Unga Ísland - 15.07.1913, Page 3

UNGA ÍSLAND
51
þess jafnframt, að hér eiga ekki allir óskilið
mál, því mikinn fjölda ágætra viðskiftavina á
Unga ísland víðsvegar um land alt.
Ritstjórarnir.
Hpa-köttur.
Þýtt.
Þegar Adam og Eva höfðu syndgað
og verið rekin úr Paradís, urðu dýrin
einnig að fara þaðan. Þau sem viltust
voru, ljónið, björninn, úlfurinn og
tigrisdýrið, leituðu til heiða. Þar lifðu
þau á ráni og drápum. Þau drápu og
átu þau dýr, sem voru minni máttar.
Dýr þessi flýðu aftur í afkyma og
fylgsni jarðar og lifðu í stöðugri angist
og ótta við rándýrin grimmu. Meðal þeirra
var hjörturinn og hérinn. Aftur voru
einstöku dýr, til dæmis kýrin, kindin, hund-
urinn og fleiri, sem vildu hafa húsbónda
yfir sér, foringja, sem stjórnaði þeim og
annaðist þau eins og maðurinn hafði
gert.
Þau héldu nú mikla ráðstefnu og sam-
þyktu að gera apann að foringja sínum
og leiðsögumanni. Þeim þótti það heppi-
legast, af því ekkert dýr var Iíkara mann-
inum en Gorillan.
Apinn þurfti að búa sig rækilega und-
ir þefta þýðingarmikla embætti. Til þess
að gera það, kröfðust dýrin að hann
dveldi nokkurn tíma í nánd við mennina
og athugaði lifnaðarhátlu þeirra.
Apinn hafði tröllatrú á sjálfum sér og
hélt hreykinn þangað, sem Adam bjó með
Evu og börnum sínum. Við heimkynni
þeirra var skógur. Þar uxu líka fögur
eplatré með þroskuðum ávöxtum. Apinn
klifraði fimlega upp í álitlegasta tréð og
settist þar kirfilega.
Nú athugaði hann hvað mennirnir höfð-
ust að.
Hver sem hefði séð hann með spek-
ingssvipinn og yfirlætið, þar sem hann
sat, myndi hafa sagt við sjálfan sig: Sé
hann ekki fær um þetta, þá er það eng-
inn.
Fyrstu vikuna ætlaði apinn að læra að
byggja hús, því dýrin þörfnuðust húsa-
skjóls.
Apinn tók nákvæmlega eftir Adam,
þegar haun var að höggva tré með öx-
inni sinni.
Hann leit líka eftir, þegar Adam telgdi
planka eða borð úr þeim og smíðaði sér
hús.
Þegar hann hafði horft á þetta um tíma,
sagði hann við sjálfan sig: »Þetta get
ég hæglega gert.« Og svo hljóp hann
aftur til dýranna.
»Komi þið! Eg skal sýna ykkur besta
byggingarmeistara heimsins,« hrópaði hann
til þeirra. Því næst tók hann lurk einn
mikinn og fór að höggva skóginn. Hann
barði með svo miklu afli, að dýrin hlupu
hrædd frá, en trén stóðu jafn bein eftir
sem áður.
Síðast fóru dýrin að skopast að hon-
um. Það gramdist apanum. Hann gretti
sig og hugsaði: »Hlægi þau. Ég er hygn-
ari en þau öll og þau skulu viðurkenna
að ég er herra þeirra«.
Næstu viku átti hann að Iæra að rækta
jörðina, því dýrin vantaði fæðu. Apinn
sá úr eplatrénu að Adam tók skóflu,
stakk blaðinu í jörðina og þrýsti á með
höndinni og fætinum, þannig pældi hann
og gróf moldina.
Svo tók hann poka, batt hann við sig
tíndi kornið úr honum og sáði því í
moldina, til þess það bæri ávöxt.
»Þetta er enginn vandi« hugsaði hann.
»Þetta get ég hæglega«.
En til þess að vera alveg öruggur,
stal hann skóflunni og kornpokanum frá
Adam. Og nú flýtti hann sér aftur til dýr-
anna. Frh.
M.J.