Leifur - 19.05.1883, Qupperneq 1

1. ABG. WIXN IPEG 19. MAI 1883. NO. 2.
A V A R P.
K»ru landar!
,,Vi]jaim til þess góða heti
jeg a& sönnu, eu ekki krapt til að framkvæma j
[að“ •
Vjer játum það að oss vantar bœði vit o'(
i ;att til að vinna verk köHunar vorrar, eða full-
negja þörfum þjóðar vorrar lijer fyrir vettan liaf;
fn yjer flnnum að pörf vor í andlcgu eða menta-
l-gct tilliti, er ., óbœrileg,, og pvl viljutn
vjer, af pjóðernislesum kærleika^ reyna að planta
pinn vlnvið andlegra framfara, sem eflist og
beri marg-púsundfaldann ávöxt um ókornnar aldir.
þegar 'vjer lltum á n?ittúnina og mannlífið yíir
h'ifuð, hijótum vjer að gá að pví, að allt er i
bvrjun ófnllkomið, eða að minnsta kosti sýnist svo
fvrir pekkingar-sKort og skammsýni manna,
pví vitaskuld, er pað speki oj gœzka. sem full-
komna alla hluti, það eru þeir eiginlegleikar.
tt:n Guð hefir gefið liinni óspilltu sál, og par
rusð getur ,,vilinn“ unnið að þvi í'agra og
góða, sem er hið eina samkvæmt hinu ^iðlega
eíli, sem þnrl að búa í sál inannsins, til pess
að húu rati leiðina til hirainsins. En vitanlega
pr.i'fuin vjer að hafa betur gát á frívilja vorurn,
ei:n nokkrnm öðrum eiginlcgleika, par scm hanu
i að stjórna öllum kröptum og hælllegleikum
Torum; pað er pvi fyrsta sporið, til alls góðs
Og rnikils, sem hefir verið og mun verða gjört,
i heiminum, AD VII..TA, pað cr sú mát.tar
ímynduji, sera hefir flutt einstaklinga — og síðan
iiril þjóðfjelög — á pað fulikomnunar stig, sem
•n.ginn góðviljalaus, hefði einu sinni getað ímynd-
aö sjer að væri tíl eða mundi uokkurn tíma geta
orðið til.
Vjer liöfum góðan vilja, en oss vantar mentnn,
til pess að styrkja islenzkar bókmenntir hjer fyrir
Testan haf, en vjer treystum pví að peir, sers.
ni; ntaðir eru, virði oss til vorkunar, pó að
vj r sjeum óþolinmóðir að bíða þar til að ment-
niiin kemur sjálfkrafa til vor. Ef að liugsauir
Vo: ar eru í nokkuru nýtaf vonum vjer að þær
Ttiði ekki misskildar, —af þeim, sem rilja skilja—
pó aö þær sjeu ckki i ákjósanlegum búningi. pað
er pví ekki fvrir oftraust á sjálfum oss, að vjcr
sonduin ímynd Leifs heppna Eirikssonar meö hug-
ínyndir voiar, til yðar kæru laudar vorir! vjer
gji'ruai pað í þei'n tilgangi nð sýna að vjt-r von-
Uni að sá pjóðkœrleiks neisti lifi i hverju ein-
*s!a íslcnzku lijarta, að “Leifur,, fai hlýjar og
toetalegar móttökur og alla þá aðhjúkrun, sem
Wenzku drcnglyndi, velvild og sómatilfinningu
•r samboðin.
Vj 1 óskuin að þetta nýja landnám ,,Leifs“’
Terði fýrir liðveizlu landa voldugt rlki i bcimi
Bientunarinnar. sem standi um allar ókoninar
tldir.
Sigurbjörn Stephánssoiii
, •
Minui ISLANDS.
í'rónið miklft forna Garbsrs-eyja,
freyðandi, soin girðir marar áll,
þ.r, sem að bjuggu Bragi Týr og Frejja,
Báíður, Gunnar, Hjeðimi, Suorri og Njáll;
þar or svo margt, sein maður undrast hlýtur,
er minnir glöggt á llðna hetju öld;
[>á enginn pótti i uthöfn sinni uýtur
uUn bæri hjör^og glæstan skjóld.
þar, sem ægis, ofsa trylltu dætur, *•
eyðilegum ránar beði fr).
rísa hátt og barnast dug sem uætur,
hlífarlausum kletta dröngum á; M
cin» og þær meiuist yfir stoiði drottni
og allt livað lifir heljar valdi pji;
en jafu-haröan á bak p*r niega brotna
og brciðan aptur hverfa niður í sji\.
þar, sem frara af lieiðar brekkum liáum
hágiimjandi bunar elfa ströng ,
hriður sjer leið aö báruvöllum bláutn
nm blómguð engi og kletta gilin pi rag;
dryuur i gljúfri dimmur feigðar óm-ar
dynjandi foss pá tveður bana ljóö; f
upp «r par kveðin aldnrtiln dómui1
yfir mörgmn nýtum stála rjóð.
Hræðilegír hríra pussar par standa ‘!
horfandi yfir mar og sljetta giund;
gljúpna peir ei við griinman jötuns . nda,
setn guístir p á og lemur alla stund,
isbrynjur peirra engir sáu rofna
pótt á þeim dynji mögnuð griindar lirið,
skifðan hjnlm nje skjöldu harða klofna,
við skruggur og eld pó ferlegt Iieyi strið.
Hitnar* pó stuudum hjarta peim í brjósti,
hljóðin par af mr.gnast furðu sterk,
gjósa pá upp með grimmutn lieljar pjósti
glóðar spýju úr voðalegri kverk;
skelfur pá fold sem skelling ferlegs dauða
skyldi par búíu hverri Tætt n jörð,
helinirkur birgir hnatta rúmið auða. Á
og hræðist allt, se» íifir otar svörð.
Svip-mikið par sjerhvað er nð líta
sveipað helgum alvörunnar blæ,
eldsteypt hraun og hnjúka mjalla hvita
hátt gnæfnndi lofts í bláan sæ;
sameinást par í svásum undur ljóma
sigurdyrð og nöpur skuldar rúu.
frelsis Ijóð par hamrar endur-liljóina
liarð lyiitl urð pó siga Játi brún.
Mirkbláann liinn mæra himin-boga
tná par sjá um kvrra nætnr stund
óteljandi upp lieims blis hvar loga,
sem unaðs geislum Heygja niður' á gruud.
og norðurljósa ljóminn alskinandi
Ijettan stfgur hiuiinbúa dans.
Er pá kyn pótt uudraudi jeg síaitdi
yfir mátt og vísdóm skaparans?
Huldra vætta hjer cr íuegin setur,
sein Iiafa par nni rúman alda tug
lanclvörn haft og liðiu verndað betur
enn lievls sfjórn. scni skorti vit og dug;
lifir pví eun hin eðalborna tunga
og andi sá. er brast ei hug uje dáð
af sjer að brjóta prældóms oklð pauga,
og þreyta strfð, uuz sigri loks rarð tiað.
Fóstra kær! í finina möttli hvitum
fjalldrottningin tignarlcg og ha.
nú í anda allir til píu lítum
arfar þinir vestan um hreiðan sjá
endurminning æsku horfnrs daga ’
eun pá lll’ir brjóstum vorutu i
pá ljeknin vjer sctn lötnb í graenum liaga
og lifs ei pekktum nokkurt mæðu ský.
Ardags bjó pjer alda faðir saiti
anstnorður i pólar köldutn sæ,
par rtaðið hefir stírkua befy'u iaiU
striðandi vib grimmleg forlög æ,
erlent vabl og aðköst náttúrunnar
eínatt strangt pjer búið liafa kíf,
en pú iekkst allar prantir yfir uuuar,
píu Iiefir jafnan drottinu verið hlíf.
þú manst þá stund að mögu áttir díra,
mamival betra pá um heitn ei sást,
sem landi bæði og lögum kunnu að stýra
ieiddir af trú og hreinni sannleiks ást;
peir skráðu frægðir fyr liðinua daga
er faldar væru mirkuro gleymsku hjúp
hefði ei peirra heilög dóttir Saga
hraustlega brotist gegnum tlraans djúp
Forðum barstu frclsis hjálmin bjarta.
sem fcði-a vorra mund pig setti á
pó yfir lmnn clrægi ápjám blæju svarta
ar hún ná að mestu rifin frá;
nú er upp rtnsninn frelsis rcðull fagnr,
ssm farsasl pjer mun verða rauna bót;
blessimarlega biómgist æ pinn hagur,
pess biðjtim vjer af innztu hjartans rót.
Gef pú oss einníg alda faðir góður,
sein á þig trnust af lijarta faum sett,
að rjer ti! sæmdar vcrðum aldnri móðm',
svo virðing hennar eugann lái blett
og sannast geti að euu pá hennar arfar,
áa sinna feta kunni í sjior
°g gengið fram sem frelsis hetjur djarfar
feril dáða skranunlegt með por
Meðan rimnr rán á eyjabandi
og röðar sól á tinda ijoll pin há.
faðmi pig ávallt farsæld óprjótandi
fóstran gamia keund við eid og snjá;
vjer, sem ólumst upp í kjöltu pinni
aldiei við pig slitmn svarna trú,
pjer svo látuai potta helgaði minni,
pína skál vjer glaðir drekkum nú.
!
! S J J.
8 A N N AK LEGT F RI-. 1.81!
II v e r erófrjáls? Sá er ófrjáls, sem engum
aun ncmit sjálfum sjer, pví hanu getnr euja
samia ánaegju hafl af pví að gjöra pað fagra.
og góða, öðrum til parfa eða þægöar; allii-
iiljóta að skilja pað, að hver sá. «em engun aun
eins góðs og sjáifum sjer. er reyrður böndurn
sjálfsclskunnar, og er pví i fyllsta skilningi ófrjáls,
hversu niikil auðæfi sem iianu á, og liversn frjáhr
sem hann kynni sjálfur að liugsa ab haun væri;
pvi freisi ersæla, og sæla er nautn hins góða.
sem et' frá Guði. — cn til þeirrar sælu getur
enginn fundiö, nenia hann elski að gjöra viije
Guðs, og keppi stöðugt að takmarki fsllkotniq.'
uninnar, af fremsta megni. Sjálfselskur tnaður
getur að sönnu unnið mikið fyrir metna&ar sakir.
og goldið allt lögskyldu gjald sitt, já, haim get-
ur gefið stórgjafir til pess »ð ná áliti, svó hanw
verði talinn með stórmehni, hann getur komA
frnm kurteislega, par «em hann álítur sjer
meiri menn; en pegar hann fiiinur pað *b.
óðrunr gengur bctur. en honuni, á einhvern hátt,
verðar hann altekiun af öfund, sem gjörir hanu
inargfalt ófrjálsaú en flest annað; pessu gstur,
eða vill, hann ekki Ijctta af sjsr með nciuu
- öðru, en pvl að leggja óvikl á pá. sem hrnn öf-
undar og reyn a til aö þrykkja þeim niðar,
en lukkist lionum pað ekki, njg að koma sku
• fnjui, TMÍUf peái óvild ■vnodíigi aí jjjöji