Skutull - 03.10.1924, Síða 2

2
U etr arf or <Si.
Allir seÆ geta safna sér vetrar-
forða, eða fá hann að föngutn til.
Athafnir nianna vorið, sumarið oe
1 O
haustið ntiða að miklu leyti til
þess, að byrgja sig upp til vetr-
arins.
Sumir hafa einnig það með
höndum, að sjá öðrum fyrir vetr-
arforða og þnrfa þá að fá nokkuð
fyrir snúð sinn.
Á haustin hafa margir skotsilf-
ur, eður annan kaupeyrir, fremur
en endrarnær. Er því þá margt á
boðangi, sem til vetrarforða má
telja.
Eitt af því er bækur.
Mikið hefur komið úr sjónum i
sumar og gróður jarðar hefur
iíklega orðið i meðallagi, en bóka-
uppskeran má frábær kallast, að
minsta kosti ef miðað væri við
arkatölu og orðafjölda.
Skoðað á þann veg mundi það
laglegur vetrarforði fyrir alla
landsbúa.
Þar sem margur vill lesa má
margt prenta og íslendingar munu
lesa flestum þjóðum meira eftir
mannfjölda.
Bókagerð vor verður fjölskrúð-
ugri með hverju ári.
Hér skal ekki dæmt um gildi
Og gæði bóka þeirra, sem oss eru
fengnar til forða á næsta vetri, et
svo má að orði komast, en vist
kennir þar svo margra grasa, að
segja mætti „að allir fái dálitið.u
Ljóðavinir fá sinn skerf og
eins þeir sem sögum unna. Fróð-
leikur margur, forn og nýr, er
fram borinn. — —
‘Tímaritið Morgunn er nú orðið
5 ára. Það fjallar um „andleg
málu af ýmsu tagi, dulrænar gáf-
ur, drauma, sýnir, fyrirburði og
svo um sálfræðilegar rannsóknir i
þrengri skilningi,miðilsgáfur, kynni
af framliðnum, sambönd við þá
o. s. frv.
Hefur ritið margbreittan fróð-
leik að geima og verðskuldar lest-
ur og athygli bæði ungra og
gamalla.
Það sækir mikið efni í barm
þjóðarinnar og viðar einnig að
frá öðruro löndum.
Hérna er t. d. fengin frásögnin
um för Bólu-Hjálmars um Langa-
dal.
Er hún skrásett af Arna bónda
á Geitask&rði, Þorkelssyni, svo
hljöðandi:
SKUTULL
„Það var sumarið 1875aðvið
piltar hér á Geitaskarði, kl. um 3
e. b., í glaða sólskini og unaðar
sumarbliðu, gengum úr slægjunni
heirn til miðdegisverðar. Þegar
við komum heim á hlaðið er þar
staddur húsbóndi okkar Bjarni
sýslumaður Magnússon. Segir haun
þá;
„Hann er hár i setinu þessi,
sem kemur þarna sunnan að “
Við sjáum þá, að maður með
hest i taumi kemur fram veginn.
Orð var strax gert á því. að hann
færi hægt. Við piltar dveljum það
á hlaðinu í viðræðum við hús-
bóndann, að þegar við förum ion,
v-ar ferðamaðuriun kominn út fyr-
ir neðan, gengt bænurn Veittum
við þvi eftirtekt, sern sérkenuilegu,
hvað hestarrrir siigu hægt og
reglubundið fetið, og hesturinn,
er teymdur var, var svo sem taum-
lengd á eftir, en eigi fram með
þótt berbakaður væri, og hitt
væri verrja, þegar menn höfðu 2
til reiðar. En sérstaklega áþessat i
stundu vakti það athygli míria,
þött eg segði engum þá strax frá
þvi, að mór virtist báðir hest-arn-
ir, sem brúnir voru að lit, hakla
höfðinu löðréttu, svo sem hvorki
væri beisli né band við þá. Leit
eg á þetta sem afleið'ng þess,
hve hægt var farið, og hestarnir
því algert sjálfráðir. — Þegar við
svo erum alveg nýbúnir að borða
kemur drengur frá bæ, sem hór
er örstutt fyrir utan, og segir, að
það hafi farið maður í ána. Segir
drengurinn að hann hafi Verið
með hest í taumi og hafi komið
framan að.
ÖU vitum við, að þetta ermað-
urinn, sem fór út fyrir neðan.
Biður þá sýslumaður skrifara sinn
Jón Sveinbjörnsson, að taka með
«ér Þorbrandsstaðabóndann og at-
huga með ánni. Föru þeir út með
ánni alt að Engihlíð og komust
að þeirri niðurstöðu, að á ferðinni
hefði verið dauðs manns svipur,
en alls ekki holdi klæddur lifandi
maður'
Eftír 2 daga fréttum við lát
Bölu-Hjálmars. %
Er þá ekki á tveim tungum,
hvers svipur hafi á ferðinni verið.
Næsta sunnudag bregð eg mér að
Holtstaðakoti, sera hér er rétt fyr-
ir sunnan, og spyr húsfreyjuna
þar, Sigríði dóttur Hjálrnars, hvort
faðir hennar hafi átt annan brún-
an hest en þann, er hann á efri
árum hafði til reiðar. Sigriður
svarar:
„Já, hann átti brúna hryssu,
sem hann bar á.u
Þannig birtist þá Hjálmar Hú.n-
vetningum í siðasta sinn og það
oftir dauðs þess líkama, sem hans
stóru sál var léður til bústaðar
um hórvistar tímann. Já, og
Hjálmari mistókst ekki fremur i
þetta skifti en áður að láta að
áér kveða. Valdsmanni þeirrar
sýslu, sem Hjálmar unni ekki
minst, sýnist. hann hærri.en aðrir,
þótt dauður só.
Eg verð að játa það, þó eg viti
með visðU, að margar slíkar
merkilegar sýnir hafi hér urri
slóðir fyrir borið, þá hefi eg enga
séð, seffl mér hefir þött ein<
merkileg og þessi. Má það veraaf
þvi, að það var þessi mikla sál
Hjálrnars, sem lætur mynd sina
birtast, svona lika glögt, í glaða
sölskini. Þvilik sönnun fyrir ö-
dauðleik sálarinnar!
Tvo menn skal eg tilnefna, sem
eg vona að enn lifi og' geti boriS
um þetta, sem sjónarvottar. Ann-
ar er áðurnefndur skrifari, Jö'i
Sveinbjömsson. Mun hann fyrir
ekki löngu hafa verið skiifari hjá
sýslumanni Raugvellinga. Hinn er
Gunnar Jónsson frá Blöndubakka,
nú í R“ykjavík. Hann var dreng-
ur á Þorbrandsstöðum, sá er
sendur var að Goitaskarði.
Er rétt að aðrir en eg inni þá
eftir þvi, þessu viðvikjandi, sem
aðalatriðið er, þótt aukaatriði
nokkur sóu, sem eg einn veitti
eftirtekt.
En að eg segi svo rótt frá
fyrirbrigði þessu og öllu þar að
lútandi, eins og það átti sór stað
og kom mér fyrir sjónir, þar legg
eg drengskap rninn við, að er
sannleikanum samkvæmt.u — —
Þessu er skipað í aftasta sæti
ritsins; má þar af geta sér til, að
margt finnist mikils vert í hinum
fremri röðum.
Sá veit skýrast er skoðar.
Prakkarar
við
b a r n a k © ini s 1 u.
Á vori var sýnt hvernig Sig-
urðör okkar Kristjánsson hefur
haft lag á að nota drauga eða