Feykir - 22.10.2003, Page 5

36/2003 FEYKIR 5
„Býst við að þetta verði látið danka svona eitthvað,........þó
það þyki ekki neitt gáfulegt.“
vildi til að ég festist með aðra
löppina í netinu og hékk með
hausinn undan brekkunni í
þessu kolbrjálaða verði. Eg átti
ekki að drepast þama því ég
meiddi mig ekkert og náði að
rétta mig við á einhvem óskilj-
anlegan hátt, því maður var far-
inn að stirðna ansi mikið.
Eg komst síðan með girð-
inguna í fanginum að brúnni og
ætlaði að fylgja henni áffam,
en þá var hún á kafi á kafla og
úr vöndu að ráða. Eg var búinn
að tína öllu, klámum og stafn-
um. Það var komið kolniða-
myrkur og ég rammviltur. Ég
reyndi að ramba á bæinn og allt
í einu sá ég dökka þúst til hlið-
ar skammt ffá mér. Ég þreifaði
mig áffam og kom að miklum
skafli þar sem virtist einhver
dökk þústa í botninum. Þegar
ég náði að komast yfir þennan
mikla skafl og að þústinni sá ég
að þetta var þá heystæðið rétt
við hlöðuna. Það var þá fjár-
húshlöðuhomið að ofhaverðu
þessi dökka þústa sem ég hafði
séð fyrst. Nú var það næsta að
koma sér að bænum og allt í
einu sá ég tím úr vesturglugg-
anum sem snýr af Skarðinu. Þá
hrópaði ég „gleðileg jól“ og ég
held það hafi aldrei fylgt eins
vel hugur máli eins og þama,
það má ég fúllyrða. Klukkan
átta kom ég héma að hurðinni,
þá var ég búinn að vera þtjá og
hálfan tíma að fást við Skarðið.
Þá tók við að koma mér úr föt-
unum. Það var allt orðið sam-
anffosið, uppfent og djöfúlegt.
Það þurfti samt ekkert að skera
utan af mér, en lá við.
Viss um að verða úti
Þegar ég svo sest inn í stof-
una og fer að reyna að jafúa
mig eftir þetta hark, þá tek ég
eftir því að það hafði eitthvað
gerst með sjónina. Það var ekk-
ert vafamál að þama hafði ég
tapað mikilli sjón, að rýna upp
í veðrið, en það hefúr ekki
versnað snitti síðan, ekki ein-
asta í 28 ár og orðinn svona
hundgamall og allur af mér
genginn. Ég sá fjábærlega
áður, alveg ffábærlega.”
Var þér ekki orðið ansi kalt
í þessum hrakningum?
„Nei mér var aldrei kalt og
ég er montinn af því að hafa
alltaf verið rólegur, haggaðist
aldrei, en átti aldrei von á öðm
en verða úti. Ég er stoltur af
því, get ekki annað en verið
montinn af sjálfúm mér.
Þetta voðalega veður stóð á
fjórða sólarhring og virtist fara
versnandi eftir því sem á leið.
Takk fyrir, og sýnir sig að það
var betra að villast ekki. Þegar
fór svo að rofa til sást til hross-
anna, þar á meðal þess sem ég
var á í mjólkurferðinni. Það var
rosalegt að sjá hvað þau vom
klömbrað, djöfúlega klömbruð
hrossin, óskaplega veðurbarin.
En það bar ekkert á slíku með
hrossin sem vom héma upp í
dalnum og það var merkilegt
að það dó ekkert hross í þessu
voðaveðri. Ég hafði reyndar
sagt við Gauta son minn þegar
veðrið geysaði að ef ég hefði
búist við þessu veðri hefði ég
ekki sett eitt einasta á um
haustið. Meinti það þá, hraus
svo hugur við þessu helvítis
veðri.
Það var ein merin sem bar
sig þannig að það var greini-
lega eitthvað að henni. Mig
grunaði að hún gæti ekki skitið
og þegar að var gáð þá var
þetta skraufþurrt og gijóthart,
og hélt öllu sem var fyrir innan.
Þetta getur víst gerst ef þau
þurfa lengi að híma undan
veðrinu.”
Eitthvað vakað yfír mér
Og þama hefúr þú sloppið
vel?
„Já þetta var minnsta að
kosti ein af þessum meiriháttar
vitleysum mínum. Það er svo
margsinnis búið að muna litlu,
að það hlýtur eitthvað að hafa
vakað yfir mér. Þetta lífshlaup
mitt hefur verið ákaflega
hnökrótt og það er langsam-
lega mér sjálfúm að kenna.
Það viðurkenni ég fúslega, ég
þarf ekki að hafa fyrir því að
kenna öðmm um það. Mér
leiðist óskaplega þegar fólk er
að breiða yfír skammimar sín-
Munchausen, ansi lýgileg?
„Já þetta er í eina skiptið á
æfinni sem ég hef fokið
marflatur. Það er lýgilegt, en
staðreynd er það nú samt. Já
Munchausen”, segir Jón og
skellihlær. „Þetta er ekki nein
vitleysa hjá þér góði, en sá er
munurinn að ég held hann hafi
ýkt dálítið, ekki alveg gmn-
laust um það. Nei það em ekki
alltaf jól hér á Laxárdal, eða
vom það að minnsta kosti
ekki.”
En ætlarðu að vera hér eitt-
hvað áffam, ekkert á leiðinni á
elliheimilið?
„Ég hugsa sem minnst, býst
við að þetta verði látið danka
svcna eitthvað, ef það er mögu-
legt, hugsa ekkert dýpra. í
þessu sambandi, býst ég við að
þetta þyki ekki neitt gáfúlegt að
setja þetta svona upp en það
verður víst að hafa það. Svo
getur maður verið streindauður
einn daginn og þá þarf ekki að
hugsa meira um það”, segir Jón
og rifjar að lokum upp vísu
sem hann orti á liðnum vetri og
segir að eigi sjálfsagt ágætlega
við sitt lifshlaup.
Gengið hef ég grýtta slóð
gæða lítið notið.
Illu striti á mig hlóð
ótal reglur brotið.
ar, það á ég ómögulegt að þola.”
Þú ert með mikið af hross-
um, sá ég þegar ég var að aka
héma heim?
„Já ég er með marga tugi af
hrossum, verðlausum, jafn
gáfúlegt og það er. Maður hef-
ur dundað við þetta, til að geta
illskast við að halda sjálfúm sér
uppi, það er ekker annað.”
En þú varst samt fjölskyldu-
maður?
„Já ég hafði það af loksins,
átti ágæta konu og tvo góða
krakka. Elín Valgerður Jón-
atansdóttir hét hún úr Súðavík.
Það munaði raunar engu að við
hjónin yrðum samferða í gröf-
ina. Hún dó rétt fyrir þetta ægi-
lega veður í október 1995, sem
drap mörg þúsund fjár yfxr
landið og heilmikið af hross-
um. Ég missti nú þijú héma rétt
við nefið á mér, hef aldrei misst
hross nema í þessu veðri, þau
urðu öll innkulsa. Ég taldi víst
að ég hefði séð alverstu topp-
ana úr norðaustri, en þetta sló
allt út, ogþaðvíðaren héma.
Ég skil ekki hvers vegna ég
lét ekki kindumar inn daginn
áður, ég hefði alveg getað það,
og það var búið að spá veðrinu
með góðum fyrirvara. Sem
betur fer var ég ekki nema með
30 kindur þegar þetta var og
það passaði svo akkúrat fyrir
þær að leita lags undan veðrinu
í hólfinu í skjóli við hlöðuna.
Ef þetta hefði verið einhver
hundmð fjár þá hefði það ekki
komist fyrir þama og sjálfsagt
steindrepist.
Held hann hafl ýkt dálítið
Ég var einn að gaufa þegar
þetta veður skall á. Ég laumað-
ist út um nótt og hlaðið var
orðið einn svellbunki, flugháll.
Ég lenti flatur á hlaðinu, fyk
um leið og ég skell aftur á bak,
stjómlaust og það munaði engu
að ég lenti með hausinn á
steyptu brýkinni við efsta þrep-
ið í tröppunum. Þama munaði
mjóu eins og oft hjá mér, svo
sannarlega og þessu gleymi ég
aldrei.
Og svo tók við að koma
heyi í kindamar þama í hólfinu
bak við hlöðuna. Þetta var því-
líkt hvassviðri að það skipti
engum togum að þegar ég kom
með baggann út úr hlöðunni þá
svipti hann mér flötum. Ég lá á
bagganum og rokið sá svo um
að koma mér vestur í hólf til
kindanna. Þetta var óskaplegt
bras að komast með heyið því
þær átu vel og ég þurfti að fara
svona með 30-40 bagga.”
Og faukstu virklega alltaf
með baggana? Þessi saga er nú
svipuð sögunum hans
Lambaprime m. gráðosta-
og döðlufyllingu
Skagfirskir bændur kynna marga nýja og gómsæta rétti úr afurðum sínum
Komi& og AmakkiS fráboero vöru
a IjomaMdi góÖu ver&i!
Grafinn nautavöðvi
Grafinn kindavöðvi
Lambaprime með
tómatfyllingu