Ægir - 01.01.1927, Side 12

4
ÆG I R
Umdæmi: Saltað Kryddað Brætt
tn. tn. mál
ísafjarðar . . . . . . 10,791 354 5,354
Siglufjarðar . . 72,945 33,958 40,441
Akureyrar . . . . . . . 20,193 4,002 29,624
Seyðisfjarðar . . , .. 10,618
Samtals 1926: , . . 114,547 38.314 75,419
— 1925: . ,. 215,011 39,099 146,422
Auk þess fiskuðu Norðmenn hér við
land og fluttu til Noregs 90004 tn. 1926, en
163000 tn. árið áður.
Skipafjöldinn, sem síldveiðarnar stund-
aði, bæði af íslendinga og Norðmanna
hálfu, var mjög líkur bæði árin. Auk þess er
mestur hluti af bræðslusíldinni fiskaður af
norskum skipum. Samningsbundið verð var
hjá þeim skipum, sem seldu afla sinn fyrir-
fram, mun hafa verið 15—16 krónur málið
til söltunar og 10—12 til bræðslu, og hafa
því flest þau skip, sem voru bundin samn-
ingum liðið mikið tap þegar að veiðin
brást, aftur á móti munu flest þau skip, sem
ekki voru samningum bundin hafa sloppið
þolanlega, því verðið á síldinni ferskri
hækkaði mjög þegar leið á sumarið, og séð
varð fyrir að veiðin mundi verða lítil
og var um tíma komið upp í 48 krónur fyr-
ir tunnu af síldinni ferskri. Þetta verð var
auðvitað í samræmi við verðið á síldinni
saltaðri, sem var i byrjun vertíðar kring um
23 kr. fiskpökkuð tunna, en komst hæst í
september upp í 60 kr., en lækkaði svo aft-
ur, því eftirspurnin minkaði mjög snögg-
lega, enda varð feitsíldarveiðin í Noregi
með meira móti, og mun það hafa verkað
eitthvað á sölu ísl. síldarinnar. Af feitsíld
var saltað í Noregi í ár ca. 127 þús. tunnur,
en ca. 101 þús. árið áður. Auk þess var síld-
arverðið komið svo hátt, að búast má við,
að það hafi dregið til muna úr notkuninni,
ennfremur var selt til Svíþjóðar nokkuð af
gamalli síld frá árinu áður, sem hafði legið
óseld hér heima, og líklega verið orðin lé-
leg vara, og hefir þetta alt hjálpast að, að
lækka verðið á þessa árs framleiðslu, sem
rnun nú vera komin niður í 35 kr. tunnan.
Hve mikið íslendingar hafa getað selt af
síldinni meðan hún stóð í háu verði, er ó-
inögulegt að segja, því nokkuð af henni mun
hafa verið selt fyrir fram fyrir lágt verð,
en tiltölulega voru ekki miklar birgðir eftir
óseldar hjá landsmönnum þegar verðið féll.
Síldarbræðslustöðvarnar störfuðu allar á
þessu ári, nema stöðin á Hesteyri við ísa-
fjarðardjúp var ekki starfrækt, en í þess
stað var bygð ný stöð á Siglufirði svo að
tala þeirra, sem störfuðu í sumar var sú
sama og í fyrra, eða alls 7 stöðvar.
Togaraveiði og ísfiskssala.
Eins og áður er tekið fram, var saltfisk-
veiði togaranna í ár mikið minni en í fyrra.
Aðallega stafar þetta af þvi, að þeim var
haldið úti mikið styttri tírna, en það staf-
ar af mjög lágu fiskverði og fjárhagsörðug-
leikum yfirleitt, sömuleiðis hjálpaði kola-
verkfallið í Englandi til, en það stóð yfir
mikinn hluta sumarsins en þaðan fá tog-
ararnir öll þau kol sem þeir brúka. Frá
Englandi var því ómögulegt að fá kol, en
kol þau, sem flutt voru frá Belgíu voru lítt
hæf handa togurum og auk þess svo dýr
(um 100 kr. smál.), að ekki gat komið til
mála að útgerðin gæti látið skipin fiska
með svo dýrum kolum. (Áður var verðið
kr. 50 eða minna).
Flestallir togararnir hættu því veiðum í
júníbyrjun og lágu eftir það fram á haust,
nema tveir, sem fóru á saltfiskveiðar um
tíma vestur fyrir land, og einstöku skip,
sem stunduðu ísfiskveiðar, þegar leið á
haustið. Skipafjöldinn var líkur bæði árin;
1926 gengu 43 togarar frá Reykjavík og
Hafnarfirði og öfluðu samtals 79724 skpd.
af fiski. Starfstími allra þessara skipa var