Dýraverndarinn - 01.06.1934, Side 8

28
DÝRAVERNDARIN N
.kemmunni, til ]>ess að ná í slökkvidæluna. Og ]>á
bar fyrir hann sjón, sem honum mun seint líða úr
minni: Út úr reyknum og eklhafinu kom Vaskur
stökkvandi með Önnu litlu i kjaftinum .... alveg
eins og hann hafði séð kisu bera ketling sinn.
Það kom kökkur upp i hálsinn á Alfreð, og hann
langaði að faðma hundinn að sér .... En fyrst
varð hann að snúa sér að því að slökkva eldinn.
Mann fylti dæluna, og þaut inn í eldhúsið, sem var
fult af reyk. Og með aðstoð Karenar og nágrann-
anna, sem brátt komu á vettvang, tókst að vinna
bug á eldinum og hjarga húsunum. Þó bar öllum
saman um, að það væri Vask einum að ]>akka, að
svo vel tókst til og að skaðinn varð ekki meiri.
.... En án hans .... Karen gat ekki hugsað ]>á
hugsun til enda ....
Nú lá Vaskur aftur hjá vöggu Önnu litlu, eins
c>g ekkert hefði ískorizt. Og Karen kraup niður
við hlið hans, og strauk hlýlega um höfuð hans
á meðan tárin hundu niður vanga hennar. Alfreð
kom og þangað og staðnæmdist einnig hjá vögg-
unni. Hann horfði með aðdáun á hundinn, og mælti
svo glaðlega:
,,Þó að þú værir maður, Vaskur, gætir ]>ú ekki
verið betri en þú ert!“
Benedikt Jakobsson
þýddi úr sænsku.
Sörli gamli.
Árið 1909 átti ég heima hér í Reykjavík, en var
um sumarið boðið að koma norður að Ási í Hegra-
nesi. Þar bjó þá frændi minn, Guðmundur Ólafs-
son, ásamt Jóhönnu konu sinni; vóru þeir bræður
Guðmundur og Björn augnlæknir.
Þegar ég hafði dvalið um hrið í Ási, kom þang-
að Trausti bústjóri á Hólum i Hjaltadal, og bað
mig að koma til sin i kaupavinnu. Varð það að samn-
ingum, að ég fór að Hólum. í dvalartíma mínum
þar, sem mér leið ágætlega vel eins og i Ási, kom
það fyrir, að sóknarprestinn, séra Guðbrand Björns-
son í Viðvik, vantaði stúlku til heyverka. Vildi bú-
stjóri hlaupa undir bagga, og lána þangað stúlku,
en er hann nefndi þetta við hinar stúlkurnar, neit-
uðu þær allar að fara. Varð þá úr, að ég færi að
Viðvik lítinn tíma, og leið mér þar ágætlega. Iðr-
aði mig ekki, að hafa orðið við þessum tilmælum
bústjórá, er sizt vildi ]>ó biðja mig um að fara, sakir
þess, að ég var öllum ókunnug í sveitinni.
Þessar vikUr, sem ég var í Viðvik, eignaðist ég
nýjan vin. Það var hestur, og aldrei nefndur ann-
að en Sörli cjamli. Átti hann mjög virðuleg kona,
sem Þórey hét, Árnadóttir frá Kálfsstöðum, og var
hún þá i húsmensku í Viðvík; mesta mannkosta kona
og einstakur dýravinur.
Eitt sinn hafði ég orð á því við Þóreyju, að mig
langaði til að skreppa fram að Víðivöllum i Blöndu-
hlíf; þar átti ég frændfólk og heimboð hjá því.
Þórey bauð mér ]>á Sörla sinn; sagðist sjá að ég
væri dýravinur og mundi því ekki misbjóða honum.
Sörli var þá á tuttugasta árinu, mikill og fríður á
vclli, svo að mjög var eftir honum tekið; vel kepp-
inn í samreið, og góður skeiðhestur.
Ég lagði af stað á Sörla, og gekk ferðin ágæt-
lega. Hafði ég langa stund samfylgd af inörgu fólki.
sem var vel ríðandi. Var ]>vi farið all-geyst með
köflum, en ekki var Sörla gamla um að vcra á eítir,
og var það ekki. Þótti mér ]>á of mikiÖ á hestinn
lagt og gisti á leiðinni. Þetta var siðari hluta sum-
ars, og dimt um nætur.
Segir svo ekki af þessari ferð minni fyrr en ég
hélt heimleiðis. Frá Víðivöllum fór ég um kveld, og
ferðinni heitið að Ási i Hegranesi; ætlaði ég að
gista ]>ar um nóttina, en þangað liggur leiðin
yfir eystri Héraðsvötnin. Fru ]>ar í Vötnunum eyj-
ur nokkurar og vaðlar á milli, sem vandratað er
yfir. Þegar ég kom á eyju eina, sem heyjuð er frá
Ási, var svo dimt, að ég viltist, og vissi lítið hvert
halda skyldi. Eg réð þó ferðinni, og reyndi að halda
áfram eftir beztu getu. En Sörla var vist um og
ó að hlýða mér, því að mjög tregur var hann að
íara þangað, sem ég beindi honum. Var ég og sjálf
all-mjög kviðancli um að hitta vaðið vestur yfir
vaðlana. En brátt hvarf sá kviði, þvi að Sörli gamli
tók til sinna ráða, reif af mér tauminn, og lét ég
hann þá með öllu sjálfráðan. Þar var og ekki neitt
hik á framkvæmdúm, lagði hann ótrauður i Vötn-
in, og farnaðist vel. Hafði ég fyrir satt, að hann
hefði fundið vaðið, ]>ó að ég hefði enga hugmyncl
um hvar þess mundi að leita. Mér kom og ekki til
lnigar að taka af honum ráðin, er upp úr Vötn-
unum kom, enda leið ekki á löngu unz hann hafði
skilað mér heim að Ási, Þar vóru allir gengnir til