Bæjarins besta - 07.04.2011, Blaðsíða 12

12 FIMMTUDAGUR 7. APRÍL 2011
tilfinningunni að fólk sé komið
til að dæma þig. Á þessari hátíð
finnst mér fólk komið til að
skemmta sér. Það skiptir ekki
alveg öllu máli hvort fólk klikkar
á gítarsólói eða sé alveg í „tune“
allan tímann. Það vita einhvern veg-
inn allir að þetta á að vera gam-
an,“ segir hann.
Lúxusvandamál
að fá hljómsveitir
Á hverju ári stíga um 30 bönd
á stokk á Aldrei fór ég suður, en
að baki þeim lokalista liggur
langur og ansi átakasamur tími.
„Þetta hefur alltaf verið lúxus-
vandamál. Í ár sóttu held ég 150
bönd um að koma og við völdum
þrjátíu úr. Þetta hefur verið í
kringum þessa tölu og stundum
fleiri. Við hættum að auglýsa
eftir umsóknum og þær koma
samt,“ segir Öddi, sem er einn
nefndarmanna í bandavali. „Við
búum okkur til svona þrjátíu,
fjörutíu banda lista og sendum á
milli. Þau bönd sem eru á öllum
listum eiga auðveldara með að
komast á lokalistann, en það fara
alveg sex, sjö vikur í að rífa kjaft
við hvorn anna. Oft eru líka ein-
hver fjölskyldutengsl eða klíku-
tengsl, þar sem menn eru að reyna
að troða inn böndum. Ég, helst, “
bætir hann við og kímir.
En á hann sér þá einhverjar
uppáhaldssveitir eða upplifanir
frá liðnum hátíðum? „Yfirleitt er
það eitthvað sem kemur manni á
óvart. Í fyrra var það, ekki spurn-
ing, MC Ísaksen – lókal tíu ára
gutti sem rústaði hátíðinni. Ég
vissi allavega ekki af honum fyrir
það. Hann er alveg klikkaður
rappari og sjarmatröll. Maður
vissi ekki hvort maður ætti að
hoppa af kæti eða grenja bara.
Þetta var stórkostlegt atriði,“ seg-
ir hann frá.
„Það var líka ógleymanlegt
þegar Biogen, sem er dáinn núna,
spilaði í fyrra skiptið. Sjálfsagt
vissu fæstir í salnum hver hann
var, en hann var líka svona
sjarmatröll og náði salnum með
sér á sinn sérstaka hátt. Eins þegar
harmónikkufélagið og unglinga-
hljómsveitin Appolló spiluðu.
Maður vissi ekkert hvað þeir
myndu gera, en svo varð það
eitthvað... Maður deyr með þá
mynd í hausnum, sko,“ segir hann.
Í ár er hann sjálfur spenntastur
fyrir Quadroplus og FM Belfast.
„Svo verður líka gaman að sjá
Helga Björns og Grafík. Og Perlu
Sig, sem er lókal stelpa,“ segir
Öddi, sem mun sjálfur stíga á
stokk ásamt lúðrasveit Tónlistar-
skóla Ísafjarðar. „Það var regla
að maður mætti bara spila tvö ár
í röð og yrði að taka ár í hlé. Ég
reyndi að hlýða því og hef þrisvar
sagt nei við sjálfan mig. En svo,
einhvern tímann þegar ég átti
ekki að spila, var búin til einhver
Facebookgrúppa. Mér fannst það
orðið hálfvandræðalegt, svo ég
held ég verði bara að kyngja því
að svo lengi sem ég er í þessu er
ég með eitthvað svona fríspil,“
segir hann. Styrktaraðilar hátíð-
arinnar hafa sömuleiðis sett það
sem skilyrði að hann komi sjálfur
fram.
Hálf geimstöð,
hálft hljóðfæri
Aldrei fór ég suður er ekki eina
gæluverkefnið sem hefur krafist
athygli Ödda á síðustu árum, því
hann hefur sömuleiðis reynt fyrir
sér í hljóðfærasmíði ásamt vini
sínum. Afraksturinn kallast Mír-
strúment, eftir geimstöðinni góð-
kunnu, enda nokkuð framúr-
stefnuleg græja.
„Þetta er svona sjö ára gömul
hugmynd hjá mér og Palla Einars,
vini mínum. Áður en hann varð
iðnhönnuður var hann hljóðmað-
ur og grúskari. Þegar ég var
tölvutrúbador var ég alltaf að
þvælast um með fullt af drasli í
tösku, og við vorum oft að tala
um það hvað þetta væri asnalegt
eitthvað. Hvert sjó byrjaði á því
að raða tækjum á borð, tengja sjö
usb-tengi og fimm, sex straum-
breyta og svona. Þetta er líka svo
ósexý sem hljóðfæri – fullt af
drasli á borði og svo laptop. Svo
á að vera rosa gaman. Elvis Presl-
ey myndi ekki alveg kaupa þetta,
held ég,“ segir Öddi.
Eftir að hafa velt því fyrir sér
árum saman hvernig væri hægt
að bæta úr þessu og skissað upp
hugmyndir ákváðu þeir að hrinda
hugmyndinni í framkvæmd fyrir
um þremur árum síðan. „Við
gerðum svo prufuútgáfu ári
seinna, sem ég túraði tvisvar
sinnum með í Evrópu. Hún var
náttúrulega alltaf að bila, en út
frá þeirri reynslu vorum við að
endurgera hana núna um daginn,“
útskýrir Öddi, sem segir hljóð-
færið ekki alólíkt harmónikku.
„Það er endalaust af tökkum í
svipuðu kerfi og á takkanikku.
Svo eru alls konar tól sett á arma
sem það er hentugt að teygja sig
í. Inni í hljóðfærinu eru mixerar,
hljóðgjafar og bankar og svo
smíðuðum við líka ljósakerfi sem
er á einum arminum og virkar
algjörlega með hljóðfærinu. Það
eru margar hugmyndir í þessu,
en hugsunin var dálítið sú að
losna við hljóðmanninn og ljósa-
manninn og einfalda þetta, geta
gert þetta allt sjálfur. Það er líka
bara ein rafmagnsinnstunga fyrir
tækið,“ útskýrir Öddi. „Í rauninni
er þetta eins og maður hafi átt
fimmtán bíla og ákveðið að
smíða einn draumabíl úr öllum
bestu hlutunum úr þeim,“ bætir
hann við.
Mírstrúmentið hefur vakið
áhuga einhverra, en Öddi efast
þó um að þeir muni leggjast í
framleiðslu á næstu árum. „Ég
held að þetta verði nú bara mín
einkagræja. Þetta er margra millj-
ón króna verkefni, svo það meik-
ar nú ekki mikinn sens fyrir neinn
venjulegan mann að fara að biðja
um þetta. En það er smá áhugi
frá tækniheiminum. Ekki endi-
lega til framleiðslu, heldur meira
bara svona til að bæta í fróðleiks-
bankann,“ segir hann.
Brjálæðislega
bjartsýnn á framtíð
bransans
Mírstrúmentið er í aðalhlut-
verki á annarri af þeim tveimur
plötum sem Öddi er með í smíð-
um um þessar mundir. Sú er á
ensku, en hann vonast hins vegar
til að geta gefið út íslensku plöt-
una í sumar.
„Ég spila voða lítið á mírstrú-
mentið á þeirri íslensku, það er
meira bara kassagítar. Ég klára
hana vonandi í sumar, en það er
samt mjög erfitt að gefa út ein-
hvern tíma. Sumt tekur hálftíma,
annað tekur sex mánuði og maður
veit það aldrei fyrirfram. Ég er
líka að vinna í þessari ensku, svo
kannski næ ég báðum á árinu.
Og kannski hvorugri,“ segir
Öddi. Síðasta plata hans, Ítrekun,
var live-plata sem kom út í lok
árs 2009, en þar áður kom platan
Mugiboogie, síðla árs 2007. Lag-
ið Haglél kom svo út fyrir nokkr-
um vikum, en það gaf Öddi út á
heimasíðu sinni, þar sem fólk
gat sótt það sér að kostnaðar-
lausu. Skömmu seinna skaust það
upp vinsældalista Rásar 2, þar
sem það tróndi á toppnum vikum
saman.
„Það er svolítið búið að vera
að heilaþvo landann. Rúna er bú-
in að segja mér að ég ætti að
hringja og banna þeim að spila
það, svo að fólk fái ekki ógeð.
Ég sagði henni nú bara að þetta
væri að hjálpa okkur fyrir næstu
Bónusferð,“ segir hann og brosir.
Mikið hefur verið rætt um
framtíð tónlistarútgáfu með til-
komu netsins og niðurhalinu sem
eykst ár frá ári. Öddi er þó ekki
einn þeirra sem telur að þróunin
stefni framtíð tónlistarbransans í
hættu.
„Ég er bara brjálæðislega bjart-
sýnn. Tónlistarbransinn hefur
einfaldast svo mikið. Ég er svona
einyrki, trillukarl, sem tek upp
sjálfur og gef út sjálfur. Þetta er
náttúrulega ótrúlega lítill mark-
aður hérna heima, en mér finnst
að eftir að internetið og mp3-
formið kom sé þetta orðinn miklu
skemmtilegri heimur,“ segir hann.
„Í gamla daga gastu ekki gert
neitt nema þú værir með plötu-
fyrirtæki á bakinu og einhverjar
milljónir í vasanum til þess að
eyða í stúdíó og kaupa alla hjálp-
ina, hljóðmann, grafíker, fjöl-
miðlafulltrúa og dreifiaðila, sem
allir taka svo sinn hluta af kök-
unni. Þetta er ennþá til og gerir
gott fyrir mjög marga, en hitt er
líka mjög vel hægt - ekki bara í
músík, en sérstaklega þar. Það
að ég geti gefið út lag á heima-
síðunni minni og að það sé búið
að vera í toppsætinu á vinsælda-
lista í fjórar, fimm vikur er alveg
ótrúlegt. Og ef ég get það geta
það allir. Það er alveg augljóst,“
segir Öddi.
Græddi á
Íslendingasnobbi
Öddi segir vel mögulegt fyrir
einyrkja að koma sér á framfæri
sjálfir. Það kallar hins vegar oft á
að fólk gangi sjálft í öll þau verk
sem útgáfufyrirtæki sinni venju-
lega. „Sumir eru kannski ekki
alveg tilbúnir í það. Ég er kannski
smá heppinn með að ég hef alveg
nennt þessu. Aðrir eru kannski
mjög góðir í að semja músík en
ekki jafn góðir í að tala við fólk.
Þeir fatta kannski ekki alveg hvað
þarf til þess að halda tónleika, að
bóka flug og hljóðkerfi og gera
plaköt, fara í útvarp og svona.
Þetta er dálítið mikið stúss, sem
er ekkert fyrir alla. En það er
ennþá til fólk sem er til í að taka
eitthvað af þessu á sig, ef ekki
allt saman, sama hvort það eru
plötufyrirtæki eða umboðsmenn.
Mér finnst þetta bara allt miklu
opnara og skemmtilegra en það
var, þessi breyting sem hefur
orðið á þeim átta árum sem ég
hef verið í bransanum,“ segir
Öddi.
Þegar hann hóf tónlistarferil
sinn segist hann hafa grætt á orð-
spori Bjarkar og Sigur rósar á
erlendri grundu. „Þá hjálpaði mér
ótrúlega að vera bara Íslendingur.
Fyrir litlar hátíðir í Evrópu var
kannski nóg að segja að ég væri
tölvukall frá Íslandi. Það voru
kannski hátíðir sem höfðu ekki
efni á Sigur rós eða Björk, en
voru til í eitthvað skrýtið íslenskt.
Ég held að ég hafi grætt mikið á
Íslendingasnobbi út um allar
trissur. Það hefur síðan breyst
helling, Íslendingasnobbið hefur
minnkað, en leiðirnar eru hins
vegar áfram opnar. Íslensk ungl-
ingabönd geta komist til Belgíu
að spila, til dæmis. Mér finnst
líka gaman að sjá hvað mynd-
listarheimurinn og tónlistarheim-
urinn eru að fléttast saman, eins
og sést í hljómsveitum eins og
Sudden Weather Change og
Trabant. Allt er orðið miklu auð-
veldara fyrir fólk,“ segir Öddi,
sem kveðst bíða eftir því að Einar
Örn fái fálkaorðuna fyrir sín
fleygu orð: Það skiptir ekki máli
hvað þú getur heldur hvað þú
gerir. „Mér finnst það vera svona
setning sem það mætti bara semja
þjóðsöng í kringum,“ segir hann.
Það þarf úthald í einyrkja-
bransann, sem ekki allir hafa til
að bera. „Það er til fullt af kassa-
gítargutlurum og tölvugutlurum
sem láta sig dreyma, en þeir
stoppa einhvers staðar og gefast
upp. Það gengur ekki. Ef þig
langar að spila einhvers staðar,
sendirðu kannski 100 geisladiska
út um allt og reynir að finna
kandídata sem þér þykir líklegt
að geti fílað þig. Menn mega
ekki bakka ef þeir fá ekki svar.
Ég hef sent ótal diska og ótal
email án þess að fólk svari. Mað-
ur má ekkert láta það stoppa sig,“
segir Öddi.
Einyrkjar í listageiranum þurfa,
eins og annað fólk í óreglulegri
vinnu, að sætta sig við ákveðið
óöryggi í fjármálum, þó því takist
að gera tónlistina að lifibrauði
sínu, eins og Ödda hefur tekist.
„Það hjálpaði að fyrstu þrjú árin
var ég barnlaus, svo ég þurfti
ekki að hafa efni á meiru en bjór
og lestarmiða einhvert. Sem bet-
ur fer var ég búinn að búa til
einhvern grunn fyrir þessi ævin-
týri þegar börnin komu. Oft eig-
um við engan pening og stundum
eigum við hellings pening. Svo
er ég líka einn af þessum sem er
með hálfgerða peningablindu.
Heimabankinn þarf að vera orð-
inn verulega rauður til að ég fari
að hafa áhyggjur. Það kemur sér
ágætlega,“ segir hann og hlær við.
Gott að spila
fyrir engan
Eins og í öðrum geirum getur
það verið töluvert hark fyrir unga
og upprennandi listamenn að
koma sér á framfæri. „Það tekur
nokkur ár að sanna sig. Mér finnst
eins og ungar hljómsveitir fari
kannski tvær, þrjár ferðir til út-
landa og hætti svo bara – eins og
það hafi verið rosaleg vonbrigði
að koma ekki heim með bikar og
milljónir í vasanum!“ segir hann
og hlær við.
Hann þekkir harkið af eigin
raun og hefur oft spilað fyrir eng-
an – eða kannski einn barþjón.
„Ég geri það enn. Einu sinni var
ég að hita upp fyrir bandið Super
Furry Animals og tveimur dög-
um seinna spilaði ég fyrir einn
barþjón í Cardiff. Viku seinna
var ég í Danmörku að spila fyrir
fjölda fólks. Þetta er gott kontr-
ast,“ segir Öddi, sem segir það
ekki erfiða upplifun lengur að
spila fyrir tóman sal.
„Alls ekki. Það er eitthvað gott
við það. Ef maður kemst yfir það
að finnast þetta vonbrigði, að
maður sé að bregðast einhverj-
um, sem manni finnst auðvitað
fyrst. En svo er þetta eitthvað
karmalögmál, finnst mér. Maður
verður alltaf að gera sitt besta,
sama hvort það er bara einn bar-
þjónn í salnum eða mörg þúsund
manns. Í Cardiff var það bara
barþjónninn og svo einn maður á
barnum, sem var farinn þegar ég
kláraði sjóið. Þegar ég kom næst
voru hins vegar 150 manns og ég
held án gríns að það hafi mest
verið þessum barþjóni að þakka.
Hann hringdi út liðið þegar hann
frétti að ég væri að koma aftur.
Þegar maður spilar fyrir engan
er maður bara að leggja eitthvað
út í karmanu sem maður fær svo
til baka seinna – eða þá að maður
er að borga fyrir eitthvað annað,“
segir Öddi.
Síðustu tónleikarnir
eftirminnilegir