Skólablaðið - 01.05.1948, Blaðsíða 7

Björn Sigurbjörnsson:
»Svona á að fara að því lasm!«
— Strákarnir voru alveg undrandi. Ég, sem
alltaf var staurblankur og átti varla fyrir stræt-
isvagni, kom nú í skólann eftir þriggja daga veik-
indi, velmúraður, með úttroðið veski og hag-
aði mér eins og ríkisbubbi.
— „Hvernig í dauðanum gaztu krækt þér í
þessa peninga?“ spurði einn. „Varla hefurðu átt
þá í bankanum."
Ég lét lítið yfir því og brosti fyrirmannlega.
Nú var það loksins ég, sem var múraður og
hafði völdin. Já — það var munur. — En þessi
látalæti mín gerðu strákana ennþá forvitnari,
og ég naut þess að vera þarna, að mér fannst,
aðalmaðurinn; öll athyglin beindist að mér þessa
stundina. — „Nú, maðurinn hlýtur að hafa erft
einhverja gamla frænku, eða guð má vita hvað.
Blessaður segðu okkur, hvar þú gazt krækt í
þetta.“
„Jæja, kannski að ég segi ykkur þá heilu his-
toríuna, eins og liún leggur sig. Það er hvort
sem er frí í næsta tíma. — Hm. Það var nú
eiginlega fyrir hálfgerða tilviljun, að ég náði
mér í þetta, en þið skulið ekki halda, að það
hafi unnizt með sitjandi sældinni einni sam-
an. Nei, síður en svo. — Þið munið kannski
eftir því, Jjegar við vorum niðri í bæ um dag-
inn og gengum frá gamla barnum eftir Austur-
stræti með vel kýldar vambir af „mjólkurhrist-
ing“ og „æskurím“, að ég kom auga á mann,
nokkuð við aldur, á leið í pósthúsið. Ég kvaddi
ykkur í skyndi, því að mér fannst ég kannast
vel við manninn. Þetta var líka hann Þórður,
karlinn, sem ég kynntist fyrir norðan í sumar.
Við vorum þar saman á síld. Hann var þá að-
eins háseti, — og ég var víst eitthvað í þá áttina
líka. Nú, ég hljóp til Þórðar, því að mig lang-
aði til að spjalla við hann. Þórður var alltaf
svo hressilegur í tali, og við sátum oft svo tím-
unum skipti í sumar og spjölluðum saman, þeg-
ar síldin var treg. — „Sæll og blessaður, Þórður
minn! Svo að þú ert þá hérna á Jressari breidd-
argráðu." — Nei, sæll ver’ann. Gaman að sjá
Júg. Heyrðu, bíddu aðeins meðan ég set þetta
bréf í póstinn, svo skulum við spjalla saman.“
Ég sá að Þórður var góðglaður, svo að það mundi
verða gaman að rabba við hann. Hann var allt-
af svo skemmtilega raupsamur, Jjegar hann var
á Jdví. Hann kom út að vörmu spori, og við
gengum inn á næstu knæpu og fengum okkur
kaffi. — Sátum við nú góða stund og minnt-
umst liðinna samverustunda yfir rjúkandi kaffi-
bollunum. —
„Heyrðu annars, Þórður. Hvað ertu eiginlega
að gera hérna í bænum þessa dagana? Ertu ráð-
inn einhvers staðar?“ — Þórður varð þá allt í
einu svo íbygginn og brosti svo einkennilega,
að ég varð ennþá forvitnari. — „Hvað er þetta,
maður, þú lætur eins og Jm eigir von á að erfa
konungsríki á morgun." — „Já, ég er nú kom-
inn í flott ,,djobb“, lasm! — Ég ræ, sko, í Hval-
fjörðinn, — er á síldarbát — ég er sko skipstjór-
inn.“ Þórður svolgraði úr kaffibollanum, en ég
var nærri dottinn upp fyrir af undrun. —
Þú, — skipstjóri á síldarbát. — Ja, margt kemur
fyrir. Ég hélt nú að til þess þyrfti einhver rétt-
indi.“ — „Já, þú átt kollgátuna,“ sagði Þórður
og kímdi. „Ég fékk nú réttindin hér á árunum
og nú sýndi ég þeim bara plöggin, þegar þeir
auglýstu, — og nú er ég, sko, orðinn skipstjóri."
— Þórður hefur víst ætlast til, að ég sýndi hon-
um sérstaka virðingu við Jaetta tækifæri, svo að
stóð upp og óskaði honum til hamingju, og í
raun og veru fannst mér Þórður líafa vaxið mjög
að virðingu, og ég var hreykinn yfir að vera
vinur hans. — „Þú, ættir nú annars að lofa mér
með eina ferð upp í Hvalfjörð, rétt til að fylla
veskið, úr því að þú ert orðinn svona forfram-
aður.“ — Ég sagði Jaetta aðeins í glettni og bjóst
ekki við, að Þórður tæki Joað alvarlega, en hann
tók mig á orðinu. „Já — blessaður komdu með.
Það vill einmitt svo til, að hann Siggi háseti get-
ur ekki komið á morgun, og þú getur þá komið
SKÓLABLAÐIÐ '7