Eining - 01.03.1964, Qupperneq 1

22. árg.
Reykjavík, marz 1964.
3. tbl.
Sekir
eða saklausir
Velvakandi Morgunblaðsins birti ofurlítið spjall eftir
„Borgara“, 10. desember 1963. Honum hafði vaxið réttilega
í augum nokkuð, sem hann var sjónarvottur að niður við
höfn. Þar dreif að hópur þekktra borgara, sem allir fóru
um borð í skip. Þar voru borin fram næg drykkjarföng,
sem hann taldi ólíklegt að gestir myndu hafna. Flestir
höfðu þeir komið í sínum eigin bílum, og þeim óku þeir
aftur frá höfninni, eftir að hafa setið að drykkju. Með
öðrum orðum: lögbrjótar flestir eða allir. Sekir um ölvun
við akstur.
En nú víkur sögunni að manninum sjálfum. Hann hefur
spjall sitt á því, að lýsa því yfir að hann sé ekki bind-
indismaður um vín, þyki „gaman að lyfta glasi í vina- og
kunningjahópi".
Hér er komið að mesta vandamálinu. Ef engir væru eins
og hann, sem þykja gaman að „lyfta glasi“ stöku sinnum,
þá væri engin áfengissala til, því að engum myndi til hugar
koma að viðhalda áfengisverzlun aðeins handa ofdrykkju-
mönnum. Það eru einmitt hinir svokölluðu „hófdrykkju-
menn“, sem viðhalda diykkjusiðunum og þar með áfengis-
bölinu. Ef þessir væru ekki eins margir og þeir eru, þá
væi'um við bindindismenn ekki fáliðaðir. Það er þetta „glas“
sem gaman þykir að „lyfta“, sem heldur þeim frá samstarf-
inu við okkur. Þeir eru einmitt vandamálið mesta. — Kallið
þetta öfgar eða hvað, sem ykkur þóknast. Þetta er samt
nakinn sannleikurinn.
Davíð konungur hélt sig saklausan, þar sem hann sat
í hásætinu og kvað upp dauðadóm yfir manni, sem spámað-
urinn lýsti. Þá benti spámaðurinn fingri að konunginum
og sagði: Þú ert mciðurinn. Davíð lét ekki drepa spámanninn,
en iðraðist. Það gera ekki allir hinir seku nú á dögum, því
er nú ver. Þess vegna sækist siðbótin seint.
Ofdrykkjumaðurinn verður ekki fyrirmynd unglingsins. Hann vekur
fremur andúð hins unga manns. Ofdrykkjan er ekki tælandi né ginn-
andi á neinn hátt, heldur þvert á móti. Engan langar til að verða of-
drykkjumaður, en það gæti vakið löngun unga mannsins til þess að
sýnast maður með mönnum, velja sér til fyrirmyndar virðulega fólkið
i veizlusölunum, sem sællegt og hrosandi lyftir glösum og drekkur
skál einhverra heiðursmanna eða viðburða.
Það er einmitt „gamanið að lyfta glasi í vina- og kunningjahópi“,
sem ginnt getur unglinginn út á þær hrautir, sem verða honum til
falls. Slíkt hefur leitt margan manninn út á braut ofdrykkjumannsins.
Rétta afstaðan er, og sú eina rétta, sem nvyndin sýnir.