með sanni að segja, að þau eigi þar
heima eftir þeim upplýsingum, sem nú eru
fengnar um eðli þeirra og áhrif.
L.eystur úr álögum.
Eftir
Guido Ritler Gebell von Ennsburg.
(Framh.).
Framhald söngleiksins varð alveg eftir
vonum manna. Áhuginn óx stöðugt eftir
því sem lengra leið á leikinn og við lok
næstsíðasta þáttar urðu fagnaðarlæti áhorf-
endanna svo mikil að höfundurinn varð að
sýna sig á leiksviðinu. Og óskunum var
fullnægt. Hann kom fram á leiksviðið á-
samt með aðalleikendunum. Hann var í
svörtum lafafrakka og bar hvítt hálsbindi.
Það var Wilhelm Rhode! Páll greifi.
Hann hneigði sig djúpt fyrir hinum hug-
föngnu áheyrendum og fyrir keisaranum
og fylgdarliði hans, sem tóku kveðju hans
brosandi. Blómvöndum og krönzum var
fleygt í hrúgum upp á leiksviðið. Karl-
mennirnir heilsuðu Rhode með háum á-
vörpum, og konurnar — og á meðal þeirra
voru þær göfugustu og fegurstu af Vínar-
aðlinum — teigðu sig langt fram fyrir
brjóstvörn stúkunnar, til þess að þær gæt.u
virt fyrir sór listamanninn.
Þá dundi við lófaklapp sem aldrei ætl-
aði að taka enda.
Ungi listamaðurinn hafði einnig af öðrum
ástæðum vakið sérstaka athygli þeirra,
sem viðstaddir voru. Ýmsir meðal fyrir-
fólksins könnuðust undir eins við Willrode
greifa og varð það endalaust samræðuefni.
Menn gerðu bæði að lofa og öfunda hann.
En í stúku Leibnitz greifa komst undrun-
in á sitt hæsta sig, er það var ljóst, að
Wilholnr Rhode væri hinn frægi höfundur
söngleiksins „Elmira".
María hné niður náföl á stólinn; en svo
brá purpurarauðum roða á vanga hennar.
Hæg hræring fór um líkama hennar er
hún með gleðibrosi svarið hinu elskuverða
augnaráði, sem Rhode sendi henni þaðan
sem hann stóð á leiksviðinu.
„Nei, nei! nú er mér öllum lokið!“ hróp-
aði Leibnitz. „Slíkt hefir ekki áður heyrst!
Það er ótrúlegt — þessi Rhode — slikur
launmælamaður!"
Nú konr Alfons hlaupandi til þeirra;
hann var einnig forviða af undrun.
„Hvernig lízt þér á?“ spurði hann greif-
ann ör í bragði. „Hann er á einu auga-
bragði orðinn frægur tónsmiður — hann,