Skutull - 13.03.1937, Page 3

SKUTULL
3
byltu, að maður sá skiðin halda
áfram, niður brekkuna með tóm
gámmistígvélin, meðan eigandi
þeirra klóraði sig á fætur á
sokkaleistunum. Var því tekið
með mestu stillingu, skiðin með
stigvélunum sótt þangað, sem
þau stöðvuðust, og siðan byrjað
á nýjan leik.
Enginn kvartaði, því mjög fór
þvi fjarri, að hér væru nokkrar
veimiltitur. Það var ánægjulegt
að sjá, hvernig börnin gátu
brotist áfram með hinn ^ólega
útbánað sinn. Sum þeirra 'höfðu
ekki einusinni aimennilega stafi,
heldur bara smáprik, en þau voru
samt ótrúlega góð á skiðum.
Vegna strangra innflutningshafta
á öllum svonefndum munaðar-
vörum var nærri því ómögulegt
jafnvel fyrir þá, sem höfðu aura-
ráð, að fá almennilegan skiðaút-
búnað. En hann kaupa menn
því rniður eingöngu frá Norógi.
Enn má sjó einstaka eldri menn
fara á skíðum með aðeins einn
staf. Eg hafði heim með mór
eftirmynd af gömlum skiðum,
sem herra Aðalsteinn Jónsson i
Skíðafélagi ísafjarðar gaf safni
Sænska skíðafólagsins. Land-
pósturinn, sem ferðast hafði yfir
fjöllin frá ísafirði til næstliggj-
andi fjarða, hafði notað slik skíði.
Gamli maðurinn hafði bersýni-
lega ekki kunnað að njóta töfra
hraðans standandi, heldur hafði
hann gert sór lausan pall, svo
hann gæti notið ferðarinnar sitj-
andi á skíðunum og stýrði þá
niður fjöliin með löngum staf.
Á sunnudögum er mikið lif og
fjör á dalnum kringum Skíð-
heima. Suma sunnudaga höfðu
yfir 200 skiðamenn skráð nöfn
sin í gestabók skálans. En þó
eru það ekki nálega allir, því
niður á túnunum úði og grúði
af stálhraustum strákum, sem á
tunnustöfum sveifla sér og hoppa,
eins og þeir eigi lifið að leysa.
Unga ísland er úti í öllum
veðrum. Stormi og kulda tekur
enginn mark á. íþróttahreyfing-
in nýja á Islandi er mjög ung,
en hefir nú náð útbreiðslu og
vinsældum um allt !and. I iþrótta-
sambandinu eru nú 120 fólög.
Knattspyrna, skíðaferðir og sund
eru þær íþróttagreinar, sem mest
eru iðkaðar. Heitu laugarnar
veita mönnum aðgang að dýrð-
legum böðum. Úr slíkri lind er
vatnið leitt í steypta þró og
blandað köldu vatni, þangað til
það er hæfilega heitt. Kaldan
og napsan vetrardaginn er það
óneitanlega dálítið einkennilegt
að skreiðast niður 1 slika þró
með 25—30 stiga heitu vatni,
þótt frost sé í lofti. Menn hegða
sór eins og hálftrylltar teistur til
þess að kala ekki á eyrunum.
Útlendingum kann að finnast
hin íslenska náttúra þrálynd og
viða þreytandi. En hafi menn
dvalið þar nokkurn tíma, fer
þeim að skiljast ást Islendings-
ins á landinu, hvar sem hann
dvelur á hnettinum. Hann þráir
fjöllin sín og jöklana, viðáttu-
miklu öræfin og hafið. Hið vá-
lynda veðurfar og hin þrálynda
náttúra hafa skapað ágœta og
tápmikla þjóð.
Eg þekki lika skíðakennara
nokkurn, sem einnig þráir að
komast aftur til sögueyjunnar,
eyju öfganna, þar sem fortið og
nútíð, þar sem eldur og ís mæt-
ast, þar sem hafið er dásamlega
blátt, þar sem lífið er erfitt og
frumstætt, en lifnaðarhættirnir
heilbrigðir og mennirnir hara-
ingjusamir og góðir.
Gunnar Andrew
þýddi. i
Trúlofunarhringar.
Allskonar gull og silfursmíðar
ódýrast og best hjá ÞÓRARNI.
Afbragðs reyktur rauðmagi
og karfi.
Verzl. Kr. H. Jónssonar.
^R.úgur er meðal hollustu
næringarefna. — Gefið börn-
um yðar, og étið sjálf, meira
af rúgbrauði.
Reynið rúgbrauð frá Bök-
unarfélagi ísfirðinga.
Bæði seydd og óseydd.
Ekkert brauðgerðarhús á I
Vesturlandi framleiðir nú I
meira af þessari brauðteg-1
und en Bökunarfélagið.
Nýtízku tæki til brauðgerðar.
Kaupi gamlan kopar.
Kr. H. Jónsson.
Hættuaðvörun.
Menn eru alvarlega varaðir við að snerta
raí'magnsleiðslur og tæki raíveitunnar, þar eð
slíkt getur valdið alvarlegum slysum.
Lííshættulegt er að snerta háspennulínuna,
eða tækin á háspennu-staurunum, gildir það
jaínt þó að sú snerting væri íramkvæmd með
tré eða öðru, sem að venjulega er talið að
ekki leiði rafmagn.
Rafveita ísafjardar.
kynt með þeim sama viði og
hann hefði sagað.
Mór þótti nú allkyndug þessi
upprisa viðarins, en sagaði það,
er þurfti til að velgja á könnunni,
og hætti síðan ... En látum nú
vera þessi kynni af ofsatrúnni
norsku. Þessi kona var þó góð og
vönduð manneskja, laus við sér-
gæðingshátt og fordæmingarlöng-
un yfirleitt.
En gnýrinn af trúarofstækinu
barst heim til mín, áður en 4g
fór í ferðalögin og kynntist því
nokkuð verulega af eigin raun.
T. d. frétti ég það einn daginn,
að prófasturinn á Voss hefði orðið
að reka burt ráðsmann sinn, er
bjó í húsi einu beint á móti húsi
prófastsfjölskylduunar. Ráðsmað-
urinn hafði orðið gripinn af ofsa-
trú — og söfnuðust skoðana-
bræður hans saman hjá honum á
hverju kvöldi. Hóldu þeir svo uppi,
til að byrja með, söng og ræðu-
höldum. Síðan hófust knéföll og
vitnanir um synd og náð — og
loks lennti allt í ópum, öskrum
og kveinstöfum, svo að prófastur
gat ekki sofið. Ráðsmaðurinn tók
að vanrækja störf sín — og svo
fór sem fyr er sagt.
Þá heyrði óg þennan fyrsta
vetur smáskrítna sögu, sem sagt
var að gerst hefði í búð einni
þarna á Voss. Bóndi nokkur var
staddur í búðinni, en til hans
gekk maður með tösku undir
hendi. Hann ranghvolfdi augunum
og leit upp í búðarloftið. Síðan
stundi hann af mæði yfir ver-
aldarinnar vonskusolli og lagði
höndina á öxl bóndans.
— Hefir þú fundið Jesús, mað-
ur minn? spurði hann svo með
blíðri en angurþrunginni rödd.
Bóndinn leit snöggvast við
honum og sagði:
— Hefir þú kannski týnt hon.
um?
Þeim heilaga varð fátt um svör.
III.
Það, sem ég kynntist ofsatrúar-
möunum næst, var af sérstaklega
eftirtektarverðum blaðafregnum.
Einn góðan veðurdag stóð í
blöðunum, að rúmlega tvítugur
maður hefði komið til hrepp-
stjórans í sinni sveit og kært
sjálfan sig fyrir að hafa tekið
móður sína af lífl, höggvið með
öxi í höfuð henni. Hreppstjóri
rauk þegar þangað, sem þau
bjuggu, ungi maðurinn og móðir
hans. Kom þá upp úr kafinu, að
það var rótt, sem hann hafði
sagt. Gamla konan lá með klofið
höfuð á gólfinu — og blóðug öxi
þar hjá.
Öllum kom þetta mjög á óvart,
Ungi maðurinn hafði verið hinn
prúðasti og vandaðasti í allri sinni
framkomu og breytni — og hann
hafði sóð fyrir móður sinni og
verið hinn starfsamasti. En þennan
vetur hafði hann tekið ákafan
þátt í samkomum ofsatrúarmanna,
sem voru með miklum blóma i
sveitinni. Stóðu samkomurnar
stundum á hverju kvöldi og
langt fram á nótt. Var þar prísuð
dýrð himnanna, en mikil áhersla
lögð á þá ógnarsynd og vonsku,
sem í þessari veröld ríkti. Menn-
irnir væru fæddir í synd og hugs-
anir mannsins hjarta vondar frá
barnæsku.
Nú var ungi maðurinn yfir-
heyiður — og var hann spurður,
hversvegna hann hefði unnið
hermdarverkið.
—• Móðir mín var svo góð og
mér þótti svo vænt um hana. Ég
gat ekki hugsað mér, að hún
lifði lengur í þessari ljónagröf.
Eins og gefur að skilja, vakti
þetta mál mjög mikla athygli.
Annað atvik, sem fyrir kom og
mikið var rætt og ritað um, fannst
mér ennþá átakanlegra.
Svo hagar til á bæ nokkrum,
að hann stendur mjög nærri
stöðuvatni einu litlu. Er slétt
grund fram á vatnsbakkann. Þar
taka við klappir, og er alldjúpt
við klappirnar. Hjónin á bænum
áttu þriggja ára gamlan dreng,
mjög efnilegan. Þau aðhylltust
bæði trúarskoðanir ofsatrúarmanna,
og var mikið sungið af sálmum
á heimilinu og talað um guð-
rækileg efni. Móðirin talaði oft
um slíkt við drenginn, og hún
dásamaði mjög fyrir honum dýrð
himnanna og hve gott væri þar að
vera hjá Jesú Kristi. Þar væri
bjart og fagurt — allt gyllt og
stráð marglitum perlum og öðru
dýrindi. Til Jesú færu svo börnin,
þegar þau dæju. — Og þar yrðu
þau að englum með hvita vængi
og gætu flogið fram og aftur og
skoðað alla dýrðina. En móðirin
vildi ekki, að drengurinn færi sér
að voða. Hún varaði hann því við
vatninu. Ef hann dytti i það, þá
dæi hann.
Þá var það dag einn, að dreng-
urinn var inni hjá móður sinni,
þar sem hún var að störfum. Allt
í einu sagði hann svo við hana: