Stormur - 27.08.1937, Blaðsíða 2

2
STORMUR
virðir til hins ítrasta einstaklinginn, sérkenni þeirra
og persónuleik og metur það í lengstu lög til auð-
legðar og upphefðar hverju menningarþjóðfélagi,
að borgararnir séu innan heilbrigðra takmarka
sem allra breytilegastir að eðli og eiginleikum.
En menning þjóðfélagsins miðast þá við það,
hvernig þeim tekst að nytja hina ólíku hæfileika
borgaranna, hverjum einstökum til hins mesta
þroska og farsældar, jafnframt því að bræða þá
saman, þjóðfélagsheildinni til sameiginlegrar ham
ingju og heilbrigðs viðgangs“.
Þetta eru fögur orð og falleg skoðun og landlækni
Jijóðarinnar vel sæmandi. Sérstaklega mega allir Sjálf-
stæðismenn fagna því, að þessi maður, sem talinn hefir
verið í flokki hinna róttækustu jafnaðarmanna — jafnvel
kommúnista — skuli nú „virða til hins ítrasta einstak-
lingana, sérkenni þeirra og persónuleik og metur það í
lengstu lög til auðlegðar og upphefðar hverju menn-
ingarþjóðfélagi að borgararnir séu, i nnan heilbrigðra
takmarka, sem allra breytilegastir að eðli og eiginleik-
um“. — Falla skoðanir Sjálfstæðismanna og landlæknis-
ins hér algerlega saman og vonar sá, er þetta ritar, að
landlæknir noti gáfur sínar og rithöfundarhæfileika til
þess að koma sem flestum af (fyrri?) skoðabræðrum
.sínum á þessa heilbrigðu og fögru lífsskoðun.
Landlæknir heldur síðan áfram og segir:
„Þessum hugsunarhætti er það fjarstætt að
jafna saman kynbótum manna og kynbótum bú-
penings. Með slíkum kynbótum er stefnt að því,
Framh. af 1. síðu.
er það líklega í það eina skifti á ævinni, sem Jónasi
Þorbergssyni hefir tekist að hafa taumhald á fýsnum
sínum. En eins og vænta mátti tókst Jónasi ekki lengi að
stríða gegn því, sem dýpst var í eðlinu. — Þegar kosn-
ingabaráttan síðasta hófst, fengu hinir illu vessar líkama
hans og sálar aftur yfirhöndina, og enn fór hann af stað
eins og dulbúinn flugumaður í dálkum Nýja-Dagblaðsins.
[Var rætnin og ósannsöglin enn sú sama, en sá var mun-
urinn á þessum greinum hans og fyrri, að þær voru álíka
yel skrifaðar og ljóðin, sem orkt eru í bpk hans „Ljóð og
línur“. — Hvort þetta hefir stafað af því, að maðurinn
.gerði það sem hann gat til þess að dyljast eða af and-
legri úrkynjun og hnignun, skal ósagt látið.
Eftir að þessum greinaflokki hans lauk, varð nokk-
uð hlé á, enda gafst honum þá ekki tími til þess vegna
yfirreiðar sinnar um landið, sem tók alllangan tíma, enda
að vonum, því að hann mun ekkert hafa siglt á þessu
.ári.
En nokkrum dögum eftir að hann er kominn heim,
og búinn að láta tilkynna það hátíðlega í útvarpinu, að
hann væri kominn úr eftirlitsferð sinni, byrjar hann að
skrifa í Nýja-Dagblaðið greinaflokk, sem hann nefnir:
Verslun íslendinga, og nú hefir honum aukist svo kjarkur,
líklega vegna mysunnar þingeysku, að hann skrifar undir
fullu nafni.
Þegar grein þessi er skrifuð, er aðeins inngangurinn
lcominn, en af honum má sjá, að þetta á að verða áróð-
ursgrein fyrir Sambandið og kaupfélögin og þá auðvitað
um leið fyrir Framsóknarflokkinn, eða forystumenn hans,
sem lifa á þessum stofnunum að svo miklu leyti, sem rík-
issjóðurinn og ýmsar ríkisstofnanir hrökkva ekki til, til
þess að annast framfæri þeirra.
Má af þessum stutta þætti ráða nokkuð um inn-
ræti þessarar mannskepnu, sem ræður fyrir útvarpinu
íslenska. Ætti nú öllum að fara að skiljast, að ekki muni
ýanþörf á að fylgjast allrækilega með „hlutleysis“ starfi
útvarpsins, þegar og þess er gætt, að til aðstoðar Jónasi
í sannleiksleitinni og siðgöfginu eru þeir Sigfús Sigur-
hjartarson, Sigurður Einarsson og Jón Eyþórsson.
að dýrin svari vel einhverri ákveðinni kröfu, sem
eigendurnir gera til þeirra (mjólkurkýr, ullargott
fé, reiðhestar o. s. frv.), en fyrir því er engin
trygging, að kynbótadýrin séu í sjálfu sér full-
komnari en önnur dýr — út frá því sjónarmiði,
sem dýrin hafa eða væri skylt að hafa, ef þau
hefðu nokkuð sjónarmið — og eru það vafalaust
ekki. Hinir hreinræktuðustu veðhlaupahestar, sem
gleðja hinn breska aðal með því að vinna veð-
hlaupin í Derby, eru gallagripir að öðru leyti með
ýmsar erfðavenjur> sem oft verða þeim að fjör-
tjóni fyrir aldur fram. Gamlar og lífsleiðar jóm-
frúr geta haft mikið yndi af félagsskap kyn-
hreinna Pekings-hunda, að sínu leyti eins og sum-
um lítilsigldum karlmönnum kemur vel að hressa
upp á vesöld síns innra manna með því að státa sig
með ruddalegum bolbítum. En hinir kynblönd-
uðustu og mest lítilsvirtu þarfahundar, eru engu
að síður miklu hæfari til almenns hundalífs, en
þessir aristokratisku bræður þeirra. Nú á tímum,
þegar svo mikið er skrafað um hið „hreina kyn“,
má þetta verða til nokkurrar huggunar okkar
mönnum, sem erum svo fjarri því, að vera „hrein-
ræktaðir“, að heppilegra hefir þótt að orði komist,
er sagt hefir verið, að frá sjónarmiði „kynhreinna“
tildurhunda, værum við allir undantekningarlaust
ófétislegustu lubbarakkar og stubbhundar — hið
göfuga norræna kyn ekki undanskilð.
Við almenna ræktun síns eigin kyns sæmir
mönnunum ekki annað — nema þeir sætti sig við
að verða veðhlaupahestar fyrir aðalsmenn, keltu-
rakkar gamalla jómfrúa eða jafnvel bolahundar
einhvers foringja — en að taka tillit til svo marg-
breytilegra eiginleika, að á engan hátt verður við
neitt jafnað. Þegar menn eiga í hlut, mundi við-
leitni til kynbóta í hinni alþýðlegu merkingu þessa
orðs, reka sig á þá erfiðleika, sem naumast er
hugsanlegt að yfirstíga. Erfðafræðin gæti þar litla
aðstoð veitt, þó að hún, sem kunnugt er, endist
að ýmsu leyti allvel til leiðbeiningar við kyn-
bætur nytjajurta og húsdýra, miðað við þær ein-
földu kröfur, sem þar um eru gerðar — að því
sleptu hverjir aðrir erfiðleikar væru á að koma
við kynbótum á meðal manna á svipaðan hátt og
meðal jurta og dýra, ef mennirnir eiga þá ekki
að verða skepnur, en halda áfram að vera menn“.
1 þeim kafla greinargerðarinnar, sem nefnist „Arf-
gengi fávitaháttar“ segir meðal annars svo:
„Fróðustu menn áætla, að helmingur allra
fávita og andlegra fáráðlinga, eða 50%, séu fá-
vitar fyrir erfðir — og telja jafnvel lágt áætlað,
og það er víst, að um 50% allra fávita og and-
legra fáráðlinga á fávitahælum í Bandaríkjunum
eiga til andlegra fáráðlinga að telja. Sumir, og
að ég hygg flestir, gera enn meira úr erfðunum
og nefna 66% og enn aðrir 75%. Ef tveir and-
legir fáráðlingar eiga börn saman, er talið, að
yfir 90% barnanna verði einnig andlegir fáráð-
lingar, en ef annað foreldranna hefir eðlilegan
andlega þroska, þá um 45%. En hér mun að vísu
vera átt við það, að foreldrar séu þá andlegir fá-
ráðlingar fyrir erfðir.
Bandaríkjamenn hafa gert talsvert að því að
semja ættarskrár andlega vanþroskaðs fólks. Á
fávitahæli í Kaliforníu voru nokkrir fávitar af
sömu ætt, og við eftirgrenslan kom í ljós, að tvenn
systkini höfðu bundist í hjúskap á víxl. Voru önn-
ur hjónin bæði andlegir fáráðlingar, en hin höfðu
eðlilegan andlegan þroska. Út af fyrri hjónunum
höfðu komið alls 36 börn frá 8 foreldrum og
i