Tímin - 01.07.1943, Blaðsíða 1

Apoíogy.
We, the editors of ’Timin' wisli to apologise to the British
Authorities for the mischievous and misleading paragraph en-
titled ’Amtmaðurin og den. britiske Militærcensur' in our last
issue of 24th June, 1943. The Fortress Commander stated cate-
gorically as far back as last January that the publication of the
telegram was in no case due to the British Military Censorship.
We regret having misled oftr readers on this matter. We are
informed that any future- publication of this libel will result in
the confiscation of all newsprint held by the publishers of
’Tímin1.
Danmark og Danskere
i Frihedskampen
* >
Svar til et Interview
Nr. 17 af «Tfmin»,som naaede
ud til niig paa Dronning Alex-
andrines Hospital Midsomnier-
dagen, indeholdt. et . Inlerview
med den lidligere norske Konsul
i Thorshavn, Hr. Per Wendelbo,
spm just den samme Dag drog1
i)ort fra Færøerne. Der íindel i
deUe tnlerviewogsaa en lige saa
uelskværdig som miglig Passus
om Danmark og Danskerne un-
der Krigens og Besættelsens Tid.
Jeg beder derfor «Tímin»s
Redaklør oni at give mig Plads
for nogle Linier.
1 tre Besættelsesaar har den,
der skriver disse Linier, i Dan-
mark personligt dellagel i og
været medytil al organisere den
^sledse voksende Modstand mod
de lyske Underlrykkere; jeg
mener derfor at vide, livad jeg
taler om og have Bet til at slaa
fast, at mit Folk ikke behøver
al modtage den Uforskamnret-
hed, som indeholdes .i den paa-
gældende Pa'ssus i del nævnle
Interview.,
Begivenhederne den 9. April
i Danmark godlgør tilfulde, at
først og fremmest den værne-
pligtige danske. Ungdom,- men
ogsaa saa godt som hele den
øvrige Befolkning var beredl til
at slaas for sit Land, hvis Kamp
havde været dqn Udgang, som i
Morgentimerne var lilevel valgt
af Landels Begering. Naar Re-
g^ingen og Forsvarets (.hefer
iimdlertid valgte, allerede i den
lidlige Morgen, da I.andet vaag-
nede til Okkupationsoverrump-
lingen, at indstille Kampen, som
i Sønderjylland dog først sluttede
ved Nitiden med et Tah af 17
Danske og 199 Tyskere, saa har
denne Afgørelse i Slrid med en
enstemmig Rigsdagsudlalelse af
19: Januar 1940 nalurligvis i
Danmark væ.ret Genstand for
meget afvigende Bedømmelser;
men til Motivering for sin Af-
gørelse kunde de ansvarlige
unægteligt fremføre ret hetyde-
lige Kendsgerninger, førsl og
fremmest vel den Erklæring,
som den daværende engelske
Marineminisler, og. senere Pre-.
mierminister Winston Churchill
liavde fremsal i London den 0.
Fehruar: at Norge og Sverige
luinde vente allieret Bistand,
livis disse lo Lande skulde blive
angrebet, men Danmark kunde
ikke. Efter Besadtelsens fait
accompli, som var gennemtvun-
get ved en ensidig tysk Volds-
handling med Trudsel om Bom-
bardemenl af de danske Byer,
lykkedes det med • Opbydelsen
af al aandelig og moralsk Kraft
at knække det danske Quisling-
Parti saa grundigt, at den øje-
blikkeligt overhængende Fare,
som truede fra den Side, efter
at Partiet havde faael de tyske
Bajonelter at støtte sig til, hlev
afværget, i hvert Fald i første
Omgang. Og den har ikke siden
vist sig aktuel.
Siden da er den danske
Hjemmefront hlevet hygget op,
Skridt for Skriđt og maalbevidsl
til Løsnjngen af forskellígarlede
Opgaver, som eflerhaanđen
meldte sig. Altid har man øn-
sket at afveje Værdien af de op-
naaelige Resullaler med. den
Indsals, som kan præsteres, og
som iøvrigt ingen — absolut
ingen nden de 2, højsl 3 pCt.,
Quislinger var i Tvivl om maatte
og skulde øves af os, som ;if
alle andre frihedselskende Folk
i det naziredne og blødende
líuropa.
Erfaringerne fra Norges be-
undringsværdige Guerillakrig var
selvfølgelig af umaadelig Betyd-
ning for os Danske. Deroppe
havde imidlertid Quisling vundet
sin Forraíderkrig og øgede Okku-
pationens Brutalitet, Vold og
Vilkaarlighed.
Paa intel Tidspunkt var Nor-
ges Kamp 'ude af vore Tanker,
og trođs Tyskernes jernhaarđe
Censuv over alt, som indløh fra
Norge, sørgedes der for Udbre-
delse af Kendskab til Nordmæn-
denes Hellegerninger. At komme
dem lil Hjælp baade moralsk
og reelt, at forlænge deres Front
(Framliald innani)
KØLN bumbaður
Týsháttina bumhaðu teir sam-
eindu aftur Køln. Stórur skaði
heudi. Hin víðagitna dómkirkjan
er illa farin bæði av <^|di og
spreingingum.
í Frankaríki liinum her-
seltu londunum fvri veslan eru
ymsir hýir humhaðir.
Av italskum býum er Livorno
mesl hnmbaður í vikuni.
Teir sameindu siga seg hava
flutt við flógførum meira enn
18.000 særdar hurtur úr slrfðn-
um í Norðurafriku til sjúkra-
hús í Onglandi og Ameriku.
Port Darwin er álopin nakrar
ferðir í seinastuni avjapanarum.
Yvirhøvur eru nú kríggshend-
ingarnar so fáar og smáar, at
taó ohga tíð síðan kríggið byrj-
aði hevur verið so friðarligt sum
hesar seinaslu vikurnar. Hetta
er óivað lí at álopið á megin-
landið kann nú verða hvørja
lølu. Týskararnir halda al álópið
verður í Miðalhavinum, tí at
luir hava teir Same.indu drigið
saman sínar høvuósstyrkir bæði
á landi, á sjó, og í luftini.
Teir týsku kavbátar sigast at
vera kallaðir heim til at fáa
helri vápn móti leim nýggjastu
sameindu kavhátaoyðarunum.
Amerikanararnir siga at ætl-
anin er at leggja 3 fimtiugar av
teim lýsku vápnasmjðjunum í
sor áórenn teir gera álopið á
Europu.
J. S. WORM-MULLER prefessari
Samrøða við professarati frá kongaliga Oslo
Universitetinum, sum rýmdur er úr Noregi,
fyri betri at kunna stríðast móti teim valds-
monnum, har hava tikið ræðið.
— Góðan dagin, tygum eru
Worm-Muller professari?
Hann stóó úii á trappuni, eins
og bíðaói liann eftir onkrum.
— Góðan dagin. Jú so er, og
lygum koma frá' Tímanum?
Komið innar, gerið sø væl.
Komnir innar í stovuna hjá
honum, haðani gott útsýui er
yvir Vestaruvág, býður hann
sess og setur seg sjálvur, meðan
hann hálvsmílisl, hvør skal siga,
hvat var tað so.
So við og við kemur gongd á.
— í gjár var eg í Kjrkjubø og
heilsaði upp á Jóannes Paturs-
son. Tað var ein frálík ferð.
fler kenst so heimligt í Føroy-
um. ()g blíðskapurin, hann var
har! Útsýnió lcundi verið hetri,
tað var só tjúkt í veðrinum',
men kortini, har var so hugna-
ligt.
— Ja, Ijukt veður á hesi árs-
ins líó er ikki óvanligt. Tygum
hava ikki verið í Føroyum fyrr?
— Nei, helta er fyrsla ferðin,
men eg yænti mær nógv av
henni. í Islandi *var eg í fjør,
eisini á fyrsta sinni. Eg var
saman við Nordahl Grieg.
— Har dámdi tygum væl?
Blíðskapúrin skortaði ikki?
— Sanniliga dámdi mær væl.
Og blíðskapurin var mest sum
ov stórur.
— Tað var kanska, sum tað
mangan er her heima, ikki í
song fyrr enn kl. 2—3?
— Ja, ella 5-6!
— Tygum eruikki ørindaleys-
ur, tygum koma liigar?
— Nei, eg eri komin til á
søguligum grundarlagi at siga
frá slandinum heima í Noregi,
síðan Týskararnir tóku landið.
Eg rýmdi ikki úr Noreg fyrr
enn í oktober í fjøruti, so at
eg havi sæð, hvussu tilgongdin
hevur verið har. Tað er nú
einaferð soleiðis, at tann, sum
ikki hevur verió á staðinum,
liann kann aldri rættiíiga koma
at fata ley viðurskifti, har eru.
Soleiðis kuildi eg, tá ið eg kom
lil Londons, geva stjórnini har
heilt øórvísi áskoðan á viður-
skiflini heima, enn hon hevði
hafl fiammanundan. JJeldur
ikki skiltu Norðmenn heima og
No!f5menn úti hvør annan, so-
leióis sum teir gera ídag, aftaná
at eilt slórt arbeiði er gjøft fyri
at bøta um hetta.
— Tá ið tygúm rýmdu úr
Noregi, var tað so, tí at tygum
vóru noyddur til lcss?
— Nei, ikki heint tá, men tá
mundi eg ikki hava stórl meir
enn Ivær vikur eftir, til eg.varð
faslsetlur. Eg havi jú gjøgnum
árini bæði í bókum og greinum
slríðsl móli Hiller og hansara
))Neuordnung«, og eg gavst ikki
aftan á at valdsmenninir høvdu
tikið land mítt. Sjálvandi hevði
eg kunnað krógvað meg inni I
landinum og haðani skrivað
høkur og greinir móli Týskar-
.unum og teirra framferð, men
tað hugaði mser lítið, lí vildi eg
heldur rýma og fáa høvi til
utlanífrá at tala lil fólkið heima.
— Ilvønn vegin sluppu tygum
til Onglands?
— Eyslureftir. Gjøgnum Svø-
rtki, Russland, seinasti hýur á
meginlandinum varVladivostok,
Japan, tvørtur um Stilla havið
(Framhald innaní)