Birtir að degi - 17.03.1934, Page 2

2
BIRTIR A Ð DEGI
nær, í flestum námsgreinunum, sé ekki
eins og vera skyldi.
Það er viðurkent af skólastjóranum og
kennurunum, að ef skólinn væri dagskóli
í 4 mánuði í 2 vetur, yrði hægt að veita
nemendum hans betri mentun en nú, með-
an hann aðeins er kvöldskóli, sem stend-
ur í 7 mánuði í 4 vetur. En ekki væri til
mikils ætlast, {jó hann stæði jafnlengi og
aðrir skólar, þá 2 vetur, sem nemendum
yrðu ætlaðir til þess að fara í gegn um
hann. Mundi þá verða hægt að bæta vio
námsgreinum og undirbúa nemendur skól-
ans betur undir lífið en nú er hægt að
gera með þessu úrelta fyrirkomulagi á
skólanum. Sennilegt þykir mér, að þessu
verði breytt í það horf, sem nútímamenn-
ingin krefst, þegar skólinn flytur í hið til-
vonandi nýja stórhýsi sitt, sem hlýtur aú
verða bygt eftir stöngustu kröfum tímans.
Ég vil nota þetta tækifæri til þess aó
láta þá ósk mína í ljós, sem og margra
annara, að prófið í vor og eftirleiðis verði
fyrripart dags, en ekki á kvöldin, sem
getur óbeinlínis orðið okkur að falli, að
minsta kosti í þeim námsgreinum, sem
þarfnast ósljófgaðrar athygli.
0. Þ. 0.
öýslalanil og Jnneminn.11
I síðasta tbl. »Iðnnemans« birtist grein,
sem nefnist »örþrifaráðið«. Hún bvrjar,
eins og önnur kommúnistísk skrif í seinni
tíð, á því að hvetja æskuna til látlausrar
baráttu gegn fascismanum, og verkar þessi
hvöt ávalt sem kvalastuna deyjandi manns.
Höfundur segir þar meðai annars, að
þeir, er standi að starfsemi Þjóðernissinna,
séu »nokkrir ungir menn uppaldir á þröng-
sýnum íhaidsheimilum«. Þar hjó þessi ná-
ungi nokkuö nærri sjálfum sér, því sú hef-
ir mín reynsla orðið, að þessir menn hafi
heldur hænst að kommúnistum. Peim hef-
ir verið opin leiðin úr einu þröngsýninu
í annað. I félögum Pjóðernissinna starf-
ar æskulýður úr öllum stéttum, æskulýð-
ur, sem þegar hefir hafið undirbúninginn
að framtíðarstarfi okkar, samstarfi stétt-
anna.
Síðan heldur höfundur áfram í svipuö-
um anda, og talar nú eftir forskriftum
frá hærri stöðum.
Hann tyggur upp sömu tugguna og birst
hefir í öllum blöðum kommúnista og hljóm-
að á fundum þeirra, þ. e. lygarnar um
Þýskaland.
Svo iilkvitnislega og af svo miklu skiln-
ingsleysi eru þessar greinar skrifaðar, að
ég hefi heyrt á mörgum kommúnistum, aö
ekki gætu þeir nú gleipt við þessu öllu,
og er þá langt gengið.
Ég hirði ekki að ræða nánar þessar á-
lygar, en vil aðeins taka eitt atriði til at-
hugunar, og það er um atvinnuleysið
Þýskalandi.
Höfundur segir:
»1 október í fyrra voru atvinnuleysingjar
6 750 000, en í lok janúar þ. á. 9 300 000,
Mning til æsloinnar.
Við, sem nú erum að leggja út í lífið,
eigum mikið starf fyrir höndum. Sú kyn-
slóð, sem er að fara, skilur við þjóðfélagið
í einhverju því versta ástandi, sem það
nokkurntíma hefir verið í. Réttur okkar
þegar Nazistar eru búnir að stjórna eitt ár.«
Hvort er það heldur, að höfundurinn hef-
ir gripið þetta úr lausu lofti, eða tala at-
vinnuleysingjanna hefir verið sköpuð á
hærri stöðum í kommúnistaflokknum. Það
er öllum vitanlegt, að tala atvinnuleysingj-
anna hefir minkað að miklum mun í Þýska-
landi síðan Hitlersstjórnin tók við völdum,
og vinna sú, er skapast hefir, fullkomlega
hagnýt, meðal annars, landbrot og nýbýla-
byggingar, þar sem verkamönnum að verk-
inu ioknu hefir verið gefið tækifæri tii ao
eignast býlin með góðum kjörum, í stað
fánýtrar atvinnubótavinnu. En með þess-
um lygum sínum hafa kommúnistar ekki
unnið annað en að beina huga verkamanna
að þessum málum, og þeir leitað sér upp-
lýsinga frá áreiðanlegum heimildum, en ár-
angurinn orðið sá, að nú standa hundruð
verkamanna undir merkjum Þjóðernis-
sinna.
Ennfremur segir höfundurinn: En frá
rótum þýsku Naz:stanna eru íslenskir Naz-
istar spunnir.
Víst er það, að mörg mál eigum við Þjóð-
ernissinnar sameiginieg með hinum þýsku
Nazistum.
Það var þörfin, sem skapaði hina
þýsku Þjóðernissinna. Það var þörfin
fyrir nýja og betri strauma í þjóðlífinu,
sem skapaði þá og fékk þeim sigur í hönd,
eftir fjórtán ára ósleitilega baráttu. Eins
var það þorfin, sem skapaði hina íslensku '
Þjóðernissinna, og ekki mun staðar numiö,
fyr en stjórn landsins er í okkar höndum.
Við eigum það sameiginlegt með hinum
þýsku Nazistum, að vilja
1. útrýma stéttahatrinu,
2. útrýma úr stjórnmálalífinu þeirri
spillingu, er ríkir þar, um embætta-
veitingu og fjárbruðl,
3. skapa samstarf meðal stéttanna,
4. útrýma atvinnuleysinu,
5. skapa trú á land og þjóð.
Þetta vita kommúnistar og þess vegna
skelfast þeir. Þeir vita að æska landsins
er að fylkja sér undir merki okkar, og
hefir þegar stöðvað framgang kommún-
ismans hvarvetna.
Það mun ekki verða takmark íslenskr-
ar æsku að játa sig undir þröngsýni og
andleysi kommúnista.
Hún hefir þegar markað sér sína fram-
tíðarbraut, braut þjóðernisstefnunnar.
Æskan heldur áfram sigurreif, því hún
veit að atvinnuleysinu og stéttahatrinu,
sem þróast hafa í skjóli íhalds og Marx-
isma, verður ekki aflétt fyr en
Þórshamarsfáninn blaktir viö hwn um
gjörvalt Island.
Fram tít baráttu undir Þórshamrinum!
A.
æskumanna til áhrifa á þjóðfélagsmál hef-
ir til skams tíma verið véfengdur, en þeg-
ar loks gamli tíminn sá að sér, þá heimt-
ar hann að æskan haldi áfram á hans
gatsiitnu skóm, leiðina til áframhaldandi
örbirgðar og kyrstöðu.
Núverandi þjóðskipulag ieikur alt á
réiðiskjálfi, þjóðin berst í hatandi stétta-
brotum. Ófriður og sundrung magnast
með degi hverjum. Marxisminn og önnur
slík siðspillandi ófriðar-illgresi fá að þró-
ast í friði og ró. Nú er svo komið, að ang-
ar hans teygja sig inn í flest framfara-
og þróunarmál þjóðarinnar, og tekst víða
að stöðva alla framfaraviðleitni, eða að
minsta kosti að tefja fyrir um stundar-
sakir.
Peningavaldið lokar lífsmöguleikum
fjöldans, svo hópai’ hinna snauðu verða
stærri og stærri. I þeim jarðvegi þrífast
Marxistar best, því það er vatn á þeirra
mýlnu, að örbirg’ðin aukist, enda spara
þeir sjaldan krafta sína til þess að ná því
marki.
Vissasta leiðin fyrir Marxista, til þess
að flýta fyrir hruni þjóðfélagsins, er að
skapa óeiningu og ófrið á meðal þjóðar-
innar, og ávaxtan'kasta gróðrarstía þeirra
er hið gerspilta þingræði, og þar af leið-
andi gerspilt stjórnarfyrirkomulag. Lífs-
afkoma þjóðarinnar er látin sitja á hak-
anum fyrir hagsmunum stéttaflokkanna.
Stjórnmálamennirnir eru búnir fyrir
löngu að missa sjónir af hinni eiginlegu
skyldu sinni, sem er að vernda og efla
hagsmuni heildarinnar og leiða þjóðina tii
samstarfs um sín eigin málefni. Sú fram-
tíð, sem okkur, hinum ungu, er boðið upp
á, er langt frá því að vera glæsileg, og
stríðið við örðugleikana, sem bíða okkar,
verður án efa þungsótt.
Við viljum fyrst og fremst beita öllu
afli okkar til þess að sameina þjóðina,
sameina allai’ stéttir um að skapa hér
líkamlega velmegun og varanlega menn-
ingu, sem Islendingum er samboðin.
Til þess að einhver árangur náist, þarf
að ieggja hömlur á hina takmarkalausu
fégræðgi, sem nú stjórnar okkai’ þjóðfé-
iagi. Það þarf að uppræta sýkia Marx-
ismans úr hugum manna og beina þeim
inn á nýjar leiðir tii aukinnar hagsældar.
Við þurfum að læra að þekkja landið okk-
ar, og vera þeim kröftum búnir, að geta
unnið að hagnýtingu gæða þess, því það
er okkur öilum fyrir bestu, hvort sem vio
erum iðnaðarmenn, verkamenn, menta-
menn, bændur eða sjómenn. Við viljum
ekki fótum troða og fyrirlíta framfara-
og hagsmunamál alþjóðar, bara vegna
þess, að það er ef til vill andstætt hags-
munum einhvers ákveðins flokks eða
manna.
Við, sem tilheyrum hinni upprennandi
kynslóð, viljum leggja krafta okkar fram
alla og óskifta, til þess að flýta fyrir þeim
degi, sem nú birtir af. Við höfum þá bjarg-
föstu trú, að eftir þetta skammdegi, sem
nú hefir ríkt í íslensku þjóðlífi, komi
glæstara tímabil, aðeins ef æskan vill.
Við stöndum reiðubúnir, og skorum á þig,