Templar - 01.08.1930, Síða 3

T E M P L A R
3
Fimm umdæmisritarar.
Bjarni Pétursson,
verkstjóri.
Halldór Jónsson,
bankagjaldk.
Jakob Jónsson,
verslunarstjóri.
jóhann Kristjánsson,
aettfr.
]ón Pálsson,
organisti.
Svo fór uni sjóferð þá, þá sjóferðina
sem sumir töldu háskasanilegt að leggja
út í, þá sjóferðina er markaði gleggst
spor í sö'gu bannmálsins liér og má
lieita að kvæði niður vínsölubannið.
Eftir það var barist fyrir aðflutnings-
Ijanni og er enn, en það skyldu allir
ætíð numa, að sambliða banni verður
að vera öflugur þjóðaiuilji studdur af
góðri bindindisfræðslu og vakandi
bindindisstarfsemi.
Heill og heiður sé ræðumönnum
vorum á fundinum.
Eftir að bannlögin voru sampvkkt
bnignaði mjög starfi Reglunnar, stúk-
um og félögum fækkaði en stórskuldir
livíldu á Stórstúkunni, en jafnframt var
luin svift styrk úr ríkissjóði. Þá komu
templarar bér upp lilutaveltu, var það
Umdæmisstúkan sem gekksl fyrir því,
og var br. Páll Jónsson þar mjög fram-
arla. Nokluir liaus-t var þetta gert, eða
þar til nokkrir Verðandi-félagar greiddu
U]ip skuldina. Þetta starf bjargaði Stór-
stúkunni fjárbagslega, bún gat innt
greiðslur sínar af hendi og lialdið á-
fram starfi sinu. En er ekki nauðsyn á
jjessu enn? Ætti ekki Umdæmisstúkurn-
ar um land allt að taka upp fjársöfnun
fyrir útbreiðslustarfið? Enn eru víðast
bvar óstofnaðar stúkur, enn eru templ-
ararnir of fáir og enn ríkir drykkju-
skapur meðal landsmanna. Það er og
verður ætið skylda vor að frelsa menn
frá bölvun ofdrykkjunnar — og þá
skyldu verðum við sem góðir templar-
ar að inna af hendi.
Rr. Felix ('uiðnnmdsson hefir ritað
bér á öðrum stað um banngæsluna, en
getur þar ekki jiess mannsins sem skýrt
og skilmerkilega liefir ritað þar nafn
silt, það er síns sjálfs. Hann var fyrstur
manna er skipti sér af ólöglegum að-
flutningi, og gerði það með þeim á-
rangri sem vert er að minnast. Enginn
fann að því starfi, allir vilja að sá sé
sektaður er flvtiir ólöglega áfengi til
landsins eða selur það ólöglega. Aðal-
atriði málsins er að áfcngið til nautn-
ar liverfi, og að ])VÍ marki verður að
vinna.
Eftir 1022 var krafa gerð um það, að
Umdæmisstúkan ynni að kappi að iit-
tireiðslu Reglunnar. En fyrir livað?
Engin var styrkurinn né fjárvonin.
Framkvæmdarnefndin varð að vinna og
hún varð að útvega sér fé. Þá voru j)að
Flosi Sigurðsson, Kristjana Benedikts-
dóttir, Ágúst Jónsson og Isleifur .Tóns-
son er björguðu málinu, og var féð
fyrst og fremst fengið með „lotteríi“.
En ekkert befði þetta dugað, ef ekki
templarar befðu vcrið saíntaka um að
vinna að útbreiðslunni og ])á — þá þeg-
ar allir voru samtaka og sameinaðir
sem einn maður um að útl)rciða kenn-
ingar Reglunnar, þá voru stofnaðar
stúkur, þá l'jölgaði félögunum og þá
kom líf og f jör í Rcgluna.
Getum við ekki tekið aftur liöndum
saman? Ég vona það, og vér megum
vera þess vissir, að þá vex oss þróttur
og þá verður líf og fjör í Reglunni.. —
Verði svo. Pétur Zophóníasson.
Til Umdæmisstúkunnar nr. 1.
Lag: Man eg grænar grundir.
Fram, í frelsis’ nafni.
Fram, á sigurbraut.
Frain, svo fögur dafni
fræ við móðurskaut.
Vinnum voru landi
vegsemd ár og síð.
Vígjum bróðurbandi
blessun alla tíð.
Þökkum þeim er unnu,
þrátt hin miklu verk.
Bjartir vitar brunnu,
brenna enn l jósin sterk.
Falla helgir hættir
heilladísum frá.
Landsins ljúfu vættir
lyfta þjóðarbrá.
Meðan syngur saga
sigurljóðin dýr,
skulum brúði Braga
bjóða fullin skýr.
Fram und frelsis merki
fyrir land og þjóð.
Ættarstofninn sterki
studdur friðar glóð.
Asmundur Jónsson
frá Skúfsstöðum.
Minningar aö austan.
Ef spor reglunnar væru vandlega
rakin víðsvegar um landið, og álirif
af starfi þeirra manna er mörkuðu
þau, skoðuð í réttu ljósi mundi það
sýna sig, að þeir bafa unnið mikið og
erfitt starf. Þetta verður væntanlega
einhverntíma gert og þá mun Um-
dæmisst. nr. 1 og liennar umdæmi eiga
þar einn stærsta og merkasta kaflann
í þeirri sögu. Við slikt tækifæri, sem
þetta 40 ára afmæli, befði verið gam-
an að geta sagt sögu starfseminnar á
liinum ýmsu stöðum í umdæminu, en
þess er ekki kostur með því rúmi er
„Templar“ liefur að bjóða. Það eina
sem gert verður nú í því efni er, að
minnast liinna ýmsu staða er starfað
liefur verið á í þágu reglunnar. Ég
bafði lofað að fá lijá kunnu gum göml-
um templurum nokkur orð um starfið
í Arnes- og Rangárvallasýslu, en
það hefur ekki tekist af ýmsum á-
stæðum, því verð ég að taka það ráð
að minnast þeirra sjálfur, aðeins til
að það sjáist að Umdæmisst. nr. 1 man
það mikla starf sem stundum hefur
verið unnið á þessu svæði.
Það fjrsta, sem ég lieyrði um bind-
indi var lijá kennara, sem ég dreng-
ur á 10 árinu naut kennslu hjá. Það
var Vigfús Guðmundsson frá Keldum,
hann var kennari í Oddasókn um
tíma, góður kennari sem skildi það, að
það var ekki nóg að böinin lærðu eitl-
livað utanbókar i þulu, það þurfti að
vara þau við liættunum, og liann vissi,
að einbver mesta hættan var áfengis-
nautn, liann þreyttist því aldrei á því
að kenna okkur að skilja áhrif og
skaðsemi áfengis. Þetta bafði þau
lieillavænlegu álirif að mér er ekki
kunnugt um að neitt af þeim börnum,
sem nutu kennslu bjá bonuin, bafi
orðið •áfenginu að bráð. Og Vigfús
gerði meira, en vara okkur unglingana
við áfenginu, bann batt samtökum um
bindindi þannig, að menn skrifuðu
undir skuldbindingu um bindindi,
voru þar með ýmsir mætir menn t. d.
Evjólfur Guðmundsson bóndi í
Hvammi o. fl.
Nokkru eftir að reglan bafði lekið
sé bólfestu bér í Reykjavík voru stofn-
aðar stúkur austan fjails.
Austur í Skaftafellssýslu vann br.
Guðmundur Þorbjarnarson ótrauður
að útbreiðslu reglunnar. Og ])ar bafði
Guðl. Guðmundsson sýslum. stofnað
2 st. áður. Þeir sem annars vilja kynn-
ast nánara stúkustofnunum frá fyrstu
tíð geta séð það í þingtiðindum stór-
stúkunnar frá 1928.