Sunnudagsblaðið - 24.04.1927, Síða 2

2
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Fi'á Bruxelles (Briissel), höfuðborginni í Belgíu.
Sunnudagsblaðið
Ritstjóri: A. Thorsteinson
Afgreiðsla: Kirkjustræti 4
þeirra og dóu aumkunarlegum dauða.
Liðu nú mörg, mörg ár og átti
kongssonur nokkur ferð um landið;
sagði gamall karl honum frá þyrnigerð-
inu og gat þess, að trú manna væri, að
höll stæði að baki þess, en í höllinni
svæfi fögur kongsdóttir, er Þyrnirósa
héti og öll hirðsveitin ásamt henni.
Hann sagði honum og eftir frásögn afa
síns, hvernig farið hafði fyrir kon-
ungasonum þeim, er komið hefðu til
þess að brjótast gegnum þymigerðið,
að þeir hefði orðið fastir í því og látið
líf sitt með miklum harmkvælum.
„Ekki læt eg mér af slíku hugfall-
ast“, sagði kongssonurinn ungi, „eg vil
brjótast í gegnum gerðið og sjá hana
Þymirósu fögru“. Gamli karlinn reyndi
á allan hátt að telja honum hughvarf,
en það var með öllu árangurslaust.
En nú hittist svo á, að daginn sem
kongssonur kom, var hundrað ára
skeiðið út runnið. Þegar hann kom að
þymigerðinu, þá var það alt saman
orðið að stórum og fögrum blómum, er
lukust í sundur af sjálfu sér, svo að
hann komst inn í gegnum heill og ó-
skaddaður, en á eftir honum laukst alt
saman aftur og varð að gerði eins og
fyrr. Kom hann nú í höllina. Sváfu
hestar og flekkóttir dýrhundar í hall-
argarðinum, en uppi á þakinu sátu dúf-
ur og höfðu stungið höfðunum undir
vængi sér. En er inn kom sá hann flug-
umar sofandi á veggjunum. Mat-
reiðslumaðurinn í eldhúsinu hélt enn
þá hendinni á lofti, buskan sat með
svarta hænu, sem hún var að reyta.
Gekk kongssonurinn þvínæst lengra
inn, og kom þar að, er hirðfólkið lá þar
alt sofandi í hrúgu og kóngur með
drottningu sinni ofan á. Hélt hann enn
þá áfram og kom loksins að tuminum
og lauk upp hurðinni að litlu stofunni,
sem Þyrnirósa svaf í.
Lá hún þar inni og var svo yndis-
fögur, að hann gat ekki litið af henni
augum sínum, og laut hann ofan að
henni og kysti hana. En er hann hafði
gefið henni kossinn, þá lauk hún upp
augunum, vaknaði af dáinu og leit hýr-
lega til hans. Gengu þau nú bæði ofan
og vöknuðu þau konungur og drotning
ásamt öllu hirðfólkinu; gláptu menn
þar hverjir á aðra og ráku upp stór
augu. Hrossin í garðinum stóðu upp og
hristu sig, dýrhundamir brugðu á leik
og dingluðu rófunum, dúfumar reistu
höfuðin upp undan vængjum sínum og
flugu út á akur; flugumar tóku að
skríða eftir veggnum, eldurinn lifnaði í
eldhúsinu og logaði vel svo maturinn
soðnaði, en steikin suðaði; matreiðslu-
meistarinn rak eldasveininum rokna
löðrung, svo að hann æpti við, og elda-
buskan reytti af hænunni það sem eft-
ir var af fiðrinu. Drakk nú kongssonur
brullaup til Þyrnirósu og lifðu þau á-
nægð hvort með öðru alt til æfiloka.
Stgr. Th. þýddi.
----o---
Belgía.
Músikkonservatoríið í Bruxelles er við
írægt. það var stofnað 1813. F é t i s, G e-
v a e r t, T i n e. 1 og D u b e i‘s hafa varpað
á það frægðar ljóma. Konservatóríið í Ant-
werpen var, stofnað af Peter Benoit,
og hann var fulltrúi hinnar flæmsku eða
germönsku hljómlistastefnu í Belgíu.
Frægasta nafnið i liljómlistarsögu Belgíu
er þó C é s a r F r a n c k, vallónskur lista-
maður sem oft ei' +alinn frakkneskur
L e k e n, lærisveinn hans, gat sér frægðar-
orð, en varð skammlífur. Margir belgiskir
fiðluleikarar liafa hlotið heimsfrægð.
B é r i e t, V i e u x t e m‘p‘s, L‘é‘o‘n‘a‘r‘d,
Y s a y e og T h o m s o n voru heimsmeist-
arar. Af píanóleikurum ber að nefna d e
G r e e f og af organleikurum L e m m e n s.
Dagbiöðin koma út annaðhvort á
flæmsku eða frakknesku eða á báðum mál-
unum. Árið 1912 komu út 108 dagblöð í
Belgíu, 1.058 vikublöð og 1.105 tímarit.
Frægustu blöðin eru „L’Independence
Belge“, stofnað 1830 og „Étoile Belge“, bæði
frjálslynd, og „Journal de Bruxelles", blað
kaþólsku flokkanna og „Le Peuple", blað
jafnaðarmanna.
Saga Belgíu er viðburðarík, oft sorgleg,
oft stórkostleg, oft glæsileg. það er saga
þjóðar, sem oft sneri andliti að voldugum
kúgurum, andliti en baki aldrei.
Árið 57 f. Kr.b. lagði Cæsar landið undir
sig. þá bjuggu Belgar í landinu á milli
fljótanna Signu og Binar. Belgar mæltu á
keltneska tungu eins og aðrir Gallar, höfðu
sömu háttasemi, en voru grimmlyndari.
Belgar vörðust djarflega gegn herdeildum
Cæsars, en voru þó loks kiigaðir, enda við
ofurefli að etja. Rómverjar kölluðu landið
Gallia Belgica, en það var langtum stærra
en Belgía nú á dögum, því talið er, að Gal-
lia Belgica hafi verið á milli Rinar, Norð-
ursjávarins, Signu og Marne. Á þjóðflutn-
ingatímunum lögðu Frankar landið undir
sig og var þá ásamt Hollandi lagt undir
Frankaríki. Árið 843 var landinu skift og
var þó að eins Flanders áfram hluti af
Frankariki. Landinu var síðar skift í mörg
hertoga- og greifadæmi og eru þau nöfn
enn við lýði (Brabant, Limburg, Hennegau
og Luxemburg). Ilið sameiginlega nafn
Belgía var fyrst opinberlega viðurkent á
19. öld. Konungarúir í Frakklandi litu oft
girndaraugum á Belgíu og er mjög rómuð
framkoma borgaranna í Ghent og Brúgge o.
fl. borgum oft og tíðum í þeim viðureign-
um. Seint á 14. öld voru Artos og Fland
ers lögð undir Beurgogne (Burgund) her-
togadæmi í Frakklandi og smám saman
náðu Burgund-hertogarnir allri Belgiu og
Hollandi á sitt vald. Holland og Belgía voru
þá kölluð Niðurlönd. Lönd þessi voru nú
orðin fræg fyrir iðnað, verslun og auðlegð.
Klæðagerð var mikil og tcppa, vopnasmíð-
ar etc.
Borgirnar urðu auðugar. En borgurum
landsins var frelsið dýrmætt. Hvað eftir
annaö gerðu þeir uppreist gegn Burgund-
hertogunum, sem loks urðu að slaka til og
veita Niðurlöndum sjálfstjórn, sem að vísu
var takmörkuð. Síðar komst Belgía undir
Spán. A dögum Philips konungs annars
(1527—98) var gerð tilraun til þess að kúga
íbúana á Niðurlöndum til fullrar undir-
gefni við Spán. Var Alba hertogi hinn
grimmi verkfæp Spánarkonungs við kúg-
unartilraunirnar, en eins og kunnugt er,
varð þetta til þess að hrinda af stað frcls-
isstríði Niðurlendinga (1572—1648). En
vegna sífeldra styrjalda varð viðskiftalíf
þjóðarinnar lamað öldum saman. Skömmu
aður en Philip dó gerði hann landið að
hertogadæmi og arfleiddi ísahellu dóttur
sina að því. Ilún var gift Albrecht af Aust-
urriki, en eigi áttu þau börn saman, og
lagðist Belgía aftur undir Spán. Frelsis-
stríðinu lyktaði þó með því, að Spánn misti
norðurhluta Niðurlanda (Holland), en suð-
urhlutinn cða hin núverandi Belgía, var á-
fram eign Philips. þegar Westphalski frið-
urinn var saminn 1648, fékk Holland, sem
átt hafði í sífeldum ófriði við Spán, hluta
af Norður-Belgíu og þar að auki var viður-