Órabelgur - 22.02.1918, Blaðsíða 2

Tvoir
r i t s ni1lin^ar.
^að cr einlccnnilegt, hve náinn andlegur slcyldleilci getur
veriö raeö s#mum monnum. Og f-að er elcki síður einkenni^égt hvern-
ig tveir ritsnillingar geta fariö líkuri orðum ura sama efni og
það ->(5 i'eir sjeu að starfi aímtte/'í livorum áratugnum. ressu til
sónnunar skulura vjer nefna lítift dcomi, sem vjer erura sannfærðir
um, að Seyðf iröingum jjbykir sómi að og ollum sálarf rrsöingum kror-
komið rannsóknarefni. Menn ];eir er hjer rraðir um eru "báðir kunn-
ir----annar |>jóökunnur sogufræðingur og hinn-------ja, hvað á að
segja? raö er óhætt að fullyröa að hann er orðinn óllum lesendura
Austra kunnur, og þaö er spá vor að hann raeð tímanum verði langt
til jafnfrægur hinum, $ó eigi vrari 1 óðru en prúðmannlegum og
riddaralegum rithratti.
Pað eru nú (1918) 15 ár liöin frá því að Jón Aðils, háskóla
kennari, reit greinina í Himrei.öina (VllI.I. ) um aljoyðuskólana i.
Danmórku, enda voru marglr húnir að gleyma henni(og lílclega Bjórn
líka): Dn í síðasta tóluhlaði AUst'ra. (um leið eg hannMagði sig
útaf") kom grein eftir Bjórn Olafsson um íslenska aljoyðuskóla.
tjú ratlum vjer með o.rörjettum tilvitnunum að syna lesendum
Orahelgs, (sem nú er eina------yalcandi------hlaðið á Austurlandi)
hve afarnáinn andlegur skyldleiki er með jpessum tveimur rithóf-
undum. Iru orð joeirra víða svo- lílc. aö Joað verður elcki skyrt á
annan hátt, en að harna sje til að dreifa dularfullu "psykologá
isku" fyrirhrigði, og or j-að að víeú engin slcyring. Bn hún verð-
ur að nægja frá vorri hálfu.. Búmsins vegna verðurn vjer að láta
nragja smá glefsur úr upphafi ritgjórðanna, en vonum að Jaö sje
ncg til að gefá peim undir fótinn er kynnu aö vilja rannsaka letta
mál nánar, á hvaða grundvelli öem beir vilja.
Að svo mæltu vildum vjer óska í nafni allra Seyöfirðinga aö
hja hinum nyja ritsnillingi megi. aukast áhugi fyrir íslenskri
tungu, sagnritum og st ,j órmnálum, svo par lcomi að lokum að hans
cg jfóns Aöils ve'r'ðÍ*yr,-Pna.n hef'.p-’.ia getiö ef á verður minst xslensk-
an hrctt í rithratti og énildarlegr'i meðferö á heimiicíum.
r,
Jcn AÖils.
imr.VIII.I. )
Bjórn Olafsson,■
(Austri XV3ÍII ár,40.thl.)
St’j órnarhyltingin mikla á
Prakk'landi hefur með rjettu
veriö talin eihnaf hinum
hrikalegustu .og un leið pyö-
inga.rmestu viðhuröura mannkyns-
sógunnar. Pjólda margir rit-
snillingar hafa tekið sjer
fyrir hendur að skyra hana...
Surair hafa stoðað hana eins
og noklcurskonar viöhjóöslégt
voöaspil, f>ar sem allar lægstu
og dyrslegustu eölishvatir
mannsins hafa hylt sjer taum-
laust og gengdarlaust. Aðrir
aftur á moti telja hana endur-
•fæö ingarhátíð mamúcynsins.
Hina miklú st jórnarhy11ingu
Frakka hafa rr.enn taliö einhverja
hrýlcalegustu, en urn leið pyöingar-
mesta viðhurð mannkynssógunnar.
Margir hinna allra snjóllustu rit-
hófunda h.afa reynt að skyra hana. . .
Margir eru Joeir sem hafa skoöað
hana sem hinn viðhjóðslegasta
hildarleilc, j;ar sem allar hinar
lægstu og tryltustu eðlishvatir
raannshjartans hnfa taumlaust hylt
sjer og hrotist um. Aftur eru j:eir
langt ura fleiri.... er hafa slcoð-
að hana sem..... endurfæöingar-
hátíð mannlcynsins.
segja peir:
(Bjórn.)
....rá reis hann þó upp sem tróll-
aukinn jótun, sem klettur úr haf-
inu.
Um gamla Grundtvig
(Jón.)
. . . . Hann gnæfir j:ar upp.
eins og lclettur úr hafinu,
eins og tróllaukinn herserkur.
Að endingu veröum vjer h'eina jpeirri spurningu til Bjórns
Olafssonar ,hvaöa nenn peirWellhaven og August Sohman eru, heirra
hófura vjer aldrei heyrt getiö, rg hvorugan þeirra nefnir Jón. En
hann nef'nir August Sohlmann, og.. Telhaven hjet norslct skáld. Jíáske þaö
sjeu sómu mennirnir. Að svo mæltu viljum vjer, eins og -Bjórn vill
að stjórnin g j óri , " legg j a niður skottiö"’ og kveðja hann.