Dagrenning - 01.02.1949, Blaðsíða 26

að að segja en það, að hann er einn sá
hörmulegasti, sem hér hefir heyrzt af vörum
menntaðs manns og táknar ljótasta atburð-
inn, senr lengi hefir kornið fyrir í útvarp-
inu. Og vilji útvarpið ekki eiga hlut í því,
að gera íslenzkt fólk að fávitum, ætti því
að vera bæði mjög ljúft og tiltölulega auð-
velt að láta hann ekki endurtakast í neinni
mynd. f þessu sambandi skal því trúað, unz
annað kynni að reynast, að útvarpið liafi
bæði góðan vilja — og nokkra getu til að
framkvæma hann.“
Mér er ókunnugt um, hvaða andlegur
kramaraumingi það er, sem fengið hefir inni
í hinu rússneska blaði fvrir þessa ritsmíð,
en hver sem hann er, þá er víst að þar er
hvorki fyrir að fara skilningi á málefninu
né velvild til þess. Hroka heimskingjans
kennir þar í hverri línu, og manni liggur
við að vorkenna þessu vesæla hrói.
Að einu leyti þykir mér vænt um þetta
heimskulega skrif. Það er vegna þess, að
það hefir þráfaldlega komið fyrir að menn
hafa haldið því fram, að það væri alveg
sérstaklega svívirðilegt, ef Guð hefði út-
valið einhverja þjóð til þess að framkvæma
ákveðna hluti, sem öllu mannkyni eru nauð-
synlegir. En ekki þarf annað en staldra við
andartak til þess að sjá hvílíkur misskiln-
ingur kemur frarn í slíkri skoðun.
Jörðin öll — hnötturinn, sem vér byggj-
um — er áreiðanlega frá sjónarmiði Guðs
ein heild, sem einhvern tíma er ætlað að
ná fram til mikillar fullkomnunar. Hverjum
getur Guð ætlað að feta leiðina til þeirrar
fullkomnunar öðrum en börnum þessarar
jarðar eða hópum þeirra, sem við köllum
þjóðir? Sumar þessar þjóðir eru smáar, aðrar
stórar, sumar vel þroskaðar andlega og líkam-
lega, aðrar vanþroskaðar bæði andlega og
líkanilega. Er það nokkur höfuðsvnd, að
þjóð, sem komin er lengra á veg, leiði þá,
sem er skemra á veg komin? \'æri það glæp-
ur af Guði, eitthvað sérstaklega fyrirlitlegt
og ljótt, að starfa þannig? Samkvæmt sama
hugsanagangi hefði það átt að vera alveg sér-
staklega svívirðilegt af Guði að senda ís-
lenzku þjóðinni Jón Sigurðsson til þess að
leiða hana og marka stefnu hennar í við-
reisnar- og þroskabaráttu liennar. Hann var
öðrum fremri, í hans fótspor gat enginn sam-
tíðarmaður hans fetað, og þess vegna hefði
það átt að vera, samkvæmt þessum kokka-
bókum, ljótt og svívirðilegt að hann kom
frarn hér á landi og varð þjóðinni til bless-
unar. — Enginn mundi mæla svo nema
fáviti.
En ef þetta er svo með einstaklinga, er
því þá ekki alveg eins farið með þjóðimar
— mannhópana? Hverjir gáfu heiminum
hina fornu grísku list aðrir en smáþjóðin
Grikkir. Á máli þeirra, sem trúa á Guð,
heitir það svo, að Guð hafi gætt grísku þjóð-
ina hinum frábæra listasmekk og gefið henni
hina frábæru listamenn. Ef kristindómur-
inn er Guðs gjöf, var hann einnig gefinn í
upphafi einni smárri þjóð — Gyðingunum.
— Var það ekki svívirðilegt athæfi? Frá hin-
um minnstu þjóðunr berast hinar merkustu
hugmyndir og hugsjónir út til alls mann-
kyns. Smáþjóðirnar verða oftast „súrdeigið“
í menningarmálum heimsins.
Þannig mætti færa ótal rök önnur fyrir
því að hugsanagangur þeirra manna, sem
telja það ljótt og svívirðilegt, að Guð hafi
ætlað ákveðnum þjóðum sérstök hlutverk,
er rangur og sennilega oftast fremur sprott-
inn af því, hve skammt þeir geta hugsað
en af heimsku og illgirni. Hitt er svo aft-
ur annað mál, ef þjóð fer að miklast af
hlutverki sínu, misskilja það og færa yfir á
önnur svið en þau, sem henni em af Guði
gefin til umráðanna, að þá fer ávallt illa.
Þróunin í heiminum lvtur alveg órjúfanleg-
um, andlegum lögmá/um, og ef þau eru
brotin, segir endurgjaldið til sín fyrr eða
20 DAGRENNING