Ljóðormur - 01.07.1988, Qupperneq 49

Eysteinn Þorvaldsson: 47
þvoði steinana, þerrði rykið af speglinum
mjúkri, lognhvítri slæðu
(bls. 51)
E.t.v. má að einhverju leyti rekja þessi síendurteknu minni
til skáldskaparaðferðarinnar, en ekki er þó víst að þetta sé
ómeðvitaður afrakstur og ekki er heldur víst að hinum súr-
realíska ásetningi haft afdráttarlaust verið fylgt eftir: „Nú
vakti fyrir mér að tefla saman andstæðum og teygja síðan
lopann með tveim stefjum líkt og í tónlist.“’Svo segir skáld-
ið frá í endurminningunum þegar lýst er ljóðunum sem
koma á eftir fyrsta bálkinum.
En víst er að hér var ungt skáld að yrkja ljóð um ljóð-
vanda sinn, um skáldskaparþörf sína og önnur áleitnustu
hugðarefni sín sem voru lífsviðhorfin sjálf og alþjóðastjóm-
mál. Ætla mætti að með þessu átaki hefði skáldið unnið bug
á vandanum, ort sig inn á nýtt og athafnasamara svið skáld-
skapar en áóur, - að tími biðarinnar eftir andagift væri á
enda og nýtt sköpunartímabil gæti hafist. En sjálfur segir
Hannes: „Hitt var meir á huldu hvaða sannindum um sjálfan
mig og veruleikann mér hafði tekist að grugga upp.“1 2 Þetta
hlýtur að þýða að unga skáldið hafi ekki getað gert upp við
sig álitamál um skáldskaparaðferð og að í honum hafi búið
togstreita milli listsköpunar og annarra hugðarefna. Svo
mikið er víst að heil 10 ár liðu frá því að Imbrudagar
komu út og þar til næsta ljóðabók Hannesar Sigfússonar
birtist. I Framhaldslffi fórumanns er glögg skýring á þessu
langa hléi. Astæðan er í fyrsta lagi bágur efnahagur og
brauðstrit I öðru lagi innri barátta um það hvemig haga
skuli ljóðstfl með tilliti til pólitísks boðskapar.
Snemma hefst í huga skáldsins þessi togstreita milli
þarfarinnar á að taka þátt í félagslegum boðskap og hins
táknsæja, torræða ljóðstfls sem honum virðist innborinn.
Orð og myndir ryðjast fram í ljóðin líkt og sjálfstæðar höf-
uðskepnur, efla sköpunargleðina, myndvísi og andríki en
slæva pólitískt áróðursgildi ljóðanna. Þetta veldur Hannesi
áhyggjum. Hann reynir að móta og skerpa tjáningu boð-
skaparins þrátt fyrir hina súrrealísku vinnuhugmynd. Hann
er að lýsa yrkingum Imbrudaga er hann segir:.......mér óx
ásmegin af kynngi oröanna, fór þó ekki hjá því að ég freist-
1 1985, bls. 58.
2 1985, bls. 58.