Bæjarins besta - 10.02.2011, Page 11

FIMMTUDAGUR 10. FEBRÚAR 2011 11
ber“
gaman að vera þar. Heimavistin
var á neðri hæðunum og við sótt-
um skólann uppi á efstu hæð á
hverjum degi, nema um helgar.
Við höfðum allar sérherbergi, en
við máttum ekki fá gesti inn á
herbergin nema einu sinni á ári,
á jóladag. En það var líf og fjör
þarna! Þarna voru margar stelpur
víðsvegar að af landinu. Það var
virkilega gaman og ég hefði alls
ekki viljað missa af þessu, þetta
var alveg æðislegt,“ segir Helga frá.
Ætlaði að vera í eitt ár
Helga útskrifaðist úr hjúkrun-
arskólanum árið 1962 og ætlaði
sér þá til Danmerkur að vinna og
bæta jafnvel við sig námi.
„Ég var þá nýbúin að hitta yfir-
hjúkrunarkonuna á sjúkrahúsinu
á Ísafirði, í Reykjavík og hún
sagði mér að sú sem væri hjá sér
væri að hætta og hún fengi bara
enga aðra. Ég lofaði henni því að
ég skyldi koma og vera hjá henni
í eitt ár. Svo var ég nú bara á
sjúkrahúsinu þangað til ég hætti
að vinna í fyrra,“ segir Helga
brosandi.
Eftir heimkomuna kynntist
hún verðandi eiginmanni sínum,
Jörundi Sigtryggssyni. Þau gift-
ust árið 1964 og eignuðust saman
dæturnar Sigríði Hrönn, Lindu
og Mörthu. „Ég á orðið fjórtán
barnabörn og sex langömmubörn
– ég er svo rík,“ segir Helga
stolt. Þegar þau Helga og Jörund-
ur fóru að stinga saman nefjum
átti hún hins vegar fyrir dótturina
Eygló Harðardóttur, sem hún
eignaðist á námsárunum.
„Viðhorfið var nú þannig í
hjúkrunarskólanum að manni var
bara sagt að þetta væri manns
eigin sök. Ég ætlaði að reyna að
komast inn í skólann aftur þremur
mánuðum eftir að ég átti hana,
en mér var sagt að ég yrði bara
að taka því að bíða í sex mánuði,
þetta væri mér að kenna. Það var
eiginlega verið að hegna manni.
Þær stúlkur sem urðu ófrískar
urðu bara að taka því,“ segir
Helga frá.
Hún átti Eygló á fæðingar-
heimili Guðrúnar Halldórsdóttur
við Rauðarárstíg og kom fljótlega
vestur með hana. Móðir Helgu
tók Eygló svo að sér á meðan
Helga snéri aftur suður til að
klára námið. „Það var auðvitað
erfitt að fara suður og hafa hana
ekki, en það er svo margt sem er
erfitt í lífinu, það þýðir ekkert að
tala um það. Maður tekur því
sem að höndum ber,“ segir Helga.
Bar sjúkling-
ana í fanginu
Það gefur auga leið að á þeim
tíma sem Helga hefur starfað sem
hjúkrunarfræðingur hefur fagið
tekið miklum breytingum, og
húsnæði sjúkrahúss Ísafjarðar
ekki síður.
„Í gamla húsinu var þetta
þannig að öll rúmin voru geymd
í kjallaranum, í pörtum. Þau voru
ekki með hjólum heldur. Ef það
þurfti að bæta við rúmum þurfti
að sækja þau niður og bera þau,
kannski alveg upp á aðra hæð og
setja þau saman þar. Sjúklingana
sem voru skornir upp og áttu svo
að liggja á annarri hæð bárum
við líka í fanginu, tvö og þrjú
saman. Líkin þurftum við að bera
niður, út um útidyrnar og inn í
líkhúsið utan frá. Það var ekki
innangengt, það var allt svo þröngt
og lítið í gamla húsinu,“ segir
Helga, sem segist þó hafa liðið
vel í húsnæðinu. „Þegar við flutt-
um svo yfir, 1989, fannst mér ég
þurfa að leita að öllum – ég fann
engan!“ segir hún og hlær við.
Auk tæknilegra og læknis-
fræðilegra framfara hefur ýmis-
legt annað sem viðkemur hjúkr-
unarstarfinu breyst, svo sem við-
horf til sjúklinga og legutími
þeirra. „Áður fyrr lá fólk inni í
tíu daga eftir botnlangaskurð og
í hálfan mánuð eftir kviðslit.
Fæðingar, hugsaðu þér, þær voru