Safnaðarblaðið Geisli - 31.12.1953, Blaðsíða 10

Eftir miðdegisverð róru íslendingernir, ésemt leiðsögumönnum norskum, til
fjalla, nema ég, sem sat heima við verkefni, sem ég varð að leysa, Var það
stutt ritgerð fyrir hlað í Osló, Þau sem tií fjalla fóru komu l sel og skíða-
skala, Letu þau vel af ferð beirriv
Dagur leið að kvöldi, Þá var lagt af stað til samkomuhúss sveitarinnar,
En skammt frá samkomuhúsinu stendur lítil, snotur kirkja, N.Ringset-hjónin
voru svo elskuleg^að sýna okkur kirkjuna og kirkjugarðinn, Jafnframt sogðu
þeu okkur nokkuð úr sögu kirkjunnar,*Fyrir gluggunum eru falleg tjöld, sem
gera hana enn hlýlegri. Þetta er eina kirkjan, sem ég hefi séð með gluggatjöld-
um, Er það annars undarlegt sð svo skuli ekki vere víðar. Að vísu eru víða
mélaðer rúður í kirkjugluggum, en mér finnst að gluggatjöld fari þar betur,
í kirkjugarðinum gengum við að nokkrum leiðum, þar sem nékomnir ættingjar
hjónanna hvíldu. Þafi er kvenfélag sveitarinnar, sem sér að mestu um hirðingu
a garðinum, og þar er ekki höndum ksstað að verki, Væri það ekki úr vegi, að
kvenfélög á tslandi tækj.u sér til fyrirmyndar þessa framtpkssemi norskra kyn-
systra sinna, ^ £
Samkomuhúeið er snoturt og rúmgott, eign ungmennafélags sveitarinnar.Eru
nú að fsra fram a því endurhætur. Eélagar ungmennafélagsins kosta endurhæt-
urnar, og eru dærai þess, að frá einu heimili hafi verið gefin allt að 20 dags-
verk. - Jæja, þarna var margt ungt fólk og a.uk þess N,Ringset-hjónin, Safnast
var saman 1 samkomusal hússíns, Samkoma hófst nú. þarna með söng, SÍðan komu
nokkur hráðskemmtileg skemmtiatriði, sem sumir tslendingarnir urðu að taka
þatt 1. En svo gat N.Ringset um hina sí-syngjandi íslendinga. Og þá var ekki
að sökum að spyrja. Þarna urðum við að "stilla okkur upp" fyrir framan leik-
sviðið og "taka lagið". Við ákváðum að syngja nokkur lög,sem við gætum sung-
ið a.m.k,þríraddað, En byrjunartón gátum við ekki fengið, Það varð að hafa
það. Og svo hófst "konsertinn", "Yfír kaldan ey^isand" og "Enginn grætur^ís-
lending". (Áheyrendur klappa), "Ö, fögur er vor fósturjörð". (Dynjandi lófa-
tak) , "Þu sæla heimsins svalalind", (Lófatakinu ætlaði ekki að linna), Við
urðum að syngja aukalag. "Ég vil elska mitt land", Með því lauk hinni "glæsi-
legu" söngskra,- Þp var gcngið í veitingasal hússins, þar sem okkar heið nu
"kaffi og með því", Eullsetið varð við öll hin stóru langborð, Svo komu stutt-
er og snjallar ræður og söngur á milli, Allur þessi fagnaður vegna okkar ís-
lendinga.nna, safnaði glóðum elds að þakkarkennd okkar, En hér varð að svara
á norsku, En þar sem hrein norska var ekki tiltækileg í okkar hópi, varð þa^
hlutskipti mitt að svara á málhl endingi. - Að hcrðhaldi loknm var aftur farið
í samkomusalinn. Bekkjum hafði verið rutt hurt, og nú hófust þjóðdansar.Einn
söng fyrir,en hinir tóku viðlagið. Eyrst tóku nokkrir íslendinganna. þátt 1
dönsunum og tókst vel, En þegnr dansarnir fóru að verða margbrotnari urðu
þeir og nokkrir Norðmennanna að hætta. Við horfðum undrandi og hrifin á fim-
legar hreyfingar dansfólksins, Þegar þjóðdansarnir höfðu staðið um stundjvar
farið að spila á harmóniku og dansa venjulega dansa, Þá hurfum við heim a
leið, ég og N,Ringset-hjónin. Veðrið var yndislega fagurt, Við gengum hægt
eftir veginum. Hjónin fræddu mig um margt viðvíkjandi bessari yndiíegu sveit
og íhúum hennar, en ég sagði frá ísl.sveitum, og frá Bíldudal,- Þegar vi^ vor-
um komin langleiðina heim,komum við að á, hámum við um stund sta.ðai* á hrú,sem
lá yfir á.na, í árgilinu stendur húsgagnaverkstéði? sem tveir^ungir menn eiga,
Þegar þessir ungu menn höfðu fyrir fá.um árum ha.fið þarna smá-atvinnurekstur,
urðu þeir fyrir því tjóni,að verkstæðið hrann til kaldra kola, Þor með fór^
aleiga þeirra, að undanskilinni smávegis vátryggingarunphæð. En þá hlupu
nokkrir vel stæðir menn í sveitinnl undir hagga með þeim,lánuðu þeim peninga,
svo að þeir gátu hyrjað á ný, Og nú unnu þarna (að mig minnir) um 20 manns,
En ungu mennirnir höfðu orðið að vinna nótt með fiegi^til þess að yétta yið,-
Við géngiom heim, Ofurlítill vindblær suðaði í trjákrónunum. Vindg^rur^dökkv-
uðu flöt f jarðprf.jaa-, Söngfuclakliðurinn var hljoðnaður, Tnna.n fra skoginum
heyrðist hjöllukliður, þar sém bestar ot? fé mn'tí Sina döggvota kjnrnagroðurs.