Unga Ísland - 01.05.1916, Blaðsíða 6

38
UNGA ISLAND
hreykinn af tilfinningu sinni fyrir
góðri umgengni um heimahús og
hrósar sér endalaust af því. Þó
kemur það fyrir, ef hann er búinn
að leita vikum saman, að einhverju
sem hann þarf að hafa, að hann
viðurkennir, að reyndar sé nú ekki
alt í sem bestu lagi og röð. Heim-
ilislíf hans er gleðisnautt og ein-
manalegt, enda er hann ógiftur alla
æfi, og hann á í sífeldum erjum við
þjóna sína, enda lítur út fyrir að
hann hafi oft verið óheppinn í þjóna-
valinu, því þeir pretta hann enda-
laust í fjársökum, og verði hann var
við það eða fari ekki alt fram eftir
hans höfði, þá rekur hann þá á dyr
og kastar þá stundum bókum, eða
þvi sem hendi er næst, i höfuð
þeirra að skilnaði. Hann býr mjög
sparlega heima fyrir og virðist oft
vera barnalega smámunasamur. —
Oft er það að hann hitar sjálfur
kaffi handa sér og telur þá réttar
60 kaffibaunir í hvern bolla sem
hann drekkur. Ekki er þó efnahag-
ur hans í góðu lagi, og hann virð-
ist ekki vera gætinn i fjársökum,
jafnvel ekkert hugsa um peninga.
Það kemur ekki allsjaldan fyrir að
hann etur og' drekkur á veitinga-
húsum og gengur svo út án þess að
gæta að þvi, að hann hefir ekkert
borgað fyrir sig, og stundum geng-
ur hann út úr veitingahúsunum og
borgar fyrir sig um leið og hann
fer án þess að hann hafi þegið þar
nokkuð, og gætir þá ekkert að því
hvort það er króna eða tvíeyringur
sem hann borgar með — þekk'r það
naumast sundur. En þetta er alt
mjög eðlilegt, þegar litið er á Beet-
howen i heild, hugur hans er allur
fyrir ofan þessa smámuni heimsins
og þess vegna ber hann ekkert skyn
á þá og hagar sér svo eins og barn
þegar um þá er að ræða.
Það sem mest stuðlar að því að
gera líf hans gleðisnautt á seinni
hluta æfi hans er það, að hann tap-
ar snemma heyrn og verður alveg
heyrnarlaus nokkrum árum fyrir
dauða sinn. En sá kafli úræfi hans,
meðan hann er að verða heyrnar-
laus, er honum kvalatími. Hann
heiir notið listarinnar, sem hann
elskar og hefir lifað með, með heyrn-
inni, og því er ekki kyn þó honum
finnist eins og verið sé að grafa sig
lifandi, þegar hann veit að hann á
að missa hana. En samt er ekki
starfsemi hans lokið fyrir því þó
hann sé orðinn heyrnarlaus. Hug-
ur hans er enn fullur af hljómskrúði
sem verður að komast á pappírinn,
hann heyrir tónana i huganum, þvi
hugur hans er tómir tónar, tóm
sönglög. Lög þau sem hann
semur á þessu tímabili eru enn lik
honum sjálfum, sami þýðleikurinn,
sama flugið og sömu fossaföll lil-
finninganna og sami töframátturinn
og sami eldlegi áhuginn sem knýr
þessa óviðjafnanlegu hörpu af lífi
og sál. Fram í dauðann er hann
að skrifa lögin sín og seinast á
banasænginni er hann að tala um,
hvernig framhaldið eig'i að verða á
lögum, sem hann er byrjaðurá, en
hefir ekki getað lokið við.
— 29. mars 1827 er Wíenarborg
klædd í sorgarbúning. Það er verið
að jarða tónskáldið Beethowen. —
Stór líkfylgd er á leiðinni til kirkj-
unnar. Nokkrir ítalskir söngsnill-
ingar bera kistuna, en ótölulegur
fjöldi lista- og listelskandi manna
gengur á eftir kistunni. Þögul sorg
er á hverju andliti og söngmenn-
irnir eru daprir og klökkir. Það
mætti halda að hér væri verið að
jarða einhvern þjóðhöfðingja--------
en, nei, hér er sorgin dýpri og ein-
lægari, hér eru menn ekki að kveðja