Eining - 01.08.1965, Síða 1

HIN ÖRUGGA LEIÐ HAMINGJUNNAR
gæði heimsins ekki gert menn
hamingjusama, þá er heimsgæð-
A^'unum vissulega að jafnaði fórnað
of miklu. Sennilega er sá hópur manna
allstór, sem eru raunverulega ham-
ingjusamir, hinir líklega fleiri, sem eru
hamingjusamir að hálfu- eða einhverju
leyti. Hinir eru svo allt of margir, sem
ráfa um í mannheimi hamingjusnauðir
og leitandi hamingju. Það er fullyrt, að
þeir finni hamingjuna sízt, sem leita
hennar ákafast.
Mörg eru þau heilræði, sem búið er
að gefa mönnum fyrr og síðar um ham-
ingjusamt líf. Sjálfsagt hafa þau öll ver-
ið góð, en það er nú ekki háttur heims-
ins að hlíta leiðsögn spekinnar. Orðið
gæfa, er skemmtilegra en hamingja.
Samt verður orðið hamingja notað í
þessu spjalli.
I nóvemberhefti Reader’s Digest 1964
er grein um hina öruggu leið til ham-
ingju. Hún er útdráttur úr bók eftir
June Gallwood. Grein þessi verður ekki
þýdd hér, en endursögð að einhverju
leyti og þýddar glefsur úr henni. Hún
hefst á þessa leið:
„Hamingja er hið sjaldgæfasta, eftir-
sóttasta og misskildasta hugarástand
mannsins. Varanleg hamingja veltur á
því, hve miklum manndómsþroska
manninum hefur tekizt að afla sér, þar
á meðal frá því að vera hræðilega óham-
ingjusamur. Að nokkru leyti er hún ár-
angur uppeldislegrar og menningarlegr-
ar þjálfunar, því að hamingja útheimtir
jafnvægisgott hugarástand. Hún er háð
starfshæfileka og vakandi áhuga á um-
heiminum, einnig því, að geta notið
heilshugar næðis og einveru."
Það, hve hamingjan sé háð mann-
dómsþroska, afsannar þann misskilning
margra fullorðinna, segir höfundur, að
hamingjan sé eingöngu hnoss æskulýðs-
ins og fari minnkandi með aldrinum.
„Unnt sé að vera hamingjusamur á öll-
um aldri, eftir tvítugt.“ Böm séu sjald-
an hamingjusöm, þau geti hoppað
stundum af kæti, en vanmætti þeirra í
þvingandi heimi hinna fullorðnu haldi
þeim býsna nærri leiðindum. Mjög hætt
sé við að þau séu vansæl í eins konar
friðleysi og vanmati á eigin getu, þar
til jafnvægi persónuleikans er fengið, en
það þroskaskeið sé sjaldan fullnað fyrr
en eftir 35 ára aldur.
Hvernig lízt ykkur á þetta, ungu
menn ? Margir kannast við kenninguna:
„Life begins at forty.“ — Allt er fer-
tugum fært. Þetta er reyndar ekki ná-
kvæm þýðing, því að enska setningin
segir, að fyrst um fertugt byrji lífið
fyrir alvöru.
Það er ekkert hégómamál að geta lif-
að hamingjusömu lífi. Margt mein
myndi það græða og margan lasleika
lækna.
Höfundur greinarinnar segir, að
margir ungir fulltíða menn telji sig
hamingjusama, þótt inni fyrir sé nag-
andi órói út af árunum, sem séu að
hlaupa frá þeim, án þess að verðugu
marki sé náð, einnig gremja út af
glappaskotum og misheppnuðu vali. Þá
sé gripið til þess að látast, vekja hlátur,
taka þátt í samkvæmum, tala mikið, en
segja lítið. Ellina haldi þeir skelfilega,
sem að síðustu geri að engu tálvonir
þeiri'a um hamingju.
„Samt sem áður,“ segir þar, „eru
menn um allan heim — karlar og konur,
flestir um þrítugt, að sveifla sér fyrir
áður óþekkt götuhom og standa þá sem
ummyndaðir andspænis undrinu mikla,
verða þess áskynja að þeir eru ham-
ingjusamir. Ekkert hefur breytzt,
hvorki í umhverfinu né fjölskyldunni,
en það er eins og allt sé orðið breytt.
Manndómurinn hefur þá mengað að