Sameiningin - 01.12.1948, Blaðsíða 25

NIONINI3WVS
167
Pabbi kemur af og til inn og talar þá helzt við litla bróður.
“Við feðgarnir” segjir pabbi við hann, og fer með hann inn
í svefnherbergið. Eg heyri glaðværðina og skrafið í þeim
litla; hann er sá eini áheimilinu, sem er léttlyndur, því hann
skilur ekki enn alvöru lífsins, Guði sé lof fyrir það, þess-
vegna finnur pabbi helzt fróun í því að vera sem mest með
honum.
Mér verður oft reikað að norðurglugganum á eldhús-
inu; skamt fyrir norðan er kirkjan og grafreiturinn. — Það
er skafrenningur í dag og eg sé svo glögt leiðið, sem enn
er ógróið — hvernig snjórinn þyrlast um það. Mér finst
hann þyrlast um sjálfa mig þar sem eg stend við gluggann
og kuldinn heltaka mig. — Nei, það verða engin jól hér
í kvöld, en á morgun fer eg suður til afa of ömmu og þar
mun eg finna jólin. — Einhvern vegin tekur þessi dagur enda
eins og aðrir dagar.
Næsta dag, jóladaginn, flýti ég mér með húsverkin og
þegar við erum búin að borða miðdegisverð og búið er að
þvo upp, hleyp eg eins og fætur toga suður, en — þar finn
ég ekki jólin heldur. Aíi og amma eru elskuleg eins og
aitaf, en þegar amma kyssir mig, þá eru tár í augum hennar.
Og bræður mömmu hvorki spauga né leika við mig í þetta
skipti. Þar er systir mín en eg hefi ekkert gaman að leika
við hana. — Eg bíð ekki eftir húslestrinum en rangla heim
eftir skamma stund.
Það eru engin jól til lengur, því það var mamma, sem
í raun og veru hafði komið með jólin. — Það er um að
gera að hugsa ekki lengur um þau, að reyna að gera
daginn hverdagslegan, þá verður hann ekki eins þung-
bær. — Eg dreg niður gluggablæjurnar í eldhúsinu,
byrja að sópa og hireinsa, margt er ógert, og síðan að
matbúa eittthvað. Þegar hendurnar eru ö n n u m kafnar,
fylgjir hugurinn þeim, og daprar hugsanir komast ekki að.
Um kveldið kemur stúlkan, sem hjálpar við húsverkin.
Hún hefir verið heima hjá foreldrum sínum um jólin. Mikið
er eg fegin að sjá hana; ú henni hvíla engin þyngsli; hún
hlær, gerir að gamni sínu og er mér góð. — “Hvað eigum
við að gera til að skemta okkur í kveld ? segjir hún. “Eigum
við ekki að spila Marías ?” “Marías ! En við megum ekki
spila á jólunum !”
Gamla konan, sem þvoði þvottinn hafði sagt mér margar
sögur og ein var um það að einu sinni hefði fólk verið að