Sameiningin - 01.03.1900, Blaðsíða 6

Samt er það mesta frægðarför,
farin sem er, af mönnum gjör.
Hósanna’ í himneskum ljóma !
4. Ei kemr þú með hraustan her,
hér þótt þú komir að stríða;
orrustan hvílir öll á þér,
einn viltu berjast og líða.
Samt er það mesta sigrför,
sigrað ei fékk þig dauðans hjör.
Hósanna’ í himnanna ríki!
5. Blessuð sé, Kristr, koma þín
kristninnar gjörvallri hjörðu.
Unaðr, sœmd og sæla mín
sérhvert er spor þitt á jörðu.
Drottinn, þín ganga’ í dauðans þraut
dýrðleg mér verðr sigrbraut.
Hósanna’ á himnum og jörðu !
Föstutíðin off passíusálmarnir.
J)að sérstaka tímabil á kirkjuárinu, sem nú er yfir oss að
líða, langafastan, hefir vafalaust í meðvitund trúaðs almenn-
ings þjóðar vorrar meiri helgiblæ yfir sér en nokkur önnur
kirkjuárstíð. Og til þess eru gild og góð rök. því föstutíðin
þessi, sem eins og kunnugt er heldr á lofti endrminningunum
um píslir og dauða frelsara vors Jesú Krists, er í rauninni
móðir allra hinna kirkjuárstíðanna. Hún varð til fyrst allra.
Píslarsagan drottins með hinum afar víðtœku hryggðarhugs-
unum, sem æfinlega hljóta út af henni að vakna í trúuðum
lærisveinssálum, leiddi til þess mjög snemma í sögu
kristinnar kirkju, að fólk safnaðanna tók í bókstaflegum
skilningi að fasta, takmarkaði til stórra muna nautn líkam-
legrar fœðu, eins og líka alla aðra jarðneska lífsnautn, á ári
hverju, þegar leið að þeim tíma, er Jesús á holdsvistardögum