Dýraverndarinn - 01.10.1931, Blaðsíða 6

48
DÝRAVERNDARINN
Vitrar ær.
Mig langar aÖ bi'Öja „Dýraverndaránn“ aÖ birta
eftirfarandi línur. Þær eru að vísú fáar og fátæk-
legar, en segja þó frá tveinmr ám. sem að minni
hyggju hafa sýnt óvenjulega vitsmuni, er vel má á
lofti halda.
I.
Laugardaginn 6. maí 1929 var hér, sem víöa
annarsstaðar, vonsku norðanbylur, svo að fénað
bæöi hrakti og fenti.
Morguninn eftir. um ])að leyti, er eg hafði lokið
nauðsynlegustu heimastörfum, kom til mín nábúi
minn og bað mig og fleiri nágranna að koma sér
til hjálpar og bjarga þremur hrossum upp úr
skurði, sem þau hafði hrakið í þá um nóttina i
bylnum. Brugðum við skjótt við og tókst okkur
að bjarga hrossunum. En eitt þeirra var svo mátt-
farið að það hélt ekki höfði, og varð að bera það
inn í hús og hjúkra því og hlýja.
Við ]ætta dvaldist mér svo að eg komst ekki til
beitarhúsanna og fjárins fyrr en einni stundu fyr-
ir hádegi. Fjárhúsin eru tveir hellar, grafnir i
móbergshól. Féð var inni þegar eg kom, því að
þangað hafði eg smalað öllu sem eg fann daginn
áður.
Eg átti hey í öðrum hellinum og fór að leysa
])að, ]>ví að fénu ætlaði eg að gefa. A meðan eg
var að leysa hcyið fór alt féð út nema ein ær.
Fékst eg ekkert um ]>aÖ en fór að bera á garÖann.
En mér til mikillar undrunar tók ærin ekki i heyið,
leit ekki við því, heldur elti hún mig inn að hey-
stáli og fram að garða, og á meðan eg var að levsa
heyið eða gefa á garðan horfði hún svo einkenni-
lega fast á mig, að mér virtist. Ekki gat eg annað
séð en að hún mundi heilbrigð vera; hún var bæði
sty&g °S frísk og furðaði mig því hvernig hún
l)ar sig til.
Þegar eg var rúmlega hálfnaður með að gefa
varð brunnpontan fyrir mér í garðanum; hafði
verið látin þar þegar stungið var út. Kastaði eg
henni í áttina til brunnsins, en heyrðist ekki betur
en að hún félli niður í hann. Furðaði mig á því þar
sem brunnurinn átti að vera vel birgður. Fór eg
samstundis að athuga þetta betur, en brá ekki lit-
ið í brún, er eg sá að brunnurinn var opinn. Kveikti
eg ])á á eldspýtu og lýsti niður í hann; sá eg þá
aö tveir gemlingar vóru niðrí honum og báðir lif-
andi. Fór eg þá að bisa við að bjarga þeim upp úr
og gekk það eftir vonum vel. En á meðan eg var
að því stóð ærin yfir mér og engu líkara en að
hún fylgdist með hverju handtaki minu og hreyf-
ingum. Þegar báðir gemlingarnir vóru komnir
upp úr röltu þeir að garðanum og fóru að tína í
sig. Það gerði ærin líka og át þá með eðlilegum
ákafa, eins og titt er um ær eftir sólarhrings inni-
stöðu. Og ekki skifti hún sér hið minsta af mér
eftir það.
Til frekari skýringar verð eg að geta þess, að
brunninn hafði eg grafið um veturinn; hann var
ekki fullgerður og lítið vatn í honum. En þegar
stungið var út, höfðu börnin, án þess eg vissi, tek-
iö ofan af honum til þess að skoða hann, en ekki
látið hlerann falla í grópið eins og hann átti að gera.
II.
SíÖan við Eiríkur bróðir minn komum að Ási
hefir verið veitt á engjarnar þar. í gróandanum á
vorin sækir fénaður mjög í þær, svo að verja
verður þær, því þær eru ógirtar á eina hlið.
Seint í apríl voriÖ 1929 vóru 2 drengir frá Ási
að reka úr engjunum; hóuðu þeir á féð svo það
hrökk austur „Þverlækjar 1)akkann“, alt nema ein
kind, er snýr aftur við skurð sem liggur i gegn-
um bakkann. Þó a'Ö drengirnir hói ákaít og
sendi hundinn, fá þeir kindina ekki til að fara
af skurðbakkanum; þeir fara ])vi og sækja hana
og sjá þá að það er ær frá Eiríki bróður minum.
Stendur hún ])ar yfir annari á, frá honum, seir.
hafði fallið ofan í skurðinn en ekki haft sig upp
úr aftur, því hann er djúpur á lækjarbakkanum.
Drengirnir hjálpuðu ánni upp úr skurðinum og
hlupu þá báðar ærnar eftir hinu fénu tregðulaust.
Flefði ærin ekki tekið sig úr hinu fénu og ekki
snúið aftur, hefðu drengirnir ekkert haft af ánni
í skurðinum að segja; hefði hún ])á orði'ð eftir í
honum og verið þar, hver veit hvað lengi, og ef til
vill íaÞzt þar.
Guðjón Jónsson.
Ási í Holtum.