Eimreiðin - 01.01.1974, Qupperneq 73

EIMREIÐIN
beri vott um jákvæða þjóðernisvitund, þegar okkur finnst sjálf-
sagt að létta undir með Vestmannaeyingum í raunum þeirra.
En erum við jafnhreykin af þeirri sömu kennd, ef hún bannar
okkur að sýna Færeyingum raunhæfa vináttu? Ef sú yrði raun-
in á, er það þá vegna þess, að Færeyingar eru lengra úti í hafi
heldur en Vestmannaeyjar eða þá að mál íbúanna fellur ekki
alveg saman við lireintungustefnuna hér eða að þeir gátu ekki
losað sig við Dani eins og við? Skoðað í þessu Ijósi kann að
bregða nokkrum fölva á viss blæbrigði þjóðernisandans. Nema
við hjálpum Færeyingum, þegar kallið kemur, eftir útfærslu
landhelginnar í 200 mílur. Þeim getum við lijálpað á umtals-
verðan hátt, en Afriku og Asíu því miður ekki.
Eins og bent var á i upphafi, eru þjóðernismálin óljós hug-
tök á ýmsum sviðum. Þau standa saman af afstöðu, markmið-
um og ytri einkennum. Sigurður Lindal segist ekki leggja mik-
ið upp úr hinum ytri einkennum, a. m. k. ekki þegar á skortir
þjóðlegan metnað að baki. Þannig gerir hann lítið úr hugmynd-
inni um íslenzkan fána i hverri kennslustofu, enda geri menn
eitthvað svipað i Ameríku. Vissulega er fáni lítils virði, ef hann
táknar ekki eitthvað, en hvað á þá að segja um þá stúdenta,
sem háværast tala um íslenskt bjóðerni, en hampa einkum fán-
um austan úr Asiu?
Annars er líklegt, að hörð gagnrýni Sigurðar Líndals á and-
varaleysi í þjóðernismálum byggist einkum á ótta hans við
áhrif bandariska sjónvarpsins (og í minna mæli útvarpsins) á
islenzka þjóðmenningu. Auðvelt er að halda því fram, að hann
og skoðanabræður hans geri ol' mikið úr málinu, jafnvel allt
of mikið, en erfiðara er að halda því fram, að Sigurður hafi
ekkert til síns máls. Ef gengið er nú út frá, að hann hafi nokk-
uð til síns máls, hvernig skal þá með fara?
Ekki er liægt að neita því, að þjóðin er mjög klofin i afstöð-
unni til varnarliðsins. Þeir, sem vilja eða þora að láta það
hverfa úr landi sem fyrst, eru áreiðanlega í miklum minni-
hluta, en sá minnihluti er æði hávær, og einn helsti aflgjafi
hans er einmitt andstaðan gegn Keflavíkursjónvarpinu. Nú er
djúpstæður klofningur þjóða alltaf erfiður og stundum hættu-
legur. Til þess að draga úr honum og til þess að koma til móts
við minnihlutann mætti deyfa eða loka þessu sjónvarpi. Meiri-
hlutinn er sennilega ekki tilbúinn að gera þetta fyrir hinn há-
væra minnihluta og skirskotar til frelsisins að mega njóta allra
tiltækra fjölmiðla. En þá er spurningin, hvort ekki væri samt
skynsamlegt að draga úr sjónvarpinu.
Allir þeir, sem lita raunsæjum augum á málin, hljóta að
73