Morgunblaðið - 02.11.2010, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. NÓVEMBER 2010
✝ Ólafur HákonMagnússon
fæddist í Nýlendu
við Hvalsnes í Mið-
neshreppi 5. júní
1919. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Garðvangi
mánudaginn 25.
nóvember.
Foreldrar hans
voru Magnús
Bjarni Há-
konarson, bóndi í
Nýlendu, f. 12.6.
1890, d. 11.10.
1964, og kona hans Guðrún
Hansína Steingrímsdóttir, f.
13.2. 1891, d. 15.12. 1987.
Systkini hans eru: Steinunn
Guðný Magnúsdóttir f. 14.8.
1917, d. 14.10. 1997. Björg
Magnea, f. 1921, d.
1980, gift Ólafi
Guðmundssyni.
Einar Marinó, f.
1924. Kona hans
er Helga Að-
alsteinsdóttir.
Gunnar Reynir, f.
1925. Kona hans
er Sigurlaug Zop-
haniasdóttir.
Hólmfríður Bára,
f. 1929, gift Brynj-
ari Péturssyni.
Tómasína Sólveig,
f. 1932, sambýlis-
maður hennar var Jóakim Snæ-
björnsson, nú látinn.
Útför Ólafs Hákons fer fram í
Hvalsneskirkju í dag, þriðju-
daginn 2. nóvember 2010, kl.
14.
Hákon afi var besti afi í heiminum,
ég veit að það eru stór orð en hann var
það.
Við bræðurnir sóttumst gríðarlega
eftir því að fara út á Nýlendu að
hjálpa til í sveitinni og aldrei fengum
við nóg af því. Jafnmiklir herramenn
og hraustmenni eru vandfundnir.
Alltaf að hugsa vel um kartöflu-
garðinn sinn og rófurnar, fara á trill-
unni á grásleppuna eða á handfæri,
saltandi þorskinn sinn sem var mjög
eftirsóttur rétt eins og nýlendu-
kartöflur voru.
Hann hugsaði alltaf vel um allt og
alla og vildi engum illt.
Við vöknuðum átta eða níu á
morgnana og fengum graut hjá Svölu
ömmu, blessuð sé minning hennar. Á
meðan var afi búinn að vera úti að
vinna síðan fimm um morguninn,
klikkaði aldrei hjá honum.
Bestu tímar okkar bræðranna voru
hér á Nýlendu.
Sindri og Andri Heiðarssynir.
Minning um besta afa í öllum heim-
inum.
Það verður með ótrúlegum söknuði
í hjarta hugsað um að afi sé farinn frá
okkur. Hann hefur alltaf verið stór
hluti af mínu lífi og verður erfitt að
horfa yfir Nýlenduna og Hvalsnes-
kirkjuna án þess að fyllast söknuði.
Frá því ég man eftir mér hefur afi
alltaf verið eins, rólegur, duglegasti
maður sem ég hef kynnst og fyrst og
fremst var hann með ólýsanlega gott
og stórt hjarta.
Hann hefur alltaf hugsað fyrst um
aðra, en sjaldan um sjálfan sig, enda
var hann ótrúlega hógvær maður.
Það eru ábyggilega mjög margar
manneskjur sem muna eftir því þegar
afi kom með poka af kartöflum, rófu-
poka, sólþurrkaðan saltfisk eða signa
grásleppu til þeirra, og ef engin var
heima skildi hann alltaf pokana eftir
við hurðina hjá þeim. Svona var afi
alltaf.
Alla mína ævi hef ég aldrei kynnst
manneskju sem er með svona gott og
stórt hjarta og afi var.
Það rifjast upp svo ólýsanlega
margar minningar um afa þegar ég
byrja að hugsa um hann. Eins og þeg-
ar við vorum að heyja, það var svo
gaman að leika sér í heyböggunum.
Svo má ekki gleyma þegar ég fór með
afa á sjóinn. Ég varð alltaf svo sjó-
veik. Svo voru líka margir föstudagar
sem við fórum á bílastæðið hjá Stap-
anum í Njarðvík til að selja kartöflur,
rófur og saltfisk. Svona get ég talið
upp endalaust.
Elsku afi minn. Þú ert besti, ynd-
islegi, einstaki maður sem ég hef
kynnst og þú hefur alltaf verið til
staðar. Ég elska þig svo ólýsanlega
mikið og á ég eftir að sakna þín svo
sárt. Ég vil þakka þér fyrir góð-
mennskuna og þolinmæðina sem ég
fékk frá þér.
Ég veit að það að hafa þekkt þig og
elskað þig svona mikið er eitthvað
sem ég á eftir að hugsa mikið um alla
mína ævi.
Kær ástar- og saknaðarkveðja,
Hugrún Svala Heiðarsdóttir.
Þá er hann búinn að fá hvíldina eft-
ir langa ævi og góða heilsu þótt síð-
ustu tvö árin væru erfið. Það er margs
að minnast. Hákon móðurbróðir var
mér sem annar faðir í sveitinni allt til
16 ára aldurs. Við unnum mikið sam-
an bæði í heyskap og á sjó og eru
margir sjóróðrar okkar mér minnis-
stæðir. Hákon kenndi mér margt sem
ég bý enn að, svo sem að keyra trak-
tor og veiða fisk á ýmsan hátt svo sem
að skaka, leggja net og lóð. Hann var
með afbrigðum veðurglöggur og lent-
um við aldrei í tvísýnu. Þetta stuðlaði
að því að ég lagði fyrir mig líffræði og
var ég líklega ekki sú eina sem varð
fyrir áhrifum í Nýlendu, en Björn
Gunnarsson fiskifræðingur, sem er
bróðursonur Hákonar, var einnig um
tíma í Nýlendu. Hákon var mjög
barngóður og nutu margir úr ættinni
þess, þar á meðal dætur mínar sem
voru í sumardvöl í skjóli Hákonar og
Svölu í nokkrar vikur.
Hákon var dagfarsprúður og sum-
um fannst hann fámáll. Hann var hins
vegar miklu meiri húmoristi en virtist
í fljótu bragði. Hann kenndi mér að
miklast ekki af neinu en láta verkin
tala. Hans mesta yndi var að gefa
fólki mat. Lauma svona einum og ein-
um pokaskjatta af rófum, kartöflum
og stundum siginni grásleppu. Veit ég
það fyrir víst að hann gaf stundum
ekkjum kartöflur í lengri tíma.
Reyndar var það til siðs í Nýlendu að
gefa fátæku fólki fisk og vorum við
systkinin oft send með slíkar gjafir á
næstu bæi.
Eftirminnileg er ferð okkar Há-
konar til London árið 2000 þegar Há-
kon fékk krabbamein í augað og
þurfti í mjög sérhæfða aðgerð. Augn-
læknirinn skynjaði það kannske að
þetta var óvanaleg ferð fyrir Hákon,
gamlan útvegsbónda af Suðurnesjum
og sagði: Þú ferð ekkert í þessa að-
gerð fyrr en þú ert búinn að skoða
London í nokkra daga. Þetta varð
mjög skemmtilegt hjá okkur. Fórum
við með alls konar farartækjum svo
sem upp á loft í tveggja hæða strætó, í
neðanjarðarlest og út að versla. Há-
kon sagði: Mig vantar jakkaföt og
hatt handa Svölu. Þetta var keypt í
stórverslun nokkurri. Það stóð ekkert
í Hákoni að fara í ótal rúllustiga og
var hann eins og unglingur í þessari
ferð. Allt var svo skemmtilegt enda
var þetta fyrsta utanferðin hans. Við
skoðuðum konungshöllina, vax-
myndasafnið og hús Sherlocks Hol-
mes. Sigling á Thames var sjálfsögð
en það var mjög erfitt fyrir Hákon að
fá ekki að stýra bátnum. Hann lang-
aði mikið til þess. Ég neitaði að biðja
um það fyrir hans hönd, en hann stóð
þá bara upp og bað um að fá leyfi til að
stýra. Leiðsögumaðurinn sagði bara
góðlátlega nei og við það sat. Um allar
þessar skemmtanir okkar var Hákon
mjög áhugasamur. Þá var komið að
aðgerðinni. Aðgerðin fólst í því að
komið var fyrir geislavirku stykki bak
við augað. Þar átti það að vera í 3
daga og Hákon inniliggjandi í ein-
angrun. Var stykkið síðan fjarlægt í
annarri svæfingu. Aðgerðin tókst vel
og læknaðist Hákon af þessum kvilla.
Að leiðarlokum þakka ég samfylgd-
ina.
Unnur Skúladóttir.
Hákon eins og hann var alltaf kall-
aður var næstelstur sjö systkina þar
sem móðir mín var elst. Hún ólst hins
vegar upp í Reykjavík hjá föðursyst-
ur sinni Guðrúnu og manni hennar
Magnúsi Þórarinssyni.
Ég kynntist Hákoni eða öllu heldur
hann mér þegar ég var fyrst sendur í
sveit í Nýlendu nítján mánaða gamall,
en þar gekk mér í móðurstað fyrstu
sumrin Björg móðursystir mín. Há-
kon reyndist mér afar vel, hann var
mér hlýr og góður og tókust með okk-
ur kærleikar sem entust alla tíð. Í
mína fyrstu sjóferð fór ég með Há-
koni, Gunnari Reyni yngri bróður
hans og afa þar sem ég dró minn
fyrsta fisk. Og sjóferðirnar með Há-
koni urðu fleiri.
Ég var í sveit í Nýlendu til átta ára
aldurs en eftir það var ég sendur
norður í land í sveit til afabróður míns
í Hörgárdal. Þótti víst nokkuð ódæll
þótt Hákoni hafi ekki fundist það.
Kom ég síðan oft í Nýlendu til ýmissa
verka eða í heimsókn ekki síst eftir að
Hákon tók við búi foreldra sinna. Var
einatt gaukað einhverju að manni í
kveðjuskyni eins og poka af rófum og
kartöflum eða jafnvel sólþurrkuðum
salfiski.
Kom að því að ég eignaðist börn og
voru þau send í sveit í Nýlendu til Há-
konar og hans ágætu konu Svölu, en í
minna mæli en ég. Reyndust þau
börnunum frábærlega eins og Hákon
mér. Nokkuð sem Skúli sonur minn
upplifði þar og gleymir aldrei, var í
sjóferð með Hákoni þegar þeir tveir
voru að draga grásleppunet og fengu
stærðar hárkarl í netin. Var hann
kominn upp undir bátinn þegar Há-
kon af stöku æðruleysi skar á tross-
una. Rétt er að minnast þess að þegar
Hákon eignaðist bátinn nýjan fól
hann mér að teikna á hann stýrishúsið
sem ég gerði af mikilli ánægju. Eina
stýrishúsið sem ég hef teiknað um
ævina.
Það var aðalsmerki Hákonar að
gera sem minnst úr öllu, draga úr, og
átti það jafnt við um aflabrögð sem
annað. Sama gilti um hákarlinn þótt
hann hefði verið lengri en báturinn.
Hákon var lengi hringjari við
Hvalsneskirkju og var eftir því tekið
hve fallega hann hringdi klukkunum
þar.
Minnisstæðast er mér í dag þegar
ég og fyrrverandi sambýliskona mín
buðum Hákoni með okkur í Útskála-
kirkju á tónleika Eivarar Pálsdóttur.
Hann bókstaflega ljómaði af ánægju
það kvöldið. Síðan eru um tvö ár.
Hann veiktist stuttu seinna en þegar
minnst var á þetta kvöld síðar við
hann, áður en veikindi hans ágerðust,
ljómaði hann enn og aftur.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Skúlason.
Mér er ljúft að minnast Hákonar,
ömmubróður míns. Það var töluverð-
ur samgangur á milli ömmu Steinu og
Hákona og var oft farið í Nýlendu og
einnig kom Hákon oft við á Bakka-
stígnum þegar hann átti erindi í bæ-
inn. Hákon stundaði bæði búskap og
sjósókn af miklum myndarskap. Ég
dvaldist í stuttan tíma upp úr 1970 í
Nýlendu þegar langamma bjó þar
líka og kynntist þá heimilisfólkinu
nokkuð vel. Man t.d. mjög vel eftir
hertrukknum sem Hákon notaði til að
sjósetja bátinn og svo netageymsl-
unni sem var í gamla skólanum ásamt
mörgu öðru.
Einu sinni þegar ég hitti Hákon í
Nýlendu hafði hann það á orði að
núna væri hann að gera það allra
heimskulegasta sem hægt væri að
hugsa sér – hann væri að selja steina
af Miðnesheiðinni. Það hafði þá
skyndilega orðið mikil eftirspurn eftir
þessum steinum hjá garðyrkjumönn-
um af höfuðborgarsvæðinu sem höfðu
mikinn áhuga á að fá ákveðna stærð
og lögun af steinum til að skreyta
garða í Reykjavík og nágrenni. Ekki
held ég að Hákon hafi séð ástæðu til
að hagnast mikið á þessu óvænta og
kannski ívið kjánalega viðskiptatæki-
færi en valdi frekar úr hverjir mættu
taka steinana.
Hákon var eins og svo margir ís-
lenskir bændur: fálátur, sterkur
harðjaxl sem lét sér ekki allt fyrir
brjósti brenna. Hann mætti í jólaboð
Nýlendufjölskyldunnar allt fram á
síðustu ár og eftir strandið á rúss-
neska flutningaskipinu Wilson
Muuga í landi Nýlendu 2006 spurði ég
hann í einu jólaboðinu hvort þetta sjó-
slys hefði ekki valdið miklum óskunda
á landi Nýlendu. Hann svaraði því til
að hann væri ekkert að velta sér upp
úr því en hann væri alla vega mjög
ánægður með að það skyldi hafa verið
lagður vegur þarna niður að sjávar-
málinu þar sem skipið var því það
hefði hann viljað gera í langan tíma.
Svona var hlutunum tekið með stó-
ískri ró og ekki verið að gera óþarfa
veður út af því sem ekki væri hægt að
gera neitt við. Minningin lifir um
þennan mæta mann.
Sigurður H. Magnússon.
Ólafur Hákon
Magnússon
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi. Ég á eftir að sakna
þín rosalega mikið.
En ég get þá alltaf komið upp
í kirkjugarð til þín og ömmu.
Mér líður líka vel ef ég hugsa
um það að loksins ertu kominn
til Svölu ömmu aftur, og ég veit
að þið lítið öðru hverju niður til
okkar.
Ég elska þig.
Kveðja,
Sunna Líf 7 ára.
✝ Kristjana Svan-berg Jónsdóttir
Cortes fæddist 28. júní
1920, um borð í vél-
bátnum Svani, fyrir
utan Höskuldsey á
Breiðafirði, á leið til
Stykkishólms. Hún
lést í Reykjavík 22.
október 2010. For-
eldrar hennar voru
Kristjana Friðjóns-
dóttir, húsfreyja, frá
Laugum í Hvamms-
sveit, Dalasýslu, f. 19.
sept. 1897, d. 13. jan.
1925, og Jón Magnússon, trésmiður,
frá Hrauni í Ölfusi, f. 27. júní 1892,
d. 7. okt. 1972. Bræður Nönnu eru:
Magnús Reynir, rafmagnsfræðingur
í Reykjavík, f. 28. sept. 1922, d. 7.
nóv. 1975, Kristjón, húsasmíðameist-
ari í Reykjavík, 15. apríl 1924, d. 1.
f. 31. júlí 1948. Börn þeirra eru:
Nanna María, maður hennar Svein-
Erik Sagbråten, Garðar Thór,
kvæntur Tinnu Lind Gunnarsdóttur,
og Aron Axel. Barnsmóðir Garðars
Emanuels er Rafnhildur Björk Ei-
ríksdóttir og dóttir þeirra er Sigrún
Björk. Jón Kristinn er kvæntur Álf-
rúnu Sigurðardóttur, ritara, f. 17.
sept. 1955. Dætur þeirra eru Rúna
Dögg, maður hennar er Guðni Rafn
Guðnason, og Hilda Hrund, maður
hennar er Ólafur Veigar Hrafnsson.
Fyrri kona Jóns Kristins var Jódís
Arnrún Sigurðardóttir, sonur þeirra
er Axel Örn. Barnabarnabörn
Nönnu eru tíu.
Nanna ólst upp í miðbæ Reykja-
víkur og þar hófu þau hjónin Nanna
og Axel einnig búskap sinn, m.a. við
Smiðjustíg og síðar á Sundlauga-
vegi. Nanna starfaði í mörg ár hjá
rafgeymafyrirtækinu Pólar, en
lengst af starfaði hún hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur.
Jarðarför Nönnu verður gerð frá
Langholtskirkju í Reykjavík í dag, 2.
nóvember 2010, og hefst athöfnin kl.
15.
júlí 1961, og, sam-
feðra, Garðar Ingi
Jónsson, loft-
skeytamaður, f. 28.
okt. 1932.
Nanna giftist Axel
Hermanni Cortes,
myndfaldara og hús-
gagnasmiði, f. 3. des.
1914, d. 4. okt. 1969,
hinn 19. nóv. 1938.
Foreldrar Axels voru
Emanuel Reinfried
Henrik Cortes, yf-
irprentari í Reykjavík,
og kona hans Björg
Vilborg Jóhannesdóttir Zoëga.
Nanna og Axel eignuðust tvo syni;
Garðar Emanuel Cortes, tónlistar-
mann, f. 24. sept. 1940, og Jón Krist-
in Cortez, tónlistarmann, f. 6. febr.
1947. Garðar er kvæntur Krystynu
Mariu Blasiak Cortes, píanóleikara,
Elsku amma.
Nú þegar þú hefur kvatt okkur
rifjum við upp minningar úr æsku,
minningar sem tengjast þér og fjöl-
skyldunni. Þegar við vorum yngri
vorum við yfirleitt frændsystkinin
saman hjá þér, fyrst á Sundlauga-
veginum og síðar í Safamýrinni.
Minningabrotin tengjast meðal ann-
ars spilinu hæ gosi, brauði með
kæfu, vandlegri leiðsögn í postulíns-
málun, hátíðarhefðum eins og páska-
eggi nr. 1 á hverjum diski, kartöflu-
áhyggjum yfir hátíðarmatnum sem
enduðu yfirleitt með því að ein kart-
afla varð eftir sem enginn þorði að
taka, heimatilbúnu karamellusós-
unni, jólabollunum okkar og líflegu
spilamennskunni á jóladag sem lifir
enn.
Við vorum hjá þér þegar þú
kvaddir, þakklát lífinu, fjölskyldunni
og umhyggjunni sem þú upplifðir á
Eir síðustu ár. Þú varst einstaklega
stolt af strákunum þínum og tengda-
dætrum, barnabörnum og barna-
barnabörnum og sagðist hafa rétt á
að dásama fjölskylduna því það væri
þitt hlutverk. Þú varst ung í anda og
áttir erfitt með að trúa því á afmæl-
isdeginum í sumar að við værum að
fagna með þér níræðisafmælinu.
Þó það sé ávallt erfitt að horfa á
eftir ástvini þá þökkum við fyrir hve
glöð þú varst með lífið fram til síð-
asta dags og sofnaðir í friði.
Þínar
Rúna Dögg og Hilda Hrund.
Þessa merku konu kveð ég með
djúpri alúð, virðingu og þakklæti
fyrir einlæga, áralanga vináttu og
tryggð, sem kórónaðist jafnan með
gleðibrosi. Við áttum margar slíkar
stundir.
Nanna var fríð sýnum, bar með
sér mikinn yndisþokka og hvar sem
hún fór fylgdi henni ákveðin reisn og
virðing. Greind var hún, trúuð, fjöl-
fróð og skemmtileg í viðræðum –
ákveðin í sjónarmiðum, en ávallt
reiðubúin að skoða og virða viðhorf
annarra. En umfram allt var hún
hjartahlý og mikil móðir. Ekki var
hún þó einungis móðir drengjanna
sinna tveggja, Garðars og Jóns
Kristins, heldur mætti segja, að hún
vekti sem móðir yfir tónlistarfram-
kvæmdum og afrekum þeirra hvors
um sig (og þau voru mörg hver ekki
af smærra taginu) – var alltaf við-
stödd svo lengi sem hún mátti, líkt
og móðir, sem annast börnin sín.
Þetta þótti mér fagurt að sjá. En
svona var hún Nanna, heil og óskipt.
Síðasta æviáfangann dvaldi hún á
hjúkrunarheimilinu Eir. Þar heim-
sótti ég hana oft og við ræddum. Hún
vissi vel að hverju stefndi, en hafði
engar áhyggjur né kvíða af dauðan-
um. Þegar við báðum var bæn henn-
ar sú, að Guð væri hjá henni og yrði
með henni út yfir gröf og dauða og
um alla eilífð á landi endurfundanna.
Aðdáanlegur innri friður. En nú er
hún „sofnuð“ eins og Biblían orðar
það. Því fer vel á að enda þessi orð
með sálmversi eftir sr. Valdimar
Briem:
Sofðu vært hinn síðsta blund,
uns hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
Elskulegu vinir, Garðar, Jón
Kristinn ásamt öllum ástvinunum.
Hugheil samúð frá okkur Sólveigu
og börnunum okkar.
Jón Hjörleifur Jónsson.
Kristjana Svanberg
Jónsdóttir Cortes