Sameiningin - 01.02.1927, Blaðsíða 21

5i
kraftaverkið. Éinn flokkur líffæra, varirnar og tungan, koma
hræringu á loftiS, og alveg ólíkur flokkur iíffæra í eyrum annara
veröur fyrir áhrifum þessarar hræringar. Og svo, á þann ‘hátt,
sem ímyndunaraflið þarf a'S hjálpa manni aS gera sér grein fyrir,
berast þessar hræringar til heilans þannig, aS þar kemur hugsunin
fram á ný, hræring tilfinninganna og viljans.
Mæls'kan er aö hverfa úr réttarsalnum og úr kosninga-
leiSangrinum, en á enn athvarf í prédikunarstólnum. Sæll er sá
maöur, sem á þá guSlegu gjöf aö geta ’haft áhrif á sálir annara
manna meö vel völdum oröum, sem þrungin eru aí eldheitri, göf-
ugri tilfinningu frá hans eigin isál.
Kirkjan er sú eina stonfun, sem ávarpar mennina sem andleg-
ar verur. Háleit er köllun þess manns, sem á sunnudögum hefir
tækifæri til þess að leiÖa fúsa og eftirvæntingarfulla hugi fárra
tuga, hundraö ecSa þúsund manna til háleitari hugsana, tilfinninga
og áforma, en þeir áttu áöur.
Prestsstaðan gefur manni k-ost á aö njóta sín. Hún gefur
manni kost á því a8 vera vinur, ráðgjafi, 'huggari og hirðir ungra
og gamalla; aö vera meÖ þeim í hinni ríkustu gleði og hinni dýpstu
sorg; að sitja meö þeim ibrúðkaupin, en líka aö þerra b-urt tárin;
aÖ flytja von hin-um niðurbeygðu, huggun hinum sorgmæddu, og
endurnýja trú manna á Guö og meðbæður isína. Hlvaða -önnur
staða býður svo fjölbreytt líf, færir annað eins endurgjald,
1 prestsstöðunni á ekki heima sá, sem liggur á liöi sínu eða er
ótrúr, ekki hugleysinginn og augnaþjónninn. Þar eiga heima heilir
og hugdjarfir menn, velmentaðir alvörumenn, andlega sinnaðir
menn meÖ helguðu liferni.
Eg byrjaði prestsskap á trúlboðssviði í Tennessee fjö-llunum.
Eg ferðaðist á hestbaki gegnum skógana, prédikaði í skólahúsum,
bygðum úr bjálkum, og á sa-mskonar bændabýlum, og varÖ að
sundleggja árnar. Eg minnist þeirra daga með gleði, og eg var
sæll meðan þeir voru að líða. Svo þjónaði eg kirkju í smábæ í
O-hio, svo annari stærri í sama ríki, og á eg góðar og sæ-lar endur-
minningar frá báðum. Svo var eg í sex ár þjónandi í stórum
söfnuði í Boston, og fékk þar dýrmæta reynslu. Og nú hefi eg í
fullan f jórðung aldar verið aftur nær fæðingarstöðvum, mínum,
þjonandi í stórum söfnuði 5 Chicago. Þegar eg segi að líf mitt
hafi verið auðugt af ánægju, vil eg elcki að það sé skilið þannig,
að það standi einungis í sambandi við það, að mér hl-otnaðist sú
upphefð aftur og aftur að færa mig frá smærri söfnuði til stærri.
Mér hlotnaðist það, og eg met það. En eg var ánægður á hverj-
um stað og minnist þeirra allra með gleði. Á hverjum staðnum