Hádegisblaðið - 13.03.1933, Side 2

82
H ADEGTSBLAÐIÐ
ekki getað tekið heimilum, og það
jafnvel þeim, sem fult er fyrir af
böinum á, fram um hirðingu og
annan aðbúnað barnanna og að
fyrirfinna8t skuli þar óþrifnaður,
sem er talin vitaverður, jafnvel á
hinum sóðaleguatu heimilum, sýn-
ir best, að barnahælið á ekki til-
verurjett, eins og það hefir verið
rekið og að núverandi forstöðu-
kona sje alls óhæf til að hafa
þessa starfrækslu á hendi, að
minsta kosti undir núverandi skipu-
lagi.
HI.
Það á hvorki nje má reka slik
hæli, sem þetta af einstaklingum,
=ipm pkki Þta á annað en fjárhags-
ðina. Af öllum þeim ’störfum,
sem ríkið leyfir þegnum sinum
að reka, er þetta sú viðsjárverð-
asta atvinnugrein, aem leyfð er
eihkastarfrækala á. Viðsjárverð,
af þvf hjer er sumpart um að
ræða óvita, sem tæplega eru eða
þá ekki eru færir um að kvarta
eða þá fávita, sem ekkert geta um
kvarlað, hverju að þeim er rjett
eða við þá búið. Þessum orðum
er ekki beint frekar til núverandi
forstöðukonu barnahælisins i
Hverakoti, heldur en öllum öðr-
um, er kynnu að taka upp slika
starfrækalu.
Hið eina rjetta í þessu máli er,
að rikið komi upp hæli eða hæl-
um í þessu skyni og starfræki
þau undir eftirlift læknis í full-
komnu samræmi við kröfur tím-
ans og jafnhliöa banni einstakling-
um rekstur slíkra hæla. Því hvað
sem um einkaatvinnurekstur kann
að mega segja, þá er þó vist, að
það er engum einstaklingi til þess
trúandi, hversu sem hann þykist
góður, að reka slíkt hæli, svo sæm-
andi sje fyrir þjóðina.
Því hefir verið borið við, að fje
væri ekki fyrir hendi til að reisa
slíkt hæii. Það er ekki satt, fjeð
er til, aðeins ef viljan ekki vant-
ar.
Valdbafarnir eyða árlega stórfje
algerlega að nauðsynjalausu eða
rainsta kosti til miklu ónauðsyn
legri hluta en þess, að koma upp
sllkum hælum.
Ríkið á stórt landsvæði austur
í ölfusi. Skilyrði eru þar afar góð
til að reisa slik bæli. Landrýrai
nóg og jarðhiti. Það starfrækir
þar heilsuhæli og hefir starfandi
læknir. Þarna eru því öll skilyrði
fyrir hendi, að hæli í þessum til-
gangi sje reist. Það vantar aðeins
viljann, skilninginn og manndáðina
til að koma hælinu upp. Að vísu
má segja að mikið vanti, þegar
þetta vantar. En hefði ekki verið
betur varið þvi fje, sem varið var
i algjörðu heimildarley8i og gjör-
samlega að óþörfu til varalögregl-
unnar, hefði ekki verið þjóðinni
hollara að verja þvi fje til bygg-
ingar fávitahælis. Það má að visu
segja sem svo, að það fje hefði
ekki nægt, en hægara var þá við
að bæta, það má gera töluvert
fyrir 52 þúsundir og áreiðanlegt
er, að vinsælla hefði það orðið
meðal þjóðarinnar, að fjenu væri
varið i þessu skyni, þótt engin
heimild væri fyrir, heldur en eins
og gjört var.
Góðgjörðasemis
sníkirar afhjúpaðir
svikarar
Nýlega kora lögreglan i Khöfn
upp um 4 peraónur, sem lifðu á
þvi, að snikja fje út úr fólki með
bónarbrjefum til góðgerðasemi.
Var þetta ein fjölskylda, Sörensen
prentari kona hans, sonur og
tengdadóttir. Hafði Sörensen gamla
verið hengt áður, fyrir samskonar
afbrot. Samanlagt hafa verið send
60 brjef, til ýmsra þekktra manna
Ókeypis á Bió!
Á sunnudaginn verður
öllum börnum, sem selja
minst 10 Hádegisblöð á
hverjum degi, boðið á
Bíó.
og kvenna frá fólki þessu. Plest
eru brjefin eins stiluð. Þau fjalla
um »hungruð börn, sem gangi á
sólalausum skóm*. Stundum hefir
verið i brjefunum: »Nú verð jeg
að binda enda á alt. Lifið er ekki
þess vert að þvi sje lifað« og
»Það er óbærilegt að lifa við það
að sjá börnin sin liða skort«. Ef
mikið hefir verið haft við, hefir
brjefið endað á orðunum: »þjer
eruð min siðasta von«.
Pje það, sem hjú þessi hafa get-
að skrapað saman, á þennan hátt,
er um 1300 krónur, og auk þess
heiV mikið af barnafötum og skóm.
Við rjettarhöldin hefir Sörensen
neitað því ákveðið, að hann hafi
gert þetta i þeim tilgangi að svikja
fje út úr fólki, heldur hafi aðeins
verið um betl að ræða.
Hjú þessi voru látin laus aftur,
að yfirheyrslu lokinni, en dómar-
inn tók þvi fram, að ef Sörensen
sendi eitt einasta bónarbrjef fram-
ar, þá skulu þau sett í steininn.
Unnustinn fraus til dauða
við dyr unnustunnar
Nýlega bar það vlð i Danmörku
að ungur maður, fór langa leið á
reiðhjóli, til að heimsækja unn-
ustu sina, er hafði nýlega sent
honum uppsagnarbrjef. Unnustan
var vinnukona hjá riku fólki og
var hún ein heima, er hann kom.
Hann barði að dyrum og hún kom
út, en er hún sá hann, sagði hún
honum, að hún vildi ek„^it ~~fa