Unga Ísland - 15.07.1913, Qupperneq 4
52
UNGA ISLAND
TJr !Skuggasveini“.
Gudda: Gott er ekki bakið á mér
núna! Mikil er sú gigt, sem mig ætlar
lifandi að drepa, og er það nú, þegar ég
á að bogra si sona. Ekki er nú fólkið
nærgætið, að geta fengið af sér að reka
mig upp í regin fjöll, eins og ég nú er
oiðin!
Það er eins og allir ímyndi sér að
ég sé enn þá ung og ódrepin. Það segði
annað, fólkið, ef það vissi alt, sem ég
veit, sem hefi nú sjö um sjöíugt.----
Æ, hvað er ég nú að tala um þetta,
sem varla heyri til mín sjálfrar, merglaus
og beinskorin — æ! — brotin vildi ég
segja. Og heldur er það poki! hálffullur
eða ekki það. Það skal verða í síðasta
sinn,sem Gudda haltrar hér upp á heið-
ina, mönnum og skepnum til skapraunar,
en áranum til athlægis. (Gvendur kemur).
Æ, kemurðu þá, rýjan mín?
Mikið er að sjá pokann hjá
þér, manninum komnum á
fimtánda ár!
Gvendur: Hvernig á ég
að vera á fimtánda ár, þegar
ég fæ ekki nema mysu í
hvert sinn, sem mig vantar
úr hjásetunni. Seinast í
fyrradag var mér fenginn
askurinn, og sagt ég skyldi
hafa svikin fyrir drafla.
Gudda: Þú mátt ekki
heldur sofa í hjásetunni,
Guðmundur! Eða heldurðu
kanske að ég hafi ekki nóg
á niinui könnu, þó þú ekki
angrir mig út af dauða?
Gvendur: Eg skal ætíð
sofa og svíkjast uin, þegar
ég fæ tóma mysu.
Gudda: Æ, vertu nú
ekki að angra sansana mfni,
Gvendur; farðu nú ekki að
taka upp á neinum óvanda
hér fram á regin fjöllum!
Gvendur: Þú talar aldrei um annað
en óvandann í þér og gigtina í mér, —
nei, þér! Er ég ekki líkur honunr afa
mínum?
Gudda: Honum afa þínum! í framan
og á fæti svipar. þér til hans, en í öðru,
segi ég þér satt, ættirðu að líkjast honum
betur en þú gerir, þá lægir þú ekki und-
ir hunda og katta fólum. Já liann gat nú
borið sig, og ég man það, eins og það
hefði skeð í gær, þegar hann einu sinni
kom heiin, — það var á Þorláksmessu-
kveld fyrir jól. Ég var að taka helluna af
eldinum, en í því beyrðist mér guðaðyf-
ir hlóðakatlinum. Ég hrökk við og svara:
Guð blessi þig seg’ ég. Viltu ekki Ijúka
upp bænum? sagði hann. Ertu það sjálf-
ur? seg’ ég. Já, stállifandi segir hann, Ég
íram og lýk upp, en svo var askan svört
úti, að ekkert sá ég fyr en ég var kyst
eins og af klakahnausi, en málróminn