Skutull - 05.10.1928, Síða 2

2
SICUTULL
F'or&oðið.
•T. L. Perec.
1 VélaYerksmiðjan „ATLAS“ |
Kaupmnnnaliöfn ®
^ Pramleiðir al 1 ;sr- sl;*>r-ílir' frystivéla. ^
Fyrsta vélfrystihásið á Vesturlandi, sem reist hefir verið ^
---- í Bolungarvík, notar vélar frá „Atlas“. - @
Umboðsmaður fyrir Vestur- og Norðurland: ^
% BjörgYÍn Bjarnason, ísafirði. 0
© •• . &&
^ Ollum fyrirspurnum svarað greiðlega.
•••##•••••••••••••••»—eco
Einu sinni var foræði.
Það var einangrað fráumhoim-
inum. Hátt gerði sárbeittra þyrna
stóð milli þess og engjanna, en
milli þoss og loftsins var fitukend,
grænglitrandi himna, sem vindur-
inn reif rifur í nokkrum sinnum
a ari.
I foræðinu áttu litlir ormar
heima, eins og venjulegt er, og
þeir gleyptu í sig ennþá minni
orma.
Foræðið var hvorki langt né
breitt og ekki djápt heldur. Orm-
arnir gátu samt hvorki kafað til
botns nó synt til bakkanna fyrir
slýi og ýmsum vatnajurturn.
Landafræði foræðisins hefirekki
verið rannsökuð enn sern komið
er.
Ea foræðishrokinn or fyrir löngu
alþektur orðinn, og ímyndunin tek-
ur fram öllu öðru undir skugg-
sælli hulunni. Og. þar er bæði
spunnið og ofið.
Smátt og smátt ófst þar goð-
sögn, ósvikin ormasaga:
„Foræðið er úthafið mikla!“
„Öll heimsins fljót streyma þang-
að. Sum bera með ser gullið —
það var slýið, sem fól í sör allar
lífsnáuðsynjar þeirra — og aðrar
koma með blóm — það voru vatna-
jurtirnar, sem þeir leyndust í —
perlur — bobbar og kórallar —
hálfrotnaðar hrxslugreinar.u
„Græaa lagið, fituháðin yfir
foræðinu er himininn yfir áthaf-
inu mikla. Sórstakur himinn fyrir
þenna heiu>!“
Eggjaskurnsbrot voru þar, og
komu í staðinn fyrir stjörnur. En
fáirm kúrbít héldu þeir vera sól.
Steinarnir, sem smalastrákarnir
fleygðu át í foræðið, voru vitan-
lega loftsteinar, sem guð almátt-
ugur lét falla i höfuð syndaranna.
Og þegar rifa kom á himininn og
geislar hinuar sönnu sólar brunnu
á höfðum ormanna, þá tráðu þeir
o' fundu návist helvítis.
Þrátt fyrir þetta var ágætt að
eiga heima þarna í foræðinu, þar
sem allir voru ánægðir mað sig
og aðra. Þeir, sem bjuggu í át-
hafinu mik^a, voru auðvitað fiskar
Hver þoirra leit á sig sem hval
eða krókódíl. Stolt og lieiður þóttu
þar ágætastir eiginleika. Stjörnu-
fræði, skáldskapur og heimspeki
runnu þar líka upp eins og fiflar
i táni.
Lserða stéttin taldi og taldi
eggjaskurnsbrotin, þangað til að
hán komst að þeirri niðurstöðu,
að þau væru ðteljandi.
Svifhugarnir ortu á marga vegu
um heimsmyndina. Það var al-
gengt, að líkja þjóðernissinnunum
við stjörnur, stjörnunum við augu
kvenna, og fránum sjálfum við
himininn.
Heimspekin setti guðhræddar
sálir framliðinna í kárbítinn.
I stuttu máli: þarna skorti ekkert.
Lífið átti til atla regnbogans liti.
Þegar fram liðu stundir, var lög-
bók samin og hundruð skýringa
skrifuð. Þá festust veDjur og siðir.
Ef einhver smáormur óslcaði breyt-
inga, þá var það alveg nóg, að
hann hugleiddi, hvað heimurinn
myndi segja, til þess að hann roðn-
aði, iðraðist og gerði yfirbót.
En einu sinni kom bylting.
Svínahópur kafaði þvert yfir
foræðið.
Voðalegar lappir spörkuðu himn-
inum sundur, hrærðu dýið saman,
brutu kóralana og blómin mólinu
smærra, lögðu þenna afekekta
heim í rástir.
Fjöldi orma, sem höfðu sofið
djápt undir slýinu, (0? ormar geta
sofið lengi), slappu heilir á báfi.
Þegar þeir komust á lappirnar,
var himininn korninn i samt lag
aftur og orðinn heill. En stórar
hrágur af kæfðum ogsundurtroðn-
um ormum lágu þar og voru þögul
vitni uin byllinguna.
„Hvað h^fir borið við?u
spurðu svefnpurkurnar skjálfandi
af hræðslu, og leituðu að ein-
hverri lifandi veru, sem gæti sagt
þeim orsakir hörmunganna. En
það var ekki svo auðvelt að finna
hana, því það er engin hægðar-
leikur að lifa af, þegar himininn
ferst. Þeir, sem ekki höfðu verið
troðnir til bana, höfðu dáið af
skelfÍDgu, og þeir, sem ekki höfðu
dáið af skelfingu, höfðu sprungið
af harmi, og þeir, sem ekki höfðu
sprungið af harmi, höfðu farið sér
sjálfir. Það var hvort sem var
ekkert líf, þegar enginn var him-
ininn.
Það var bara einn ormur lif-
andi eftir. En hann var varla bá-
inn að segja frá því, að himininn,
sem þeir sæju nána, væii alveg
nýr, en gamla himininn hefðu
dýralappir spark'að sundur, og
ormahimininn væri ekkieilífur,—
þá skildu þeir það strsx, að hann
hlaut að vera vitskertur.
Þeir fyltust meðaumkuD, settu
kann í bönd og iiuttu á geð-
veikrahæli.
3U ’28.
01. P. KriOjánsson.
þýddi.