Templar - 05.05.1918, Blaðsíða 3

TEMPLAR.
15
einhverjir fleiri átt hlut í grautargerð.
Leiðinlegt er það, að Ari skyldi einn
líða fyrir marga, en það er ekki nýtt í
þessum heimi.
Pegar »bræðurnir« komu á vettvang.
Ég settist í »hliðskjálf« — nei, í stól-
inn minn — og lagði aftur augun og
þá varð ég þess var, að ég sá »of heim
allan«.
Ég fór að litast um og gat brátt gert
greinarmun hlutanna.
Ég sá krossgötur; var önnur gatan
breiðari og var hún um leið landa-
merkjalína, sem aðskildi lönd bann-
manna og andbanninga.
Ég litaðist betur um á þessum merki-
lega stað og varð þess brátt var að ég
sá fólk. Ég sá að fátt fólk var á ferli
og tók því að athuga stjörnumerkin og
komst að þeirri niðurstöðu, að þetta
væri snemma morguns — um kl. langt
gengin fimrn.
Ég sá fjóra karla og eina konu koma
eftir götunni og halda áleiðis að kross-
götunum. Voru þau öll »ballbúin«. Mér
virtist tveir af mönnum þessum vera
útlendir sjómenn — skipstjórar. Fólk
þetta var mjög frjálslegt og hispurslaust
í framgöngu og var auðséð að menn-
irnir voru án allra áfengisáhrifa.
En þá verður mér litið yíir á götuna
hinu megin. Par gengu fjórir menn og
leiddust. Mér brá dálítið í brún, því ég
kannaðist við menn þessa og sá um
leið að þeir voru alt öðru vísi í laginu
heldur en ég var vanur að sjá þá hérna
megin — nefnilega á götunum í Rvík.
Ég er handviss um, að þetta voru
sömu mennirnir og skal ég, rétt til að
seðja forvitni ykkar, segja ykkur hvers
»Stands« þeir voru. Sá fyrsti er lög-
maður, fyllilega meðallagi hár og þrek-
inn og vel í skinn komið. Annar er sjó-
maður — skipstjóri, en er nú hættur
þeim starfa fyrir löngu — hvítleitur,
mikill á lofti og eins og hann ætli að
taka alla veröldina í einu spori þegar
hann gengur. Priðji er uppgjafaverzl-
unarstjóri, en er nú »grosseri« og »mu-
ciserar« með köflum; hann er rauður í
andliti og fremur laglegur, en eitthvað
óviðfeldið í svipnum og trúað gæti ég
því að hann væri illa lyntur. Fjórði og
siðasti var barnakennari fyrir nokkrum
árum, en er nú kominn í allgóð efni —
græddi á úlgerð. Þeir voru fyrir mín-
um venjulegu sjónum svona fremur
myndarlegir menn og álitlegir á velli.
En nú var útlit þeirra á alt annan veg.
Snyrtimenskubragurinn var horfinn og
vaxtarlagið breytt, því handleggirnir
dingluðu máttlausir til og frá og fæturn-
ir vöfðust hvor utanum annan eins og
lappir undir vixlaðri truntu. Kinnarn-
ar löfðu niður undir axlir og augna-
lokin voru orðin nálega helmingi breið-
ari en venjulega. Þegar þessir herrar
komu í námunda við þá, sem fyrr voru
nefndir, þá tóku þeir bannlandsherrarnir
í höfuðfötin og heilsuðu. »Bræðurnir«
mynduðu sig til að »taka ofan« — þeir
höfðu auðsæilega einhverja óljósa hug-
mynd um að einhverjar aðvífandi verur
væru komnar í nálægð þeirra — en
þeim fórst það ekki sem allra höndug-
legast, enda var sjónin og valdið yfir
líkamshreyfingunum orðið mjög sljótt.
Þá varð ég þess undarlega var, að ég
heyri — ég heyri mannamál. Ég heyri,
að annar útlendi skipstjórinn spyr ann-
an þeirra sem með honum var: »Hvaða
menn eru þetta — svona einkennilega
á sig komnir?«
Hinn gefur greinagóð svör og segir
honum hverjir mennirnir séu. Skipstjór-
inn spyr ennfremur, hvaðan þeir muni
koma og hinn svarar því og bætir við
hvers konar »brœðralagi« þeir tilheyri.
í sama bili sé ég að útlendu skipstjór-
arnir staðnæmast og breyta gersamlega
útliti, svo mjög brá þeim við upplýs-
ingar þær, er þeir fengu. Get ég mér
þess til, að mennirnir hafi haft hugmynd
um það sem hér var um að ræða, að
þeir hafi séð sambandið milli »bræðra-
lagsins« og athafnar þeirrar, sem »bræð-
urnir« báru vott um að hafa tekið þátt í.
En mér brá ekkert við það, heldur
hitt, hve mennirnir voru orðnir slæptir
og slittislegir að sjá, — það var engu
líkara en að þeir hefðu verið á nætur-
löngu »fylliríi«, enda voru þeir í and-
banningalandinu.
Sýnin hvarf — ég opnaði augun og
nuddaði þau eins og til þess að ganga
úr frekari skugga um að sýnin væri
engin skynvilla.
Hörður.
Til athugunar.
Ólafur Þorsteinsson, verkfræðingur, er
ekki pennalatur maður. Nú er hann far-
inn að svara Jóhannesi Þorkelssyni í
»ísafold«. Er það sannarlega vel gert af
Ólafi að sjma mönnum og sanna, hve
afstaða andbanninga er bágborin, menn
hljóta óhjákvæmilega að sannfærast um
það, er þeir lesa þessi skrif hans. Hann
gerir bannmönnum góðan greiða með
þessu.
*
* ¥
Ólafur Þorsteinsson læknir lét þess
getið í »Vísi« á dögunum að hann ætti
ekkert í greinum eða skrifum Ólafs Þor-
steinssonar, verkfræðings, um bannmál-
ið. Vel gert var það af Ólafi Þ. lækni,
að gefa nafna sínum svona góð með-
mæli.
*
* ¥
Jón Ásbjörnsson, yfirréttarmálafluln-
ingsmaður, er skipaður fulltrúi lögreglu-
stjórans hér í Rvík. »Templar« væntir
mikils góðs af þeirri ráðstöfun.
Kristján Linnet lögfræðingur er skip-
aður fulltrúi hins nýja bæjarfógeta hér
í Rvík og er engin ástæða til annars en
að vera ánægður með það, því hann er
mjög samvizkusamur og réttsýnn.
Allsherjarbræðralagið.
Mörgum mun i fljótu bragði virðast
næsta undarlegt, einmitt á þessum ægi-
legu róstu- og byltingatímum, að gera
brœðralagið að umtalsefni, einkum það
bræðralag, sem ætti að ná til allra manna
eða allsherjarbrœðralagið.
En svo er þó ekki.
Einmitt nú er fylsta ástæða til að at-
huga það mál í sambandi við það, sem
nú er að gerast í heiminum með hlið-
sjón af þeim tíma, sem liðinn er.
Reynsla undanfarinna ára og alda
hefur gefið mönnum mörg ný umhugs-
unar- og viðfangsefni og eitt hið merk-
asta þeirra og yfirgripsmesta er hug-
myndin um allsherjarbræðralag mann-
kynsins.
Undarlegt má það í fljótu bragði virð-
ast, að manneskjurnar, sem byggja þenn-
an hnött, sem er sennilega eitt af út-
hverfum tilverunnar eða eitt hinna minni
starfsviða lífsins, skuli ekki gela lifað
nokkurn veginn i sátt og samlyndi, því
nægilegt er landrýmið enn, svo ekki
ætti það að vera lil fyrirstöðu, ef menn
annars vildu nota þau gæði á friðsam-
legan hátt, sem hnötturinn hefur að
bjóða íbúum sinum. Þó hefur sagan
svo berlega sýnt, að þetta gátu menn
ekki.
En víxlsporin, sem mannkynið hefur
stigið á liðinni tíð, hafa opnað augu
margra manna fyrir þeim sannleika, að
svo má ekki lengur vera; hér verður að
koma breyting á, ef mannkynið á að
eiga sæmilega framtíð í vændum.
Það, sem einna berlegast hefur ein-
kent liðna tímann er hin svo nefnda
Samkeppni.
Margir hafa þá skoðun, að samkepn-
in sé hin bezta lyftistöng allra fram-
kvæmda og sannra þjóðþrifa. Við skul-
um nú athuga hana nokkru nánar.
Verzlunin og viðskiftaatvinnan hefur
um langt skeið verið talin aðallyftistöng
þjóðanna og er hún það að vísu, en
þó er það mjög undir því komið, hvernig
með hana er farið.
Kunnara er það en frá þurfi að segja,
að margt miður sæmilegt hefur átt sér
stað einmitt í sambandi við verzlun og
viðskifti. Harðsvíraðir okurkarlar hafa
hrúgað saman ofl'jár á kostnað viðskifta-
vina sinna og flegið þá miskunnarlaust.
Þetta á sér og hefur, því er miður, átt
sér stað um langt skeið. Við hliðina á
þessum ofjörlum verzlunarstéttarinnar
hafa oft verið fátækir kaupmenn, sem
hafa mist aleigu sína, af því að þeir
gátu ekki staðist í samkeppninni við þá
sem sterkari voru, því »engin miskunn
er hjá Magnúsi«. Þar er enginn annars
bróðir í leik. Oft hafa menn heyrt þess
getið, að í kaupliöllum erlendis hafi
stórgróðamenn keypt jafnvel heilan þjóð-
arforða af einhverjum einstökum vöru-
tegundum og á þann hátt gert alla þá,
sem ráku samskonar verzlun, atvinnu-