Skutull - 14.12.1928, Side 1

Ví. ÁR.
ísafjörðar, 14. desember 1928.
4S. tbl.

Margskonar hluti hentuga tii jólagjafa hefi eg nú feng-
iö, svo sem:
Armbönd úr perium, guili og siifri. Hálsfestar úr perl-
um, gulli og siifri. Eyrnatokka. Steinhringa. Serviettu-
hringa. Stafhandföng. Cigaretfuveski og munnstykki. Nef-
tóbaksdósir. Hándsnyrti- og saumaskrín o. m. fl.
VerSiö mun lægra en þekst hefir á ísafiröi áður.
Trúiofunarhringar, sleinhringar, sern
og alt íslenskt gull- og silfurskart,
er hvergi ódýrara né smekklegra
en hjá
HáUrestBr úr MmV 0.
siídarlircistri.
gullsmið.

Hnífsdalsmáíið.
Framhaldsrannsókn eftir kröfu
Yerjendanna.
Eíds og rnenn nnuia, var ratin-
KÓkn Haíf.sdalsmálains komið svo
•að dómarian bafði beimfært hvern
einasta kjöraeðil í Norðar-íaafjarð-
arsýslu til sína kjósanda, uema
firntn seðla, sem enginn þoirra gat
átt. Taldi dómarinn fjóra þeirra
vera með hendi Eggerts Halldórs-
sonar, en eiun með hendi Háif-
dáns í Búð. Aak þess væri tiendi
Eggerts á þremar hinum fölsuðu
seðlum hinna upphaflegu kærenda,
en hendi Hálfdáns á eiuum þeirra,
og það einmitb á þeirn seðii, sem
kjósandinn sjálfur hafði tekið við
úr hendi Háli’dáns sjálí’s, strax að
kosningunni lokinni og opnað síð-
an í votta viðurvist.
Fékk þessi niðurstaða dómarans
hina fylstu staðfestÍDgu, þvi að
rithandarfræðingur hinnar alfræg-
ustu lögreglustofnunar í veröid-
inni, Scotland Yard, lagði þann
úrskurð á, að þessir menn og
engir aðrir, hefðu skrifað seðlana,
Eggert sjö (hér með ekki talin
Strandaatkvæðin) og Háifdán tvo.
Seðlar sjö kjósenda fundust ekki
í atkvæðabúnkanum. Þar af höfðu
tveir orðið ógildir og verið fleygt
í burtu af kjörstjórninni, en þær
upplýsingar lágu fyrir um tvo
kjóseDdur, að fylstu líkur voru til,
að þeirra atkvæði hefðu orðið ó-
gild. Anuar þeirra, Jóliann nokkur
Isleifsson i Þverdal í Aðalvik
er óskrifandi nema á nafn sitt.
Fylgibróf haus bar ekki með sér,
að hann hefði fengið aðstoð, enda
neituðu sakborningar því báðir,
margspurðir og tortrygðir gegn-
um alla rannsóknina, að þeir hefðu
aðstoðað nokkurn mann i kjör-
dæminu.
Á rnóti fimm seðluuum, sem
taidir ‘voru með hendi sakborn-
inganna, stóðu þá fimrn kjóeendur
í Norður-íiafjarðarsýslu, serr. ætla
rnátti, að stolið hefði verið at-
kvæðum af og önnur fölsuð í
þeirra stað.
Alt voru það kjósendur Finns
Jónssonar. Höfðu tveir tekið seðla
sína með 9Ór norður íJökulfjörðu
og komu þeir ekki í hendur sak-
borninga, el’tir að svikin komust
upp, en þrír urðu eftir hjá þeim,
þangað til bæjarfógetinn á Isafirði
tók við þeim mörgum klukkutím-
um eftir að fregniu um kærurnar
var komin um alt. Enda kom það
í Ijós, að tveir seðlarnir voru með
nafui Jóns Auðuns, og anDar
þeirra með óbreyttri hendi Eggerts,
en hinn með augljósri hendi
Hálfdáns, binir þrir með nafui
Einns Jónssonar! og breyttri hendi
Eggerts, að dórni Scotland Yard,
eins og þeir hefðu verið endur-
falsaðir, þegar alt var koinið í
öngþveiti.
Hvernig svo sem að var farið,
gátu bvorki sakborningarnir siálfir,
nó þeiira mektugu vinir og mál-
svarar gefið neinar upplýsingar
í málinu, er dregið gætu úr bin-
um afskaplega sterku líkum, ef
ekki beinum sönnunum, fyrir sekt
þeirra.
Síðan ritstjóri Vesturlands brást
svo við þessari ógæfu vina sinna,
að hann á opiuberum fundi lýsti
því yfir, að hann væri sannfærður
urn, að jafnaðarmennirnir á ísa-
firði hefðu falsað alla þessa seðla
í blóra við alsaklausa menn, hefir
hanu i blaði sinu ekkert lagt til
þessara mála, annað en að tönnl-
ast á þassari gáfulegu fullyrðingu
sinni, auk þess sem hann hefir
flutb tilhæfulausar svívirðÍDgirsög-
ur um rannsóknardómarann og
stórkosblega villandi frettaburð um
málið: ’T. d. liefir hann aldrei
rniost einu orði á fölsuðu atkvæð-
in úr Hnífsda! og viðar að, s;m
meðútgefandi hans að Vesturlandi,
Björn stöð varstjóri Magnússon bar
norður í Strandasýslu. Náttúrloga
dettur engum í hug, að það hafi
verið af vondri samvisku ritstjór-
ans eða vina hans, heldur af
hlífð hins fróina manns við bols-
ana, að sleppa þeim við að geta
um þessa bíræfnu viðbötarfölsuu