Mjölnir - 18.07.1939, Blaðsíða 2

2
M J O L N 1 R
\
Innilegt þakklæti til allra
sem sýndu mér samúð og hlut-
tekningu við fráfall og jarðarför
Kristínar systur minnar. Guð
blessi ykkur öll.
Guðm. Þorgrímsson.
ef honum sýnist, eins og þegar
hann kaus sjálfan sig sem form.
ríkisverksm.stjórnar, þrátt fyrir
samning Framsoknarflokksins við
Alþýðuflokkinn.
En það verða Framsóknarmenn
að skilja, að það er ekki nóg að
þeir sverji Þormóð af sér í einka-
samtölum við menn. Þeir verða að
afneita honum opinberlega, efvan-
virða hans á ekki að skella á flokki
þeirra.
Og eins og Þormóður er einn
allra Siglfirðinga um að gleðjast
yfir versnandi veiðiveðri, eins er
hann einn í hinni svívirðilegu af-
stöðu sinni í »Rauðku--málinu og
einn í þessum bæ um að vera
pólitiskur svindlari, sem 99 prc.
bæjarbúa fyrirlíta. Takist Þormóði
að hindra endurbyggingu Rauðku,
ættu Siglfirðingar allir, sem einn
maður,' að skora á hann að flytja
burtu úr bænum, sem hann hefur
verið að launa gott með illu.
Þ. G.
Enn um fasfeigna-
* skaff S. R.
Einherji heldur áfram að tönnlast
á fasteignaskattsmálinu og eyðir í
það megninu af sinu »dýrmæta«
rúmi. Það eru allt af sömu »pott«-
rökin: í fyrsta lagi neituðum við
aldrei skattgreiðslunni, í öðru lagi
unnum við málið. — Þó er eins
og blaðið kinoki sér við þriðja og
æðsta stiginu í keðju »pott«-rak-
anna, sem sé að neita því, að
nokkur málaferli hafi átt sér stað.
En það kemur nú kannske síðar.
Aðallega er á því klifað, að Jón
Gunnarsson hafi aldrei neitað að
greiða skattinn, heldur aðeins alla
þá upphæð er reikningurinn hljóð-
aði upp á. Öll alþýða þessa bæj-
ar veit, að þessi staðhæfing er
helber ósannindi. Það var, eins
og Mjölnir áður hefir bentá, skatt-
urinn í heild, sem neitað var að
greiða. Það er líka í flestra vitorði,
að þegar mál þessi voru á döfinni,
sögðu þeir Jón Gunnarsson og
Þormóður manna á milli, að þessi
skattur væri ólögmætur, verksmiðj-
urnar væru ríkiseign og ættu því
að vera skattfrjálsar. Og það er
líka vitað, að Jón Gunnarsson lét
þau orð falla við Friðbjörn Níels-
son, að i raun og veru væri þessi
skattur í heild algerlega óréttmæt-
ur og ekkert nema »dulbúið út-
svar«, (sbr. yfirlýsingu Frið-
bjarnar Níelssonar hér í blaðinu)
en verksmiðjurnar eru sem
kunnugt er, útsvarsfrjálsar. Þessi
afstaða er líka í fullu samræmi
við afstöðu Framsóknarmanna á
Alþingi, sem jafnan hafa klifað á
óréttmæti þessarrar skattskyldu —
og greiddu á síðasta þingi nærfellt
allir atkvæði með því að svipta
Siglufjarðarbas lögfestum réttindum.
— Og að lokum þetta: Bókanir
Jóns Gunnarssonar sanna á engan
hátt það, sem Einherji vill vera
láta, heldur miklu fremur hið
gagnstæða. Öll framkoma hans
sannar það líka — reikningnum
skilyrðislaust neitað sem röngum,
engar gagnkröfur eða skýringar
settar fram. — Allt það, sem
hér er talið, s-errt og YfiráýS'
ing Friðbjarnar, sanna það ó«
mótmælanlega, aö þaö var
réttmæti skattsins í heild,
sem jón Gunnarsson var að
neita og að Mjölnir hefir sagt
rétt frá í þessu máli.
Kannski vill Einherji líka skýra
siglfirzkri alþýðu frá því, hvers-
vegna verksmiðjurnar greiddu ekki
strax þessi 17 eða 19 þús., sem
þær vildu viðurkenna fyrir Hæsta-
rétti, ef Jón hefði yfirleitt viður-
kennt réttmæti sjálfs skattsins
áður.
Annars mun greinahöfundur tæp-
Merkir verklýðsforingjar.
3. AUGUST BEBEL
(Niðurlag).
. Meðan Bismarkslögin voru í
gildi sýndi Bebel hina framúrskar-
andi hæfileika sína í baráttu verka-
lýðsins. Hann varð að berjast á
tveim víglínum. Annarsvegar gegn
mönnum í flokknum, sem vildu
beita ofbeldisstefnu og svara Bis-
mark með sprengjum. Þeir voru
reknir úr flokknum. Á hinn bóginn
barðíst hann fyrir róttækri stefnu
í hinu leynilega blaði, sem flokk-
urinn gaf út.
Bebel var oít á þessum árum
fangelsaður fyrir starfsemi sína.
1882 í tvo mánuði, 1889 í níu
mánuði. Samanlagt sat Bebel 56
mánuði af æfi sinni í fangelsi.
1880 heimsótti Bebel þá. Marx
eg Engels í London og stóð. eftir
það í nánu bréfasambandi við þá,
og þegar sú frétt barst út 1882,
að Bebel væri dáinn, skrifaði
Marx til Engels: »Það er sú
mesta óhamingja, sem fyrir flokk
vorn gat komið. Hann var sér-
stæður í hinni þýsku verkalýðs-
stétt, já, verkalýðsstétt alls heims-
ins«. Lenin hafði mikið álit á Bebel,
1908 skrifaði hann: »Bebel er at-
kvæðamaður í hinni alþjóðlegu
verklýðshreyfingu, reyndur sósíal-
istiskur foringi, sósíalisti með svo
næma tilfinningu fyrirkröfum hinn-
ar byltingarsinnuðu baráttu, að í
99 af 100 atvikum rataði hann
sjálfur út úr örðugleikunum, ef
hann hafði gert glapparskot, og
fékk aðra með sér«.
Á seinni árum Bebels virðist
eins og byltingarkraftur hans hafi
dofnað. Hann var alla tíð andstæð-
ingur þeirra, er vildu endurskoða
marxisn)ann, en til þess að halda
einingu flokksins gerði hann þar
margar málamiðlanir, að hann varð
að vissu leyti samábyrgur í hinni
»sentristisku« pólitík flokksins undir
forustu Kautskys, sem fæddi af
sér svikin 4. ágúst 1914. Hvaða
afstöðu Bebel hefði þá tekið til
stríðsins skal ósagt látið, á flokks-
þingi í Jena 1911 sagði Bebel:
»Vér stöndum nú andspænis á-
standi, sem að mínu áliti aðeins
getur endað með miklum vand-
ræðum . . . og tilveru hins borg-
aralega þjófélags mun verðahætta
búin«. Hann hélt þar ákveðiðfram
þeirri stefnu, að það væri skylda
flokksins að notfæra sér þá fjár-
hagslegu og pólitísku kreppu, sem
striðið orsakaði, til þess að vinna
að uppreisn fólksins og flýta fyrir
falli auðvaldsskipulagsins. Ef Bebel
hefði lifað á stríðsárunum er ekki
ólíklegt, að honum hefði tekist að
hafa nokkur áhrif á viðburðina í
Þýskalandi til meiri árangurs fyrir
verklýðstéttina.
Bebel dó 13. ágúst 1913.