Melkorka - 01.05.1954, Blaðsíða 35

/-----------------------------------------\
TVÖ LJÓÐ
Eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
TAM AR
(II. Sam. 13. 1-22)
Vindurinn hvíslaði ögrandi i laufi trjánna.
Þung, litsterk aldin vögguðust
svo greinarnar svignuðu.
Loftið var þrungið angan haustsins.
Tamar! Tamar!
Af hverju grcvtur þú?
Vindurinn hveinar ámátlega.
Trén teygja naktar greinar
eins og máttvana hendur
i angist dauðans.
Tamar! litla Tamar!
Ástin er hverful.
ÓSKADRAUMUR
Mig dreymdi hatningju mina.
Iiún kom til min
sveipuð svartri blœju
i liki dauðans.
Hún strauk höfuð mitt
tncð löngum hvitum höndum
og hvislaði þýðlega í eyra mér.
Þú mátt sofa, barnið mitt.
V_________________________________________)
Ekki hefur þessa plöntu grunað að luin ætti
eftir að forframast á minni jörð.
Heyriði í stelpunni, sagði bóndi þar sem
hann var að huga að girðingunni.
Viltu ekki selja mér skóginn, hrópaði Sig-
ríður í Hvammi, hann Jón rninn borgar.
Þær hlógu.
Það tekur því ekki. Skógurinn verður all-
ur fluttur að Hvammi ef þessum ferðalög-
um ykkar heldur áfram. Og það frítt. Ég
sendi Jóni bónda reikninginn einn góðai
veðurdag, hann getur deilt lionum með öðr-
um bændum í hreppnum. Nú hló bóndinn.
Húsfreyjan í Hvammi mun þá gjalda líku
líkt og senda reikning fyrir túnhreinsun í
Skógum, sagði húsfreyjan í Hvammi, klifraði
yfir girðinguna og tók að murka innan henn-
ar. Þegar þær höfðu náð sér í allmargar
plöntur með stórunr moldarköggli í rótinni,
hrópaði húsfreyjan í Skógum: K-a-f-f-i-ð, —
kaffið, og Jrær tíndust inn. Það var þá heitt
súkkulaði á borðum og nýbakaðar pönnu-
kökur senr Iiúir hafði búið til í stað þess að
hreinsa vetrarhégómann úr skotunr.
Osköp er ganran í svona skógi, sagði Jó-
fríður. Það verða ekki auðir melarnir þegar
skógurinn okkar verður jafnmikill jressum.
Þess verður ekki lanot að bíða með svona
o
áframhaldi, sögðu þær.
Kaffið kom á eftir súkkulaðinu og sykur-
moli nreð.
Mikla vei/.lu lrefur þú búið okkur, sagði
Sigríður í Hvanrmi. Ekki skaltu þurfa að
fara svöng unr Borgardalinn þegar þú kem-
ur þangað næst.
Mér finnst ósköp gaman að búa við skóg.
En áin virðist ætla að grafa undan lronunr
þar senr hann er fallegastur. Þá er gott að
vita skóginn fluttan eittlrvert annað. Verst
hvað féð bítur lrann niður.
Allt vill granda skógi á íslandi, sagði Sig-
ríður. Þær kvöddust nreð kossi og lrúsfreyjur
Borgardalsins riðu burt nreð nrold og trjá-
plöntur í pokunr. Strax el’tir mjaltir tóku
þær að gróðursetja hjá sér en því næst
skruppu þær með tíundu hverja plöntu í
skógræktarstöðina í Tungu, eins og umtalað
var. Þær háttuðu seint og risu snemnra. Nú
hafði tvöfaldazt hjá Jreinr erfiðið. Það var
eflir að baka brauðin og þvo þvottinn,
mjólka, gefa hænsnunum, elda matinn,
skúra byttur og trog og skúra útúr dyrunr og
fengu þær engan tíma til að prjóna eða vefa,
en Jrær stálust stundum til þess eftir hátta-
MELKORKA
63