Alþýðuhelgin - 11.03.1950, Qupperneq 4

30
ALÞÝÐUHELGIN
G U V D E
MAUPASSANT:
Það var langt liðið á samkvæm-
ið: Eiginmenn, gamlir vinir, sem
komu saman stöku sinnum frúarlaus-
ir, eins og á yngissveinsdögunum.
Það var setið lengi yfir borðum,
drukkið mikið, spjallað um allt milli
himins og jarðar, gamlar og góðar
minningar rifjaðar upp, hjartfólgn-
ar minningar, sem löðuðu bros fram
á varirnar og vöktu ólgu í blóði.
Einhver sagði:
— Georg, manstu eftir skemmti-
ferðinni til Saint Germain með
stúlkunum tveim frá Montmartre?
— Já, hvort ég man.
Og svo voru einstök atvik rifjuð
upp, bæði þetta og hitt, þúsund smá-
atriðj, sem enn vöktu kæti.
Talið barst að hjónabandinu, og
allir sögðu þeir einum munni: „Æ,
bara maður gæti byrjað lífið að
nýju! . . Georg Duportin bætti við:
— Það er. merkilegt hvað maður
er fljótur að ánetjast. Maður hafði
heitið því að gifta sig aldrei, og síö-
an fór maður upp í sveit e;tt vorið,
það er hlýtt í veori, sumarið tjald-
ar sínu fegursta, grasið grær, maour
kynnist ur.gri stúlku á heimili vinar
síns . . . pang. Og allt er komiö i
kring. Maður snýr kvæntur heim
aftur,
Pétur Létoile hrópaði: — Hárrétt!
Þannig fór fyrir mér, þó að í smáat-
riðum . . .
Ýinur hans greip fram í: — En þú
þarft ekki að kvarta. Þú átt beztu
konu í heimi, fallega, elskulega, full-
komna; þú ert sjálfsagt hamingju-
samastur af okkur öllum.
Hinn áréttaði:
— Það er ekki mér að þakka.
— Hvað áttu við?
— Það er satt, að ég er vel giftur,
en ég geftist konunni minni nauðug-
ur.
— Segðu okkur frá því!
— Já . . . það var þannig. Ég var
hálffertugur, og ég hugsaði jafnlít-
ið um að kvænast og að hengja mig.
í maí var mér boðið til brúðkaups
Símonar d'Erabels frænda míns í
Normandie. Það var ósvikið Nor-
mandie-brúðkaup. Við settumst að
borðum klukkan fimm, og klukkan

ellefu vorum við enn að éta. Mér var
af tilviljun fengið sæíi við hlið ung-
frú Dumoulin ofurstadóttur. Hún var
ljóshærð, vel vaxin, lagleg og mál-
gefin. Hún hékk utan í mér allan
daginn, dró mig með sér út í garð-
inn, neyddi mig til að dansa við sig,
og gerði mer lííið grábölvað.
Ég hugsaði: Ég verð að sætta mig
við það í dag. En á morgun hypja ég
mig. Mælirinn er fullur.
Klukkan ellefu fór kvenfólkið til
herbergja sinna, en við karlmenn-
irnir héldum áfram að drekka og
reykja.
Gegnum opna gluggana sást
bændafólkið dansa. Sveitakarlarnir
valhoppuðu frani og aftur og öskr-
uðu illimannlegt danslag, sem berg-
málaði veikt frá tveim fiðlum og
klarinetti, en hljómlistarmennirnir
stóðu uppi á eldhúsborði er flutt
hafði verið á vettvang í þessu skvni.
Öðru hverju yfirgnæfði öskrið í
bændunum hljóðfærasláttinn gjör-
samlega, og veik og sundurslitin tón-
listin virtist falla af himnum ofan
eins og rifrildi úr flík, eins og hrat.
Úr tveim gríðarstórum ámum, í
rjóðri brennandi kyndla, rann vínið
í straumum. Tveir karlar höfðu þann
starfa að skola glös og könnur í
þvottabala og setja þær síðan undir
vínbogann úr ámunum. Og þyrst
dansfólkið, karlmennirnir rólegii,
stúlkurnar sveittar og móðar, rétti
fram hendurnar og beið eftir færi á
að grípa vínkönnurnar. Og það setti
þær á munn sér, kerrti Höfuðið og
svalg rautt vínið stórum teygum. Á
einu borðinu var brauð, smjör, ostur
og brauðhnúðar. Allir fengu sér bita
eftir vild. Og undir stjörnubjörtum
himninum vai’ þessi heilbrigða og
þróttmikla veizlugleði dýrleg sýn og
vakti hjá manni löngun að taka þátt
í henni og kneifa af miðinum og
éta gróft brauð með smjöri og hráum
lauk.
Ég var kannski dálítið ölvaður, það
hlýt ég að viourkenna, en brátt varð
ég fullur.
Ég hafði náð taki á hendinni á
þrekvaxinni bóndakonu, og ég sveifl-
aði henni í kringum mig með tryll-
ingslegum hraða, þar til ég stóð a
öndinni.
Svo drakk ég glás af víni og náði
mér í aðra skessu. Á eftir svalg.ég úr
fullri könnu af eplámiði mér til
hreásingar, og byrjaði svo aftur að
ærslast eins og vitfirringur.
Það var á mér berserksgangur.
Piltarnir horfðu á mig með hrifn-
ingu, allar stúlkurnar vildu dansa við
mig og skokkuðu ^iunglamalega í
kringurn mig eins og forvitnar kýr.
I.oks um tvöleytið, þegar ég hafði
hringsnúist þannig lengi vel og
hvolft í ipig úr óteljandi vínkönnum,
var ég orðinn svo drukkinn, að ég
gat ekki staðið á löppunum.
Ég fann hvað mér leið og lagði af
stað í bólið. Höllin svaf, hljóð og
myrk.
Ég hafði engar eldspýtur, og allir
voru sofnaðir. Ég var ekki fyrr kom-
inn inn í forsalinn, en allt tók að
hringsnúast inni í hausnum á mér.
Ég ætlaði aldrei að finna stigahand-
riðið, en einhvernveginn rambaði ég
þó á það að lokum, og ég settist í
neðstu tröppuna og reyndi að koma
skipulagi á heilastarfsemina.
Ég þurfti að ganga upp einn stiga
til herbergis míns: þriðju dyr til
vinstri. Þvílík heppni, að ég skyldi
muna það. Mér óx kjarkur, og ég
fór að skreiðast upp stigann tröppa
af tröppu, ég ríghélt mér í járn-
rimlana til að halda jafnvæginu og
ég þrástagaðist á því við sjálfan mig.
að ég mætti ekki gera neinn hávaða.
Mér skrikaði ekki fótur nema eitt-
hvað þrisvar eða fjórum sinnum, en
krafturinn í arminum og snarræði
viljans björguðu mér frá slysum og
tortímingu.
Loks komst ég upp á aðra hæð og
og staúlaðist með veggnum innar
eftir ganginum. Hér eru dyr, cg
taldi: ,, Ein“; en allt í einu svimaði
ip'g svo ákaft, að ég slöngvaðist í
stórum sveig yfir að hinum veggn-
um. Mér þótti sú för taka óhugnan-
lega langan tíma. Loks fann ég aftur
vegginn, þar sem dyrnar voru, og hélt
áfram að fikra mig-meðfram honum-
Ég kom að öðrum dyrum. Til að koma
í veg fyrir mistök, ,hélt ég áfram að
telja upphátt: „Tvær“, og lagði svo
aftur af stað. Loks kom ég að þriðju
dyrunum. Ég sagði: „Þrjár, hér bý
ég“ og stakk lyklinum í skrána.
Dyrnar opnuðust. Ég hugsaði: „Það
eru mínaf, úr því lykillinn gengur