Ljóðormur - 01.07.1988, Page 20

18 Kjartan Ámason
Skýlaust
en muniði bara
sagði hann og stakk gat
á skýin fyrir varimar á sér
sem alltaf emð að stytta ykkur leið
gerði súg með hendi flutti til skýjabreiður
að enginn getur
en skýin gusu upp að nýju og ultu
yfir andlitið sem aldrei sást
að enginn getur stytt sér
og óralangur skýjahali hvarf fyrirvaralaust
í gin hans bugöóttur hryggur rakst útúr
bólstrunum miðnes og þandir vængir
getur aldrei
aldrei stytt sér leið gegnum skýin
reis skyndilega upp sentist
á dyr sneri sér við í gættinni og hrópaði:
verðið!
þið verðið að stíga leiðina
úl fulls skrefið á enda!
skundaði síðan beint af augum inní
ferhymdan regnskóginn skildi
eftir sig glóandi stubb á dyrahellunni og
blátt strik í gufu hvolfsins.