Tímin - 04.03.1943, Blaðsíða 3

Nr. 1. 1. árg.
TÍMIN
/
4. mars 1943
Hugsid um
børninil
vLegg gott í beinini á honum,
sum tú vilt hava gott verk at
gerc“, ansa tí væl eítir, al børn-
ini ikUi líða neyð.
Soleiðis sum vióurskiftini nú
eru, er tað óivað, at mangtir
situv í svongum og trongum
korum. Børn eru í mongum
heimi bæðí' svong og køld; og
teina barnaár, sum áltu at liðið
í sól og gleði, Ifða í kulda og
neyð.
Síík børn verða særd fyri lív-
ið, ley fáa einki gott í beinini
og verða lí belđnr ikki ment til
at byggja land.
Vil mugU ansa eftir, at tann
komandi æltin iltki verðurlam-
in, áðrenn hon rættiliga dugir
al ganga; tí er tað, at vil
liava stovnað BAHNAH.IÁLPAR-
GBUNNIN, sum bevur í upp-
gávu eftir førimuni at bjálpa
teim børnuni, ið faðirleys eru,
ella, sum hava foreldur, ið ikki
eru ment at síggja teimtilgóða.
Hetta er ein tándasak, sum
eigur at verða styðjað — og
styðjað munagott av øllum rælt-
hugsandi fólki. Vit, sum lieima
sita, hava ta skyldu yvir fyri
teimum, sum í besi tíð sigla
yvir hav, at taka okkum av
teimum børnum, sum vegna
vanđasiglingina verða faóirleys
og kanska eisini móðurleys; ber
má fólkið á besum lamli kenna
skyldu s.ína, vera bæði faðir og
móðir fyri teim ómyndugu.
Eitt lið í hesum arbeiði er
liesiu grunnur, sum peningur nú
verður samlaður inn til.
Føroyingar! hugsið í hesum
døgum um tey børn í Føroyum,
sum neyðslødd eru.
GEVIÐ AV GÓÐUM HJABTA,
OG MINNIST TIL, AT HVØRT
OYRA GER MUN!
Nevnd Barnalijálpargrunnsins.
Krlggstrygging av vørum.
Úlfyllingarbløð- til umsókn um sjálvkravda kríggstrygging
av vørum verða í hesum døgum send við postinum lil allar
handlandi.
Teý, ið ynskja vøruupplag sítt tryggjað, sluilu senda um-
sóknina inn saman við eini vøruuppgerð pr. tann dag, tryggingin
verður fekuað.
Kunngerðin no. 61 frá 23. desember 1942 um ,sjálvkravda
kiíggstrygging av vørum verður send eflir áheitan til TRYGG-
INGARSAMBANDIÐ FØROYAR.
Tórshavn, hin 1. niurs 1943.
Jens av Reyni.
Skála skipasmiðja
Telefon nr. 1
Á Sleipusteðini
verður alt ski|)asmíð vsel úr' hondum greitt.
Krambúðin:
í maivørudeildini fáast allar vanligar matvørur, og
í klædnabúðini fáast konufólka- og mannfólkafrakkar,
metrarvørur, skjúrtur, undirtoy, handskar, skógvar,
kuffert, parfumir o. m. a.
Hvørt føroyskt fiskifar
eigur at hava elektriskt. ljós umborð
Installatiónir verða væl úr hondum greiddar.
Tiibpfí verða altíð givin eítir áheitan.
Leif Mohr Telefon 220
Ein góOur 5 pers.
V-8 til sølu.
Prentsmiðjan vísir á.
keypist.
Jákup Jensen.
• Tlf 439 ella 205.
A. BREND
HEILSØLA
TELF. 114.
Vita vit frð bumbing at siga?
.lú — sjómenn okkara, teirið
eru slopnir nndan við lívinum,
teir vila, hval ið bumbing er,
og vil drepa høviir, táió vit
hugsa um teir, sum ikki bóru
boð í bý, teir ió liorvil úti á
bavinum vfða. Men vit uppi á
landi, vit liava tfbetur bigartil
verið spard fyri ta ræðslu, sum
ein bumbing av civilfólkinum
er. ()g vit vilja ásanna tað, tá
vit síggja, hvat^in amejikansk-
ui' blaðmiiðiifv' Robert St. John,
sá í Korintb, tá hesin býúr ein
augustdag í 1941 varð bumbaður.
Korintb er ein lflil, friðarligur
býu:, og lienda dagin gjørdu øll
tað, sum tey vóru von at gera
utlan at vara nakra av kríggsins
ólukkum. Men eg bevði ikki
verið ineir enn nakrar minuttir
á gistingarhúsinum, lá hoyrdi
eg.at flúgvarar komu. Egsluind-
aði mær hagar, ið sjúkrahúsið
var (Har var eingin lækni), tfeg
vitsti frá royndum, at tey ofta
blivu fyrst humbað. Tá sá eg,
hval tað var, flogførini roynđu
al hitta við hranđbumbum: 30
vognar, sum beinl vóru komnir
jnn á støðina, og aliir høvdu
teir Reyðakross málaðan á tak-
ið. STUKA-førini kavaðn ýlandi
og hvínandi niður yvir teir —
og rnlitu væl. Eg lioyrdi rópini
frá teim særđu, sum lógu inni
í vognunum og nú blivu dripn-
ir og brendir. So fóru tey al
hera á børum úr vogmmum
niðan á sjúkrahúsið.
Tað, sum lá á børunum, var
ikki stiiltligt at síggja. í Buka-
rest hevði eg — undir Jarnliðs-
uppreistrinum — sæð, bvat ið
mannamúgvur kunnu finna
uppá. Eg sá, hvussu teir oystu
ein hermann, teir høvdn fingið
fatur á, iindir í gasolin og so
seltu eld á bann. Helta varlíka
so ringt — bara nógv meira
umfatandi. Eg lnigsi, at tá tú
kolar ein niann vió nøkrum,
sum lú gert uppi í loflinum, so
er tað hampiligt kríggj, og eftir
reglunum. Ið hvussu er, er tað
læltari bjá tí manninum, sum
ger lað — bann sæy ikki tað, ið
eg sá, lá eg stóð bar og hugdi
at tí, sum varð lagt á børurnar.
Tað var býtt at bera mong av
teim kolaðu lekammnim niðan
á sjúkrabúsið, tí har var einki
Iív eftir í leimum. Sjúkrasystr-
áfnar fingu bert meir um al
vera og kundu ikki gera alt lað,"
ið átti at verið gjørt fyri tey,
sum enn var lív eftir í. At
leggja bind um beinstubbar,
armaleivdir og klovin liøvur
tyktist so meiningsleyst. Her
var í hópatali av ørmum og
beinum, sum áttu at verið av-
sett, men eingin var til at gera
taó.
Her vóru lnindraðvís av sár-
um, sum skuldu verið umfarin
av lækna, men eingin lækni.
Her vóru menn.ið skuldublivið
bedøvaðir — tí tað finnst tó eitt
mark fyri, hvussu nógva
pínu eilt menniskja kann lola.
Men hesar fáu sjúkrasystrarnar
kundu einans leggja bind um
skrætt, trafsut, hrent mannahold.
Eg hjálpti við at-bera nakrar
børur niðan á sjúkrahúsió. Eg
rovndi, hval eg kunđi fyri al
ngga °íf stimbra hesar ungu
systrarnar. Men eg hugsi, at
aftan fyri alt, so gjørdi eg taó
bert fyri at vita, um eg fór at
halda lað út. Ið hvussu er, so
lærdi eg. hvat kríggj er, úrslitið
av kríggi og prísin fyri kríggj.
So hvørt sum børurnar komu
inn, vóróu offrini rullaó fram á
gólvið í móttøkurúminum. AK
tað, ið gerást kuhdi. var atskilja.
Ein *maðnr varð sýnaður, vóru
har ongar Kvsvónir, so gjørđu
tey eitt tekin við tumlinum, og
hann varð borin út í garðin. Ein
greskur hjálparmaóur, sum fekk
at vita, at eg var amerikanari,
kom leypandi yvir til mín og
greiddi mær frá við einstøkum
enskum orðum, at eg mátti
koma út í garðin, tí tað var ein
amerikanari har. Tá vit konni
út-har, sum hann segði, ameri-
kanarin hevði ligið, vóru fleiri
skadd aftrat horin út,.sotaðvar
ógjørligt at finna liann, eg gekk
frá manni til manns — og fyri
tað kundu leir verið russar,
kinamenn ella uegarar, at dømá
eflir útsjónini nú.
Eg vildi ynskt, al grekarin
ongatíð hevði tikið meg út htigar.
Eg vildi ynskt, at eg ongatíó
hevði hoyrt, hvussu ley venaðu
seg, og ongatíð lievði sæð inn í
eyguni á teimum,sum ikki vóru
deyðir, men sum vóru koyrdir
millum teir deyðu, lí at onkur
helt, at teir ikki høvdu møgu-
leiká fyri at liva. Eyguni á hes-
um doyggjandi monnum tyktust
mær at klaga meg og øll rund-
anum og alla veróina fyri al
hava gjørt hetta móti teiiuum.
(Framhalđ í næsta blað).