Stormur - 28.02.1927, Blaðsíða 4

4
STORMUR
ÖOÖE3£3C3£30£3£3£3£3S3e3£3£3£3£3£3ÖC3ÖC3£3C3£3C3{3t3f3C3ö£3C3C3£3ÖC3E3E3£3£3S3C3C3t3£3£3t3C3£3£3í3C3!3C30C3C30t3C}
1 Rrnncitfunnlnn^ 1
£3
Brunatryggingar.
Sími 254.
Sjóvátryggingar.
Sími 542.
Cí
£3
£3
8
€3
£3
£3
C3£3£3C3£3D(3£3£3£3£3£3C3£30£3£3£3£3£3C3£3£3£3£3£3C3£3£3C3£3t3£3t3£3£3£3£3£3£3£30£3C3C3£3£3£3£3£3£3£3C3£30C3£3C3£3{3£3C3
0
0 / | • 4^
0 \h k 7 l/Am i ii •
0 11 yKUIIIIO.
0
0 0 MATARSTELL frá kr. 15.00.
0 ÞVOTTASTELL frá kr. 6.00.
0
0 KAFFISTELL frá kr. 12.00.
0 *
0 SKALASETT frá kr. 4.00
0
0 o. m. fl.
0 0 0 H. P.
□
□
0
0
0
0
0
0
0
0
Ef borgarastéttirnar — yfirráðastétt-
irnar hefðu einvörðungu látið stjórn-
ast af eiginhagsmunum hefðu þæi’
kæft jafnaðarstefnuna i fæðingunni. —
En þær gerðu þetta ekki. Þær andæfðu
að eins á móti byltingakenningunum,
sem risið hafa upp innan hennar. —
„Handafls“-kenningunum, en hina
hægfara jafnaðarstefnu, sem þó hefir
sama takmarkið, hafa yfirráðastéttirn-
ar yfirleitt ekki reynt til þess að kæfa,
að minsta kosti ekki með ofbeldi.
En það sem olli því, að yfirráða-
stéttirnar höfðust ekki meira að var
það, að efinn var kviknaður í brjósti
þeirra sjálfra um það, að þær hefðu
að öllu leyti rétt fyrir sér. — Síend-
urteknar kröfur lægri stéttanna höfðu
vakið beyginn í brjóstum þeirra um
réttmæti skoðana sinna og yfirráða.
— Höfðu vakið sjálfkrítikina.
Þær fóru að rannsaka gerðir sínar,
sem þær höfðu framkvæmt í sigurvím-
unni og komust að raun um að allar
voru þær ekki „harðla góðar“.
Þær tóku því þann kostinn, að verj-
ast og slaka til hægt og hægt. -— Yf-
irgefa hvert vígið á fætur öðru. En
vörnin er baráttuaðferð þess veika og
endar tíðast með ósigri.
Verkalýðurinn aftur á móti er sækj-
andinn. — í því liggur máttur hans.
Hann trúir blint og hiklaust á að hann
hafi réttan málsstað og lítur hvorki til
hægri né vinstri heldur beint framan
í fjandmanninn — kúgarann — sem
skal verða undirokaður — kúgaður. —
í raun og veru er það ekki lengur böl
fátæktarinnar, hin erfiðu fílskjör, sem
herða Tyrfing verkalýðsins, heldur er
það miklu fremur sú ímyndun hans
eða ætlun, að hann sé fátækur að ó-
fyrirsynju. — Fátækur sakir þess, að
hann hafi verið notaður sem vinnudýr
til að draga auðæfi í hlöðu ríka
mannsins.
Því er það, að kaupliækkanir, meiri
fræðsla og tryggari og betri lífskjör
draga ekkert úr sókn hans og gremju.
Alt þetta telur hann að eins Jítilfjör-
lega brauðmola, sem kastað er til hans
af borðum kúgaranna. — Telur það
að eins sem einkenni óttans hjá yfir-
stéttunum, eða hræsnisfulla meðaumkv-
un, sem hann fyrirlítur.
En það er fleira en þetta. — Fleira
en réttlætistilfinningin, fleira en kraf-
an um jafna aðstöðu, fleira en hatr-
ið, heiftin og hefnigirnin gegn yfir-
stéttunum, fleira en löngunin til yfir-
ráða og líísþæginda, fleira en efinn og
sjálfskritikin hjá þeim, sem með völd-
in liafa farið, sem gert hefir jafnaðar-
stefnuna jafnöfluga og hún er orðin.
— Gert hana að því valdi, sem ræður
yfir helmingi hins mentaða heims.
Það eru líka ýms ytri atvik og rás
fímanna og viðburðanna, sem treyst
hafa hornsteininn undir henni.
Má fyrst og fremst nefna, hve flokks-
samheldnin er óvenjulega sterk, en
klofningurinn mikill í andstöðunni. En
það sem gerir flokltssaniheldnina jafn-
sterka og hún er, er framar öðru það,
að stjórnmálastarfsemin eða stefnan í
víðtækari merkingu og hinn þrengri
félagsskapur verrkamanna og samtök
er tvinnað saman og óaðgreinanlegt.
Enn er það, að stefnan er fyrst og
fremst „materialistisk" — hagsmuna-
stefna. — Soðkatlar ríku mannanna
með krásum sínum eru fram undan í
hyllingum og óasar fyrir heitna lands-
ins.
Þá styrkir það stefnuna gífurlega, að
hún er alþjóðleg — international. —
Takmarkið allsstaðar hið sama og bar-
áttuaðferðin sú sama.
Þess vegna hefir það svo iítið að
segja — dregur svo lítið úr kjarkin-
um þótt jafnaðarmenn tapi á einum
stað eða í einu landi. — Það tap vinst
upp annarsstaðar, svo að stefnan híð-
ur engan hnekki og vissan um ver-
aldarsigurinn að lokur er jafnrótgróiu
eftir sem áður.
Og þá má ekki gleyma, því að í
verkföllunum hafa jafnaðarmenn fengið
þann Tyrfing í hendur, sem veitt getur
heilum þjóðfélögum holundarsár.
Þá hefir einig þróun iðnaðarins leitt
til þess, að verkalýðurinn lifir saman
i meira nábýli en áður, en við það
verða áhrifin, sem hver fær frá öðrum,
sterkari og samábyrgðartilfinningin
magnast.
Og loks er svo það, að krepputímar
og óáran stæla orustuhug verkamann-
anna, en draga úr mótstöðukrafti and-
stæðinganna. Hinum ráðandi stéttum
og hinu ríkjandi þjóðskipulagi er kent
Kaupið og útbreiðið „Storm“.
um alt sem aflaga fer. Fyrir það sem
náttúruöflunum og óviðráðanlegri rás
viðburðanna er að kenna eru andstæð-
ingarnir hlífðarlaust dregnir til ábyrgð-
ar fyrir.
— Tregða þorsksins í sjónum við að
láta veiða sig og eta er skoðaður seni
illvilji hjá Kveldúlfi i garð verka-
manna.
Af öllu því sem nú hefir verið talið
má glögt greina, að margar stoðir
renna undir jafnaðarstefnuna.
Hún á upptök sín í maga og hjarta
fjöldans, ef svd má að orði kveða. —
í henni mætast hinar óskyldustu til-
finningar og ólíkustu hvatir. Hugsjón
snillingsins, sem þráir réttlátt og full-
komið þjóðskipulag, er þar í sambúð
við lægstu hvatir mannlegs eðlis. —
Og ef til vill er það einmitt þetta —
hvað mannleg stefnan er, sem skapað
hefir lienni mest fylgið. — Hugsjóna-
maðurinn og mannvinurinn geta í
henni átt samleið með menningar-
snauða mannræflinum, sem þjáist af
öfund og hatri til þeirra, sem annað
tveggja vegna verðleika eða án þeirra,
njóta lifsins betur en hann.
Og hún er eins vel fallin sem kristin-
dómurinn til þess að leyna lægstu hvöt-
um undir blæju bræðralags, jafnaðar
og kærleika.
Frh.
Prenlsmiðjan Gutenberg.