Mjölnir - 11.09.1946, Blaðsíða 4

41. tölublað.
9. árgangur
Miðvikudagmn 11. sept. 1946
TILKYNNING
frá Efnaiaug Siglufjarðar h. f.
Þeir, sem eiga ósóttan fatnað hjá okkur, eru liér með beðnir
að sækja liann fyrir næstkomandi laugardag.
Efnalaug Siglufjarðar h. f.
Umakstur bifreiða
Blaðinu barðt fyrirspurn um
akstur bifreiða til mannflutn-
inga, sem birt var í síðasta
blaði. Var hlutaðeiganda boðið
rúm til svars, en það hefir ekki
borizt enn. Vil ég því lítillega
gefa skýringar á þessu, og eru
þær byggðar á bifreiðalögunum
frá 16. júní 1941.
Vil ég þá fyrst benda á 4.
málsgr. 14. gr., sem endar svo:
„-----Eftirltsmaður ákveður,
hvort, og þá með hvaða skil-
yrðum heimilt er að nota vöru-
flutningabifreið til flutnings
farþega endrum og sinnum. Skal
það skráð á skrásetningarvott-
orð------
Þá er 4. málsgr. 20. gr. áður-
nefndra laga svohljóðandi:
„Enginn getur fengið leyfi til
að aka leigubifreið til mann-
flutninga, nema hann sé fullra
20 ára að aldri, hafi staðizt við-
bótarpróf og fullnægi frekari
skilyrðum, er dómsmálaráð-
herra ákveður nánar um í reglu-
gerð.“
Af þessu er ©kki annað að sjá
frá sjónarmiði okkar ólögfróðra
manna, en eftirlit með mann-
flutningum á vörubifreiðum, er
bæjarltúi talar um, heyrir undir
lögreglustjóra. Það virðist því
hans verkefni að láta athuga
um þá mannflutninga, sem fara
fram á vörubifreiðum hér í lög-
sagnarumdæminu, hvaða heim-
ild bifreiðin hafi til mannflutn-
inga, og hvort b'ílstjórinn, sem
ekur hafi innt af hendi við-
bótarbróf.
En úr því að ég fór að vitna í
áðurnefnd lög vil ég benda á
tvennt, sem mjög er ábótavant
hjá bifreiðastjórum allflestum.
Það er, að þá götur eru blautar,
hve oft er ekið hratt fram
hjá vegfarendum og ekki
ósjaldan, að forarsletturnar
lendi á fötum manna, en 5. máls-
gr. 26. gr. enda svo: ,,— Sé
bleyta eða fór á vegum, skal
aka svo gætilega að ekki slett-
ist á aðra vegfarendur.“ Má af
þessu sjá, að vegfarendur, sem
verða fyrir því, að fá slettur á
föt sín vegna kæruleysis bif-
reiðastjóra í aksitri, hafa sinn
fulla rétt til bóta og ætti að
nota þann rétt meira en til þessa
hefur verið gert. Gæti það orðið
til þess að hægara yrði keyrt
þegar for er á götunum.
Þá skal bent á 3. málsgrein
28. gr., sem oft er gróflega
brotin, og getur haft hinar al-
varlegustu afleiðingar, endar
liún á þessa leið: „Einnig skal
bifreiðastjóri, ef hann mætir
bifreið eða öðrum vegfarendum
á ljósatíma, lækka framljósin
ef unnt er.“ Minnist ég þess
varla, aðþáfólkmætirbifreiðum
með ljósum að þau séu lækkuð
(minnkuð) en ljóst er, að þá er
fólk í fær í augun birtu af svo
sterkum ljósum sem bifreiðar
hafa, þá blindast það 'í bili, og
getur því ekki að fullu fylgst
með umferð á veginum. Getur
því þessi trassaskapur bílstjór-
ans orðið þess valdandi, að um-
ferðaslys hljótist af, sem flest-
um bílstjórum hér mundi falla
illa, og vil ég því benda þeim á,
að umferðareglur ættu þeir að
halda betur en gert hefur verið,
og því meiri ástæða, sem meiri
straumur aðkomufólks leggzt
hingað til bæjarins, en það
verður tvímælalaust afleiðing af
opnum Skarðsvegarins.
Einn úr blaðnefndinni.
NYJAR BÆKUR
Ljóðmæli Einars Ben., compl. íb„
Gleðisögur eftir Balzac
Pólsk bylting
Prinsessan á Marz
Einkabréf emræðislierranna
Litli rauður o. fl. o. fl.
Dönsk blöð og bækur í miklu
úrvali.
Bókaverzlun
Lárusar Þ. J. Blöndal
SfGLUFJAROARBlÖ
sýnir miðvikudaginn kl. 9:
BRIM
í síðasta sinn, vegna f jölda
áskorana.
F/mmtudaginn kl. 9:
MYRKRAVERK
Amerísk sakamálamynd, afar
spennandi með
JANE WYMAN og
JEROME COWMAN
í aðalhlutverkunum.
Pantaðir aðgöngumiðar, sem
ekki er búið að taka 10 mínútmn
fyrir kl. 9, verða seldir öðrum.
NÝJA BlÖ
Miðvikudaginn kl. 9:
Fimmtudaginn kl. 9:
SVIKARINN
með JEAN GABIN
Afarspennand/ stríðsmynd, er
gerist í Frakklandi.
Smábarnaskóli
minn byrjar 3. okt. n. k.
Guðm. Sigurðsson
Ævintýri herra Janiks
Eftir KAREL CAPEK
góður,“ hugsaði hann, „hvern skollann hef ég nú
verið að reka nefið í?“
„Herra Janik,“ sagði sá þreklegi allt í einu.
„Eg ætla ekki að fara að skjalla yður neitt, en
við þörfnumst krafta yðar. Þér eruð stálheppinn.
Menn tala um aðferðir, en leynilögreglumaður,
sem ekki er f jandanum heppnari er vita gagns-
laus. Við kunnum sitt af hverju hérna, en okkur
þætti gott að geta fengið dálítið af hundaheppni
líka. Hvað segið þér um að ganga í lögregluna?"
„En hvað þá um fyrirtækið ?“ tautaði herra
Janik feiminn.
„Félagi yðar getur séð um það. Það væri há-
borin skömm, ef hæfileikar yðar yrðu aldrei not-
aðir. Jæja, hverju ætlið þér að svara?“
,, Ég — ég verð að hugsa mig um,“ stamaði
hinn óheppni herra Janik. „Ég skal koma og
tala við yður að viku liðinni — og ef ég hef í
raun og veru hæfileika-------ég get ekkert sagt
um þetta enn. Eg kem aftur.
Áður en vikan var liðin stakk herra Janik
kollinum inn fyrir dyrnar á lögreglustöðinni.
„Jæja, hér er ég kominn,“ skríkti hann. Ánægj-
an geislaði af honum.
„Eruð þér nú búinn að taka ákvörðun," spurði
kraftalegi maðurinn.
„Já, ég held nú það,“ svaraði herra Janik og
andvarpaði ánægjulega. „Og ég kom til þess að
segja yður að þetta starf hæfir mér ekki og ég
ekki því.“
„Vitleysa! Hversvegna ekki?“
„Hugsið yður,“ skríkti herra Janik, „að nú
er framkvæmdastjórinn minn búinn að rýja
mig 'i fimm ár, og ég grunaði hann ekki frekar
en sjálfan mig. Hvílíkur bölvaður grautarhaus!
Eg mundi verða dálaglegur leynilögregluþjónn,
eða hitt þó heldur. Guði sé lof! 1 fimm ár trúði
ég versta svindlara eins og bróðui mínum, og
grunaði hann aldrei um græzku. Þér getið
ímyndað yður hversu mikið lið væri í mér. Mig
var líka farið að gruna það. Drottinn minn! Það
gleður mig, að ekkert verður úr því. Jæja, þetta
er víst leiðin út. Ha? Þakka yður fyrir!“
ENDIR
Horfni kaupsýslumaðurinn
Eftir AGATHE CHRISTIE
Við Poirot sátum við teborðið og biðum eftir
vini o'kkar Japp umsjónarmanni í Scotland
Yard. Poirot dundaði við að rétta bollana á
undirskálunum; ráðskonan okkar hafði sem sé
þann vana að fleygja borðbúnaðinum fremur en
leggja hann á borðið. Hann hafði einnig tekið
tepottnn, sem var úr málmi, andaði á hann og
fægt hann vandlega með silkivasaklút. Á borð-
inu stóð dálítill' postulínsketill, sem í var brenn-
heitt, þykkt og sætt súkkulaði, er Poirot var
meira að skapi en teið, er hann nefndi „brezka
eiturseyðið.“
Allt í einu var drepið snöggt á dyrnar. Ráðs-
konan fór fram, og eftir stundarkorn kom Japp
vaðandiinn.
„Eg vona, að ég komi ekki of seint,“ sagði
hann þegar hann hafði kastað á okkur kveðju.
„Miller tafði mig, ég lenti í stælu við hann; það
er hann, sem hefir Davenheim-málið til rann-
sóknar.“
Eg sperrti eyrun. Undanfarna þrjá daga
höfðu öll blöð verið full af frásögnum og til-
gátum um hið einkennilega hvarf Davenheims
bankaeiganda og kaupsýslumanns. Davenheim
var annar aðalmaðurinn í-Davenheim & Salmon,
hinni alkunnu lánastofnun. Síðastliðinn laugar-
dag hafði hann farið út úr húsi sínu, og síðan
ekki sést. Eg gerði mér vonir um að geta veitt
eitthvað nánar um málið upp úr Japp.
,,Það er óhugsandi,“ sagði ég, „að menn geti
horfið þannig nú á dögum, að hvorki tangur né
tetur sjáist af þeim framar.“
Poirot færði brauðfatið örlítið til og sagði
snöggt.-
„Verið nákvæmur, vinur minn. Hvað eigið þér
við með „að hverfa“?“ Hverskonar hvarf eigið
þér við?“
„Mér finnst nú, að ég geti ekki skilgreint
öllu nákvæmar hvað ég á við,“ svaraði ég hlæj-
andi.
Japp brosti einnig. Poirot hnyklaði brýrnar.
„Það er hægt að flokka hvörf í þrennt. Fyrst
og fremst það, þegar viðkomandi týnist, hverfur
um stundarsakir, sem er mjög algengt. Annað:
hið margumtala minnistap — mjög sjaldgæft,
en kemur þó fyrir. Hið þriðja er morð, þegar
tekst að fela líkið, svo það finnist ekki. Eigið þér
vð það, að yður finnist óhugsandi, að eitthvað af
þessu þrennu geti átt sér stað?“
„Já, mér finnst það nærri því óhugsandi. Þó
maður 'tapi allt ’í einu minninu, er nærri því úti-
lokað, að hann rekist ekki á einhvem, sem
þekkir hann — sízt af öllu gæti alkunnur maður
eins og herra Davenheim horfið þannig. Nú,
ekki er hægt að láta lík gufa upp og verða að
lofti. Þau finnast ætíð, fyrr eða síðar, hversu
vel, sem þau kunna að hafa verið falin. Morð er
því óhugsandi í þessu tilfelli. Þá er hið þriðja,
sem er mjög algengt, að menn reyni að „hverfa“
viljandi, en það tekst sjaldan eða aldrei. Alls-
staðar er höfð gát á, dulbúnir lögreglumenn
halda vörð á járnbrautarstöðvunum, við hafn-
irnar og á flugvöllunum, svo gjaldkerinn, sem
strýkur með sjóðinn, fjárkúgarinn eða svika-
hrappurinn kemst ekki úr landi. Og innanlands
getur hann ekki dulizt, blöðin flytja daglega
myndir af honum og verðlaunum er heitið hverj-
um þeim, sem geti veitt upplýsingar um dvalar-
stað hans. Hann hefir allan heiminn á móti sér.“
„Kæri vinur,“ svaraði Poirot, „þér gleymið
einu. Þér reiknið ekki með kæna mannnum, sem
ætlar að ryðja öðrum úr vegi — eða hverfa
sjálfur — skynsama, kaldrifjaða náunganum,
sem leggur allan frumleika sinn, einbeittni sína