Dagblað - 03.06.1926, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Hambureer Philharmoniches Orchester
óCljömlQiRar,
undir stjórn Jóns Leifs, í Iðnó föstudag og laug-
ardag kl. 9 e. h. stundvíslega.
Aðgöngumiðar seldir í Iðnó fimtudag frá
kl. 4—7 og á föstudag og laugardag frá kl. 4. —
Sími 12. Pantaðir aðgöngumiðar óskast sóttir
f'yrir kl. 5 þann dag sem hljómleikarnir eru.
Kaupið og útbreiðið
Dag-blaðið.
L6L(IT-5uðu$úkkulaði.
HJP.
EIMSKIPAFJELAG
_____ ÍSLANDS
B.s. „Gullfoss“
fer héðan til Vestfjarða 15.
Júní (í stað 13. Júní).
M.b. Svanur
fer héðan föstud. 4 júní.
Áætlnnarstaðir:
Stapi.
Búðir.
Sandur.
Óiafsvík.
Grundarfjörður.
Stykkishólmur.
Búðardalur.
Króksfjarðarnes.
Fylgibréfum sé skilað á fimtu-
dag en vörum á föstudag fyrir
hádegi.
G. Kr.
Simi 744.
Feðrnnna f»l<l.
ianga æfi, án þess að þekkja vort eigið hjarta.
t*á kemur sorgin tii sögunnar og sýnir oss alt
í einu, hvað vér höfum mist.
Það var orðið dimt af nóttu, er hann kom
heim til sín. Hann staðnæmdist við gluggann í
litlu stofu móður sinnar og vildi ekki kveikja
á lampanum. Hann varðist nú eigi lengur sorg-
inni. Það voru sorgarkvaiir fulforðins manns, er
hann leið nú, en ekki hjartakviði óþroskaðs
unglings. Áhyggjur liðinna ára, vina missir
og ástmeyjar, er hann hafði skilið við, virtist
honum einkisvirði í samanburði við reiknings-
skil þau, er nú fóru fram í huga hans.
Nú skildist honum, að hinn tiigangslausi
ónytjungsháttur og slæpingur í París hafði
drepið hamingju hans.
»Hér átti ég að vera«, hugsaði hann með sér.
»Hér var ég elskaöur og virtur sem fulltrúi
margra alda góðverka, og hér hefði ég átt að
halda við virðingunni og ástinni á nafni því
er ég ber sjálfur. Ég hefði átt að halda áfram
lífsstarfi feðra minna. Og jafnframt því að sjá
um eignir mínar og stjórna störfum þeirra,
hefði ég af fúsum vilja og án persónuiegs
metnaðar átt að vera ráðunautur héraðsins eins
og feður minir hafa verið áður fyrri. Hérna
beið Annie eftir mér. Hún var bernskuvina
mín, hún átti að vera prýði heimilis mins og
hin góða dis þess. En svo gaf hún Jacques
sitt þráheita unga hjarta, af þvi hann var sá
fyrsti, er leit hana karlmannsaugum og talaði
við hana um ást, og hún var of trygg og auð-
trúa til þess að skilja, að hann talaði ósatt.
Aumingja blómið litia, sem verður að visna,
án þess að nokkur hafi andað að sér ilm þess,
er ég einn hefi orðið var!«
Miskunnarlaust reif hann upp sárið í
hrjósti sér.
»Hún er svo hrein, að ég hefi aldrei girnst
hana holdlega. Og tiifinningar minar núna eru
mikiu frekar meðaumkvun heldur en ást sú,
er ég hefi fyrst nú orðið var við, og sem ef til
vill er aðeins nýr skilningur á því, hveruig
lif mitt hefði átt að vera, en birtist mér nú
eftirá, en um seinan«.
Honum skildist fyllilega, að í sorg hans tvinn-
áðist saxnan kvalafuil iðrun yfir týndri æfi, og
afbrýðissöm meðaumkvun með óhamingjusamri
ungri stúlku.
Hann hrökk upp úr þessum sorgþungu húg-
leiðingum við rödd Faveraz gamla. Hann
hafði kom<ð rakleitt inn i stofuna, án þess að
gera vart við sig.
— Hérna er koldimt eins og niðri i poka.
»Er hér nokkur?« kailaði gamli maðurinn og
riðaði dáiítið á fótunum.