Morgunblaðið - 11.08.2012, Side 29
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 2012
✝ Ólafur Pét-ursson fæddist
í Álftagerði,
Skagafirði, 1. jan-
úar 1942. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
30. júlí síðastliðinn.
Foreldrar Ólafs
voru Pétur Sigfús-
son, f. 28. janúar
1917, d. 23. sept-
ember 1987, og
Sigrún Ólafsdóttir, f. 8. janúar
1914, d. 6. júní 1990. Systkini
Ólafs eru Sigfús Pétursson, f.
23. apríl 1943; Pétur Pétursson,
f. 9. mars 1945; Herdís Péturs-
dóttir, f. 13. ágúst 1948; Gísli
Pétursson, f. 6. ágúst 1951, og
Óskar Pétursson, f. 25. desem-
ber 1953. Eftirlifandi eiginkona
Ólafs er Regína Jóhannesdóttir
frá Neðri-Vindheimum, Þela-
mörk, f. 5. október 1937. Þau
giftust 31. desember 1963. For-
eldrar Regínu voru Jóhannes
Jóhannesson, f. 29. nóvember
1908, d. 4. apríl 2001, og Anna
Júlíusdóttir, f. 11. júlí 1910, d.
22. ágúst 1968. Börn Ólafs og
Regínu eru 1) Pétur Ólafsson, f.
11. maí 1965, kvæntur Mínervu
Björgu Sverrisdóttur, f. 21.
október 1967, búsett á Ak-
ureyri. Börn þeirra eru Ólöf
Rún, f. 17. sept-
ember 1999; Þór-
hallur Óli, f. 25.
ágúst 2001, og Sig-
rún María, f. 27.
október 2006. Börn
Péturs af fyrra
hjónabandi eru
Þórdís Ýr, f. 19.
apríl 1986, og
Andrea, f. 19. júní
1989, móðir þeirra
er Snjólaug Ásdís
Guðmundssdóttir. 2) Jóhannes
Ólafsson, f. 29. nóvember 1966,
kvæntur Sólrúnu Jónu Ásgeirs-
dóttur, f. 22. október 1971, bú-
sett í Varmahlíð. Börn þeirra
eru Regína, f. 11. júlí 1997; Þór-
unn Ósk, f. 9. febrúar 2000, og
Magnús Árni, f. 26. ágúst 2003.
3) Anna Sigrún Ólafsdóttir, f.
18. desember 1970, gift Bjarka
Kristjánssyni, f. 3. júní 1973,
búsett í Reykjavík. Börn þeirra
eru Ólafur Andri, f. 4. janúar
2001; Kristófer Logi, f. 6. októ-
ber 2003, og Alexander Freyr f.
10. júní 2008. Ólafur bjó alla
sína ævi í Álftagerði og stund-
aði þar búskap ásamt vörubí-
lakstri.
Útför Ólafs fer fram frá Víði-
mýrarkirkju, Skagafirði, í dag,
11. ágúst 2012, og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Elsku pabbi, tengdapabbi og
afi.
Við eigum eftir að sakna þess
að hitta þig ekki í sveitinni og fá
þig ekki í heimsókn til okkar til
Akureyrar. Þú varst alltaf tilbú-
inn að hjálpa og aðstoða okkur er
á þurfti að halda og þó að þú
segðir ekki alltaf mikið komst
það til skila sem máli skipti. Við
eigum fullt af minningum um þig
sem við munum varðveita í hjört-
um okkar. Við vitum einnig að þó
að við sjáum þig ekki þá ertu
með okkur.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún.)
Við þökkum fyrir að hafa átt
þig að og fyrir að fá að styðja þig
í veikindunum. Við gerðum oft
grín og hlógum, þú sagðir að það
þýddi ekkert annað. Það var allt-
af stutt í glettnina og húmorinn
hjá þér, þú sýndir það best síð-
ustu vikuna þína. Við héldum að
þú værir sofandi, en svo komstu
með innskot og þá var oft hlegið.
Elsku pabbi, Óli og afi við vitum
að nú líður þér vel hjá afa Pétri
og ömmu Rúnu. Við ætlum að
hjálpa þér að passa upp á ömmu
Regínu.
Hvíl í friði
Við elskum þig.
Pétur, Mínerva Björg,
Þórdís Ýr, Andrea,
Ólöf Rún, Þórhallur Óli,
Sigrún María.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum Ólafs tengda-
föður míns, eða Óla eins og hann
bað mig strax um að kalla sig.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
rúmum 20 árum þegar ég kynnt-
ist Jóhannesi syni hans. Mér var
strax tekið með opnum örmum á
heimili þeirra hjóna, Ólafs og
Regínu, og leið mér strax eins og
heima. Það var alltaf gott að leita
til hans hvort sem um börnin var
að ræða eða annað, alltaf var
hann boðinn og búinn. Það verð-
ur nú skrítið haustið í haust þeg-
ar við tengdamamma förum í
bjúgur og kjötfars að hafa ekki
Óla með okkur að snúa bjúgvél-
inni en ég veit að hann mun vera
með okkur í anda.
Þakka þér fyrir þær samveru-
stundir sem við áttum saman, ég
verð ávallt þakklát fyrir að hafa
kynnst þér. Með tárvotum aug-
um kveð ég þig, elsku Óli minn.
Elsku Regína, missir þinn er
mikill Guð gefi þér og okkur
styrk til að takast á við sorgina.
Þín tengdadóttir,
Sólrún Jóna Ásgeirsdóttir.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku afi okkar.
Við vorum svo heppin að geta
alist upp með Óla afa. Það var
alltaf gott að koma í sveitina og
alltaf varstu boðinn og búinn að
aðstoða okkur. Ferðirnar á fjöll-
in með kindurnar á vörubílnum,
að fara á hestbak með þér,
sunnudagsmaturinn, jólin og
áramótin þetta eru allt góðar
minningar sem eiga eftir að
fylgja okkur um ókomna tíð.
Elsku afi, við vitum að nú ertu
kominn í sumarlandið og líður
vel. Við viljum þakka þér fyrir
allar stundirnar sem við áttum
saman, við munum ávallt minn-
ast þín. Guð veri með þér.
Þín barnabörn
Regína, Þórunn Ósk
og Magnús Árni.
Ólafur Pétursson
✝ SteinólfurLárusson
kvaddi þennan
heim í Búðardal
við Hvammsfjörð
þann 15. júlí sl., en
hann var fæddur
26. júní 1928. For-
eldrar hans voru
Borghildur Sigríð-
ur Guðjónsdóttir
af Ströndum og
Lárus Hall Alex-
andersson úr Breiðafirði og
Dölum. Þau voru bændur í
Ytri-Fagradal á Skarðsströnd
þar sem Steinólfur fæddist,
elstur þriggja systkina. Systur
hans eru Erla, búsett í Noregi,
og Alda í Reykjavík.
Steinólfur rann upp sem fíf-
ill í túni í Fagradal og í fyll-
ingu tímans kvæntist hann
Hrefnu Ólafsdóttur frá Hamri
í Hamarsfirði eystra. Bjuggu
þau fyrst í sambýli við foreldra
Steinólfs en talin taka við búi í
Ytri-Fagradal árið 1960. Þeim
varð fjögurra barna auðið sem
eru Ólöf Þóra f. 6.11. 1954,
Sesselja f. 27.1.
1959, Halla Sigríð-
ur f. 11.5. 1964 og
síðast en ekki síst
Stefán Skafti f.
26.4. 1967. Öll
hafa börnin eign-
ast maka og aukið
kyn sitt. Halla Sig-
ríður situr föð-
urleifð sína ásamt
eiginmanni og
börnum.
Steinólfur ól allan sinn ald-
ur í Ytri-Fagradal og hafði
mörg járn í eldinum. Hann var
bóndi, vélamaður, sel-
veiðimaður og uppfinn-
ingamaður svo fátt eitt sé
nefnt. Einkum var hann þó
þekktur að dýrlegu skopskyni
og textagerð á kjarnmiklu al-
þýðumáli.
Steinólfur Lárusson var
jarðsunginn frá Skarðskirkju
21. júlí 2012 og var huslaður í
kyrrþey að eigin ósk og orða-
lagi. Liggur nú við hlið ást-
kærrar konu sinnar Hrefnu í
kirkjugarðinum á Skarði.
Með Steinólfi Lárussyni er
horfið sérstakt eintak af manni
sem náði að hefjast yfir um-
hverfi sitt og basl. Jafnhliða því
að stunda börn og bú af alvöru
og ábyrgð, bjó Steinólfur yfir
þeirri gáfu að sjá sjálfan sig og
samtíð sína í skoplegu ljósi og
varð á endanum til ákveðin
heimspekileg afstaða sem var
honum eðlislæg. Hafði sérstaka
unun af að hæðast að hindur-
vitnum bænda og einnig voru
yfirvöld mjög í sigtinu hjá
Steinólfi og hinar spaugilegu
hliðar valdsins.
Hann lét stundum sem hann
væri mjög harmandi yfir að
hafa aldrei fengið verðlaun frá
Gestahliðanefnd Dalasýslu.
Varð til heitið Gestahliðanefnd
og skilríkir menn tileinkuðu sér.
Allsnemma varð Steinólfur
eins konar gúrú þarna á Strönd-
inni og eignaðist fjölda aðdá-
enda svo sem poppgoð safna að
sér grúpppíum. Fóru margar
sögur af bóndanum, afreksverk-
um hans og aflraunum, einkum
þegar hann gegndi löggæslu-
störfum í Dalasýslu. Þurfti þá
tíðum að neyta allra krafta ef
hafa átti betur. Munaði hann
ekki um að færa til einn
Fólksvagenbíl með berum hönd-
um þegar bíll sá var honum til
trafala. Konu einni tyllti hann á
öxl sér á víðavangi eins og kan-
arífugli þegar hún vildi ekki
koma með góðu og gekk með
hana til manna. Andskoti er að
sjá hvernig þú ferð með matinn
í klofinu á þér ávarpaði Stein-
ólfur knapa einn sem reið á
brokki inn í samkomuhúsið á
staðnum og Steinólfur gætti
sem laganna vörður. Manninum
féll slíkur ketill í eld við aðkallið
að hann sneri matnum þegar í
stað út úr húsinu.
Steinólfur Lárusson sagðist
bara hafa dagað uppi þarna í
Ytri Fagradal og hann hefði
aldrei ætlað sér að verða bóndi.
Enda hefði Hrefna kona hans
búið. Erfitt er samt að ímynda
sér að karl hefði þrifist annars
staðar en einmitt í Fagradal.
Auðvitað var hann bóndi og
böðlaðist í flögum á henni Júl-
íönu sinni og reisti sér að
minnsta kosti tvo súrheysturna
um öxl. Smiðju átti hann for-
kunnlega þar sem hægt var að
búa til kjarnorkusprengjur og
brugga eðalvín. Þar voru smið-
aðar dúnvinnsluvélar, eldis-
bleikja vakti í tjörnum og raf-
magn framleiddist í
bæjarlæknum. Vindrafstöðin sat
á hakanum. Þess vegna taldi
hann fram tapaðan vind á skatt-
skýrslunni. En með því að húm-
oristar sækja lítt til starfa á
skattstofum létu þeir hinn tap-
aða vind um eyru þjóta.
Fátt veit ég fjarlægara Stein-
ólfi Lárussyni en þann upp-
þembing sem veður uppi í minn-
ingargreinum. Og ekki þarf að
tefja sig á þeim aragrúa titla og
heiðursmerkja sem meðalmenn-
in hafa skipst á hér upp á land-
inu. Hvorki gegndi hann trún-
aðarstörfum meðal Oddfellófa
eða Frímúrara og aldrei hafði
Gestahliðanefndin á Bessastöð-
um hugmyndaflug til að krossa
þennan dýrlega mann fyrir eitt
eða annað, þótt ekki hefði verið
nema fyrir að útrýma vargfugli
og ref.
Enginn verður samur maður
eftir að hafa kynnst hugarheimi
Steinólfs og heimspeki. Það er
heill skóli sjálfsprottinnar speki
og afstöðu til manna og málleys-
ingja sem minnir á sig daglega
hér vestur í Hnífsdalnum.
Finnbogi Hermannsson.
Vinur minn Steinólfur Lár-
usson frá Ytri Fagradal í Dala-
byggð er látinn. Hann sá ég
fyrst á sólríkum réttardegi í
Skerðingsstaðarétt í Dölum
vestur haustið 1969. Hann
gnæfði upp úr mannþrönginni
og leit niður til fólksins sem
hann ræddi við með gamanyrði
á vör. Þótti mér hann afar at-
hyglisverður við fyrstu sýn.
Seinna hlotnaðist mér sá heiður
að kynnast þessum stóra manni.
Steinólfur var með allra hæstu
mönnum, rúmir 2,0 m á hæð og
vakti athygli hvar sem hann fór.
Við nánari kynni varð mér
ljóst að hér var snillingur á ferð.
Steinólfur var ótrúlegum hæfi-
leikum búinn. Bráðgreindur,
stórgóður húmoristi, með ein-
dæmum fyndinn og spaugsam-
ur, hugmyndaríkur uppfinn-
ingamaður og frumkvöðull í
búskaparmálum, róttækur, lítil-
látur, vitur, hrókur alls fagn-
aðar, höfðingi heim að sækja og
drengur góður. Undir niðri var
hann alvarlega þenkjandi og
hugsaði um rök tilverunnar og
málefni líðandi stundar. Hann
var í raun langt á undan samtíð
sinni og eigi einhamur í orð og
ritsnilli. Um það vitnar endur-
minningabók Steinólfs, Einræð-
ur Steinólfs, sem Finnbogi Her-
mannsson skráði.
Á baksíðu bókarinnar segir
rithöfundurinn Einar Már Guð-
mundsson um Steinólf: „Stein-
ólfur er rödd hrópandans, algjör
nauðsyn, nú þegar fennir yfir
flest og allir vilja ganga í sömu
átt.“
Ég kveð Steinólf hinsta sinni
með söknuði og virðingu og
þakka honum góða viðkynningu,
skemmtan, vináttu og hlýju í
minn garð. Fjölskyldu hans,
vinum og sveitungum votta ég
dýpstu samúð mína. Blessuð sé
minning Steinólfs Lárussonar.
Magnús Ástvaldsson.
Steinólf sá ég fyrst 1953 þá
barn. Þá leigði kona að vestan
herbergiskytru af foreldrum
mínum. Hún bauð einhverju
sinni til samsætis í kytrunni og
ég tók eftir að ótrúlega margir
fóru inn í herbergið sem var
innan við tíu fermetrar; kannski
sjö. Mannfjöldinn sem hvarf inn
í kompuna vakti forvitni mína.
Seinna um kvöldið tók ég eftir
að það streymdi mannmergðin
út úr þessu herbergi; lestina
rak maður sem mér sýndist
vera tröll. Tröllið klappaði mér
á forvitinn kollinn. Tröllið var
Steinólfur í Fagradal.
Steinólfur Lárusson bóndi í
Ytri-Fagradal á Skarðsströnd í
Dalasýslu er allur og er of mikið
sagt því hann verður aldrei all-
ur svo stór var hann. Ekki af
því að hann væri tveir metrar
heldur af því að hann skildi eftir
sig sagnaslóð um alla Dali og
víðar. Þegar hann var grafinn á
laugardaginn var í langleg-
udeildinni í Skarðskirkjugarði –
við hliðina á Hrefnu sinni sem
var jörðuð þar 2001 – þá kom
svo mikill fjöldi í óauglýsta jarð-
arförina að kirkjan litla marg-
sprakk og menn sátu í bílum úti
um öll Skarðstúnin og hlustuðu
á útförina í útvarpi. Útförin var
í anda Steinólfs; þar var oftar
hlegið í jarðarför en venja er til.
Þar var líka haldið upp á líf
Steinólfs Lárussonar og það
sem hann hafði fært umhverfi
sínu um leið og hann var kvadd-
ur.
Ég var svo heppin að vera
áskrifandi að sýslufundargerð-
um Dalasýslu um langt árabil.
Þeirri stofnun skrifaði Steinólf-
ur oft forkostuleg bréf. Eitt var
um trjónukrabbarækt, annað
um leirbrennslu úr Hvamms-
firði og eitt um virkjun
Hvammsfjarðar. Þessi bréf birt-
um við í Þjóðviljanum. Sumt
sýndist okkur jarðbundnum
mönnum vera hálfgerð vitleysa,
en viti menn: Er ekki farið að
skrifa lærðar ritgerðir um
sjávarfallavirkjanir eins og þá
sem Steinólfur vildi láta gera í
Hvammsfjarðarröstinni?
Þegar ég var menntamála-
ráðherra barst þangað margt
bréfið. Einn daginn kom bréf
frá Steinólfi. Þar var bent á að
ríkið hefði fyrir löngu ákveðið
að friða örnina. En böggull
fylgdi skammrifi; hún legðist á
þann góða fugl sem heitir æð-
arfugl. Ekki datt bréfritara í
hug að amast við friðuninni en
benti á að bændur við Breiða-
fjörð borguðu af henni, örninni,
skaðann. Því var þess vinsam-
legast farið á leit að ríkisvaldið
bætti mönnum skaðann af
skepnu þessari. Þetta bréf fór
eins og eldur í sinu um allt
ráðuneytið; það var sannarlega
ekki venja því þar var eiginlega
of margt bréfið. En margt bréf-
ið gleymdist fyrr en þetta bréf
frá Steinólfi.
Örnin er kvenkynsorð fyrir
vestan.
Hæsta fjall í Dalasýslu er
Hafratindur. Til að sjá úr Reyk-
hólasveit er þetta nafn undr-
unarefni. Því Hafratindur er
ekki tindur heldur fjallshrygg-
ur. Þegar komið er út Tjalda-
neshlíðina og í Fagradal þá
blasir við Hafratindur sem ekki
er lengur fjallshryggur heldur
tindur.
Þessi tindur yfir Fagradal fór
Steinólfi Lárussyni vel. Sjálfur
var hann tindur í mörgu mann-
félaginu.
Höllu, Gumma og öðrum að-
standendum færum við Guðrún
þakkir fyrir móttökurnar, þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þessu góða fólki.
Svavar Gestsson.
Steinólfur
Lárusson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir greinunum.
Minningargreinar
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800