Baldursbrá - 06.11.1937, Blaðsíða 2
i
UNGMENNABLAÐ PJÓÐRÆKNISFÉLA GSINS
BALDURSBRÁ
Ungmennablaö pjáOrœknisfélagsins
Ritstjóri: SIG. JÚL. JÓHANNESSON
218 Sherburn St., Winnipeg, Man.
Ráðsmaður: B. E. JOHNSON
1016 Dominion St., Winnipeg, Man.
sér einhversstaðar. Mamma lians
og pabbi vissu ekkert um þetta.
En svo voru þau einu sinni í
kirkju og mættu þar kennaranum
hans Badda. Það var stúlka, sem
var ósköp góð við börnin, og þótti
það leiðinlegt þegar þau svikust
um að læra; því þá var eins og hún
væri ónýtur kennari.
Iiún sagði þeim að það væri leið-
inleg't með liann Badda litla; hann
væri svo fallegur og góður dreng-
ur, en hann hlyti að vera ósköp
einfaldur, auminginn; hann kynni
aldrei neitt; lionum væri víst ó-
mög'ulegt að læra.
Hún sagði að sér þætti vænt um
hann og héldi að' hann væri ósköp
góður; en samt hefði liann nú stol-
ist burt úr skólanum einu sinni
hérna um dag'inn.
Baddi hát-taði snemma þetta
sunnudagskveld; en þegar hann
hafði sofnað stundarkorn, vaknaði
liann aftur og var alveg liissa á
því að pabbi hans og' mamma voru
ekki háttuð.
Hann settist upp, fór ofan úr
rúminu, læddist niðtir stigann og'
að framherbergis dyrunum. Þær
voru aftur; en liann heyrði að ein-
hverjir voru þar inni að tala sam-
an.
Baddi horfði í gegnum skráar-
gatið og sá að pabbi lians og
mamma sátu þar sitt á hvorum
stóli hvort á móti öðru og voru að
tala saman:
‘ ‘ Elg veit ekki hvað við eigum að
gera við aumingjann hann Badda
Kennarinn talar við mömmu hans Badda
litla,” heyrði hann mömmu sína
segja: “Eg' hafði hlakkað svo
dæmalaust mikið til þess þegar
hann færi að ganga á skóla, en svo
segir kennarinn að hann geti ekk-
ert lært. Hvernig eigum við að
fara með liann, góði minn?”
“Eg veit ekki,” svaraði pabbi
hans. “Eg er búinn að bið'ja liann
eins vel og eg get, að herða sig nú;
en það hefir enga þýðingu. Eg sé
ekki annað en við verðum að senda
hann eitthvað í burt. ’ ’
Og Baddi sá að mamma hans var
að gráta. Þá lcomu tár fram í aug-
un á honum líka; lionum lá við að
fara inn í stofuna, lilaupa upp í
fangið' á mömmu sinni, kyssa hana
og segja henni, að hann skyldi
aldrei vera latur aftur, heldur vera
duglegur að læra.
En hann gerði það samt ekki.
Hann læddist frá liurðinni og' upp
stigann aftur, fór upp í rúmið sitt,
breiddi upp fyrir höfuð, las bæn-
irnar sínar og lá svo grafkyr, en
glaðvakandi. Hann gat ekki sofn-
að. Hann var að hugsa um pabha
sinn og mömmu sína.
Þau gátu ekki farið að sofa