Heimdallur - 22.01.1930, Blaðsíða 2

2
hagur þjóðarinnar hefir blómgast, síð-
an land vort fjekk aftur frelsi sitt og
stjórnlyndishöftunum var Ijett af ein-
staklingnum. Þetta sýnir, að frelsið er
lífsskilyrði íslenskra einstaklinga og ís-
lenskrar þjóðar.
Þetta veit SjálfstæðisfloJckurinn og
við það miðar hann sína stefnuskrá. Það
er markmiðið, að einstaklingurinn hafi
sem mest valfrelsi og geti beitt kröftum
sínum á þann hátt, sem honum er skapi
næst og best á við hæfileika hans, þann-
ig að hann geti orðið sjálfstæður mað-
ur, — sjálfráður og ábyrgur gerða
sinna, — en ekki viljalaust verkfæri
fárra valdránsmanna.
Flokknum er það fullljóst, að þjóðf je-
lagið er til orðið vegna einstaklinganna,
en einstaklingarnir ekki vegna þjóðfje-
lagsins. Hver sá ungur maður, sem ekki
vill svíkja föðurland sitt, hlýtur að
fylgja Sjálfstæðisflokknum að málum
sökum þessa, og einnig hins, að sá flokk-
ur miðar ekki stefnuskrá sína við á-
kveðnar stjettir innan þjóðfjelagsins,
heldur þjóðina alla.
Á þessu ári heldur íslenslca ríkið þús-
und ára afmæli sitt hátíðlegt, en ís-
lenska þjóðin er nýrisin af margra alda
dvala. Hún er risin upp með stórhug
og starfsþrá æskumannsins. Hún er fá-
tæk og fámenn í miklu, líttræktuðu
framtíðarlandi. Hún krefst þess, að
hver maður vinni af alefli að því, að
hagur hennar megi blómgast af auðæf-
um lands og sjávar, en það má því að-
eins verða, að einstaklingarnir geti ó-
hindraðir af ríkisvaldinu unnið að á-
hugamálum sínum.
Sjálfstæðisflokkurinn vill sjálfstæði
í hugsunum og gjörðum og rjettlæti
gagnvart einstaklingnum, en með því
einu næst abnenn þjóðarheill.
Hann er djarfasti, frjálslyndasti og
framsæknasti flokkurinn í \andinu.
Hann er flokkur æskunnar!
Minnitt þess og berjist fyrir stór-
feldum sigri C-listans.
Blekkingar
jafnaðarmanna.
Þegar hiti kosninganna streymir um
æðar fólks, hættir því við að gleyma
staðreyndum, enda gera foringjar
jafnaðarmanna sitt til að glepja mönn-
um sýn. Pólitískar ásjónur sínar hylja
þeir slæðu blekkinga, en reyna að út-
ata andstæðingana með þeim saur sem
þeir sjálfir eiga í svo ríkum mæli. —
Hver sá maður, sem hefir opin augu og
óbrjálaða skynsemi hlýtur að fyllast
viðbjóði á orðum þessara foringja og
athöfnum, sem brjóta svo mjög í bága
við kenningar þeirra, sem frekast má
verða, enda mun annar eins andlegur
sóðaskapur hvergi leyfast nema hjer
HEIMDALLUR
á fslandi. Það er þá fyrst eftirtektar-
vert, að þessir menn krefjast aukinnar
alþýðuíræðslu, en samfara henni eykst
dómgreind manna og skilningur, en
á fundum vaða þessir menn uppi með
slíkum ofstopa, stóryrðum, bölfi og
lygum, að þeir afhjúpa sinn innra
mann, og sanna að þeir eru síst hæfir
til að beina hugum manna á rjettar
brautir. Myndi nokkuf siðaður maður
leyfa sjer að viðhafa slík orð innan
siðaðs þjóðfjelags? Vissulega ekki! —
Það er augljóst að þessir jafnaðar-
mannaforingjar vilja halda alþýðunni
í djúpri fáfræði til þess að uppskera
þeirra aukist á þeim ökrum, sem ill-
gresi eitt fær að þroskast á.
Blelckingum sínum halda þeir svo
fast fram, að þær koma upp aftur og
aftur, magnaðri og magnaðri, hversu
oft sem þær eru kveðnar niður. Svo má
lengi ljúga, að Ijúfur hljóti að trúa,
segir máltækið, og þessir menn tefla á
það tæpa vað. Einfeldni og bæxlagang-
ur þeirra keyrir þó svo úr hófi, að allir
menn, sem gæddir eru meðal skyn-
semi, sjá í gegn um grímuna, en ein-
staka auðtrúa sálir ánetjast, einkan-
lega þar, sem illgirnin fylgir einfeldn-
inni.
Sigurður Jónasson er þegar orðinn
kunnur fyrir Sogsmálið, ekki fyrir
framkvæmdir, heldur svo mikla ein-
feldni og afkáraskap að hann var ekki
tekinn alvarlega, fyr en upplýsinga
liafði verið aflað um manninn. Á und-
anförnum fundum hefir hann gengið
berserksgang;. og haft svo háar hug-
myndir um eigin afrek að næst hefir
legið vitfirringu. „Þetta hefi jeg gert og
við jafnaðarmenn!“ hefir hann hróp-
að, en vitanlega hefir hann ekki verið
tekinn alvarlega, þar sem öllum er
kunnugt, að jafnaðarmenn, sem nú
eru í minni hluta í bæjarstjórn, fá
engu áorkað án styrks meiri hlutans.
Ennfremur er því svo farið, að flest
þau bæjarfyrirtæki, sem hrundið er
af stað, eru engri ákveðinni stjett í hag
heldur öllum almenningi, en Sig. Jón-
asson og hans fylgjendur, hika samt
ekki við að bera meiri hluta bæjar-
stjórnar það á brýn, að hann vilji kúga
og eyðileggja alþýðuna, láta hana
morkna niður í illum íbúðum, til þess
eins að svala illgirni sinni, því að vitan-
lega er það engum til gagns þótt með-
bræður hans og samborgarar eigi við
böl að búa. Hefir nokkur maður með
rjettu ráði leyft sjer, að tala slík orð?
Jeg veit að við óskum þess öll að slíkt
innræti findist ekki í þessum bæ, en
því miður hefir annað orðið uppi á ten-
ingnum.
Þetta er aðeins eitt dæmi þeirra á-
sakana, sem þessir svo kölluðu leið-
togar alþýðunnar leyfa sjer að koma
fram með, en þetta dæmi er ekki sví-
virðilegra en önnur, sem eins vel mætti
taka, þótt þess sje enginn kostur í
stuttri blaðagrein, en vel má víkja að
því síðar. Þá ætla jeg aðeins að minn-
ast lítið eitt á það frjálslyndi, sem
jafnaðarmenn í bæjarstjórn stæra sig
af. —
Á þessum árum er sem óðast verið
að láta malbika götur bæjarins, en
sem kunnugt er eru hjer engir ákveðn-
ir bæjarhlutar, sem svo kallaðir auð-
borgarar búa í, heldur býr fátækling-
ur við hlið hins ríka. Það er einnig vit-
anlegt, að ekki er hægt að malbika all-
ar götur í einu, heldur verða menn að
gera það smátt og smátt. Eitt sinn átti
svo að malbika Túngötuna, en þá kom
það upp úr kafinu að Pjetur Halldórs-
son bjó þar einhversstaðar í nánd, og
líklegt var að Ólafur Thors mundi
flytjast þangað líka, en þegar það upp-
lýstist máttu jafnaðarmenn ekki heyra
það nefnt. Fríkirkjuveginn mátti held-
ur ekki malbika nema út að kirkjunni,
sökum þess að Thor Jensen á þar hús
í nánd, og svo má lengi telja. Aftur á
móti kröfðust fulltrúar jafnaðarmanna
að Bergstaðastræti væri látið sitja fyrir
með malbikun, og vissu menn ekki
hverju það sætti, þar sem sú gata er
ekki fjölfarnari en hinar. En nú er
gátan ráðin. — Hjeðinn Valdimarsson
elur aldur sinn í þessu stræti og það
var aflið sem knúði jafnaðarmenn út í
þessa gatnapólitík.
Þarna sjáið þið frjálslyndi þessara
manna, en þetta er aðeins lítið dæmi,
tínt af handahófi, en þar sem nógu er
úr að moða mun nánar vikið að frjáls-
lyndi þessara leiðtoga.
Rýmkun kosn-
ingarrjettarins.
Það mýmæli var afgreitt á síðasta
þingi, að kosningarjetturinn til bæjar-
stjórnarkosninga var rýmkaður um 4
ár, úr 25 árum niður í 21. Frumvarpið
var að vísu borið fram af jafnaðar-
mönnum, en samþykt af Sjálfstæðis-
mönnum! Jafnaðarmenn hafa síðan sí-
felt stagast á því, að þeir hafi unnið
það þrekvirki að útvega unga fólkinu
þessi rjettindi. Nú er það vitanlegt, að
jafnaðarmenn eru aðeins fjórir plús
Sigurjón af 42 þingmönnum og því ó-
gerningur fyrir þá að koma nokkru
máli fram í þinginu án aðstoðar ann-
ara, og þarna nutu þeir, eins og áður
getur, aðstoðar Sjálfstæðismanna, —
vegna þess, að þeir álitu þetta sjálf-
sagðan hlut og hefðu vafalaust bor-
ið frumv. fram, ef hinir hefðu ekki
verið fyrri til. Við skulum nú athuga
dálítið, hvað vakað hefir fyrir flokk-
unum hvorum um sig eftir því, sem
reyndin hefir orðið síðan.
Jafnaðarmenn hrópa til æskunnar:
Vi.ð (!!) útveguðum ykkur kosningar-
rjettinn; þið eigið að kjósa okkur fyr-
ir“. Æskan kýs okkur af því við(!!)
útveguðum henni kosningarrjettinn.“