Sunnudagsblaðið - 21.03.1926, Síða 3

Sunnudagsblaðið.
125
Nora Gregor sem Zamikow prinsessa í kvikm. »Mikael«, í 6 þ., eftir leik-
riti Hermann’s Bang.
Húsmæður!
Pví notið þér sápuduft og afgángssápur, sem skemraa
bæði hendur og föt?
Notið heldur ^iiulight-Kápu, sem ekki spillir
fínustu dúkum né veikasta hörundi.
Pví kaupið þér lélegustu sáputegundir, sem að lokum
mun verða yður tugum króna d}mari í skemdu líni og
fatnaði?
Pað er ekki sparnaður. Sannur sparnaður er fólginn
í því, að nota hreina og ómengaða sápu.
Sunlight-sápan er hrein og ósvikin. Notið hana
eingöngu, og varðveitið fatnað yðar og húslín.
Heildverslun Ásg1. Sigurðssonar
Sími 300.
Anasúja fór og kom aftur með
hryggu yfirbragði. «Æ, nei, góða Prí-
amveda!« sagði hún, eg gat ekki
mildað reiði þessa helga manns. Eg
kraup til jarðar fyrrir honum, eg tók
höndum um fætur hans og gráthændi
hann um miskunn. Heilagi vitringur!
sagði eg.fyrirgefðu henni það, sem henni
sást yfir, hún er góð mey og ber fyrir
þér einlæga lotningu, en af þvi hún
var í leiðslu, þá hefir hún ekki heyrt
hver kominn var. Dúrvasa þagði þá
um stund og var mikið niðri fyrir, en
sagði loksins með miklu þunga:
Frá heiftar-ósk sem inti tunga mín,
Get eg ei leist, svo megn er hennar kraftur,
En áhrínsoröa þungur dómur dvín,
Ef Dússíanta litur hring sinn aftur«.
»Svo veri guðunum lot' og þakkir«,
mælti Príanveda, »þar létti mér aftur
fyrir hjarta; formælingin hefir nú
tapað krafti sinum, því Sakúntala
gengur einmitt með þenna hring, sem
Dússianta eiginmaður hennar hefir
sjálfur látið á fingur henni. Hringur-
inn mun vernda hana fyrir þvi óláni,
sem henní var hótað með. En látum
okkur hætta við að tína blómin; Dúr-
vasa hefir gert mig svo hrædda, að
eg hef ekki lengur neina ánægju af
því«.
»þess bið eg þig lengstra orða«,
segir Anasúja, »að þú látir þetta vera
launungarmál okkar beggja, bæði þessa
óttalegu formælingu og alt, sem farið
hefir milli Dúrvasa og okkar. Yinstúlka
okkar er um þenná tíma svo viðkvæm
af ástinni og veik fyrir, að við verðum
að hlifa henni við öllum áköfum
geðshræringum«.
Siðan gengu þær lagsystur inn í helgi-
húsið og færðu guðunum blöm og
dúrva-gras að bænarfórn, til þess að
þeir blíðkuðust og afstýrðu hinni yfir-
vofandi hættu. Þær komu að Sakún-
tölu, þar sem hún sat fyrir framan
fórnarstallann, styðjandi andlitinu fram
á vinstri hönd sína, grafkyr og hreyf-
ingarlaus eins og marmara-likneski, —
Hugurinn var allur hjá eiginmanni
hennar og því varð hún ekki vör við
vinstúlkur sinar. Pá var því siður von,
að ókunnugur maður fengi hana til
að taka eftir sér.
Nú liður og bíður og berast engar
fregnir úr höfuðborginni og ekki
kemur Dússíanta konungur heldur,
eins og hann hafði lofað. Þá kemur
sendimaður með þau boð — og segir
fyrst Anasúju, því hana hittir hann
fyrst — að vitringurinn Kanva sé
væntanlegur og að eins ókominn.
1 annan tima mundi Anasúja hafa
fagnað komu sins helga föður, vitr-
ingsins, en eins og nú á stóð, þá
miklu fremur kveið hún fyrir henni.
Þegar hún hugsaði um heitorð kon-
ungsins, þá þótti henni ekki sjálfrátt,
hvað lengi dróst að nokkuð heyrðist
frá honum; hún fór þá þá aftur að
verða tortryggin og var í vandræðum,
hvernig hún átti að réttlæta tiltæki
vinstúlku sinnar í augum Kanva, og
var það þeim mun meiri vandi fyrir
hana sem hún hafði átt að því svo
mikinn hlut.
í því hún var að velkja þetta fyrir sér
kom Príamveda frá sér numin af fögn-
uði og mælti: »Kanva faðir okkar er
kominn og hefir heilsað Sakúntölu
með mestu blíðu. Dóttir, min sagði
hann, þú mátt vera óhrædd, því þegar
eg var í Sómatirta og ætlaði að færa
guðunum fórnir, þá lieyrði eg rödd,
sem kallaði til min þessi orð: Nú er
Sakúntala dóttir þin orðin eiginkona
Dússíanta, hins volduga konungs;
samþyktu þenna ráðahag og helgaðu
hann með blessun þinni. Meðtaktu þá
mina föðurlegu blessun og láttu hana
gera enda á öllum þínum kvíða. Eg
ætla nú þegar í dag að senda þig af
stað með verndarföruneyti helgra