Ljóðormur - 01.06.1990, Síða 51

Eysteinn Þorvaldsson 49
en þunnur náttkjóllinn,
sem feUur um líkama hennar,
og hún getur ekki grátið.
En áður en svona iUa er komið í samskiptum kynjanna blómstrar
ástin og enginn gleymir henni í ijóðum sfnum. Engar heitar ástar-
játningar eru þó viðhaföar en þetta er tilfinning sem lokkar; stund-
um eltir hana raunar tortryggnin eins og skuggi. Ástin er fyrirferðar-
lítil í ljóðum hinna yngstu skáldkvenna og ástríöulaus þegar henni
bregður fyrir. Það er helst að Steinunn minnist á hana en hún lætur
við það sitja að bollaleggja hvað ástin gæti verið eða hvað hún sé
líklega, og rómantískur silfurfugl ástarinnar gefur af örlæti tungl og
stjömur. Það er ekki fyrr en komið er að fuUtrúum 68-kynslóðarinn-
ar að glóðin hitnar, t.d. hjá Guðlaugu Maríu f Ijóðunum Sjáðu og
Leikur. Og Harpa Bjömsdóttir, sem er yngri, yrkir af mUdu lífsfjöri
um gleðUeild og ýmiskonar ástabraU: „í græna lautu / gengur grá-
eyg, dansandi smámey / glaðlega teymir hún gæfan og spakan / guU-
hest sinn græneygan" segir í bálkinum sentimental sögur af þung-
brýnáum, grœneygum dreng og dulitilli dansandi smámey. Ljóð,
sem líklcga heitir Sos, hefst á þessa leið: „þetta veröur að enda / því
ást þín gerir mig sjóveika / og mig sundlar f þessum / ólgandi tU-
finningabylgjumu . MyndmáUð er aUt sótt tU sjóferðar og textinn
prentaður „konkret" f tfkingu öldugangs.
Karlpeningurínn er útlátasamarí í þessu efni eins og endranær.
Kristjáni Þóröi lætur vel að yrkja um ástina f ýmsum tilbrigðum
tilfinninga, trega og kímni, t.d. f íjóöinu Fljúgandi:
Þrái að lenda
f mjúkum faömi þínum
miUi fjaUatindanna hvítu,
en ljósin f augum þínum
eru slokknuð,
brotlendingin
óumflýjanleg
Jónasi Þorbjamarsyni er ekkert fjær en að flfka ástarkenndum f
ljóðum sínum en þær eru hinsvegar gjarnan samofnar náttúru-
myndunum. f ljóði á borð við Ef til vill þú eygir lesandinn kannski
þá ótryggu von sem gjaman er fömnautur ástarinnar:
Við fyrstu geisla má sjá
hvar blóm efst í hlíðinni
taka að glóa
ég er ekld viss ...
vakinn tíl feröar kem, ég
þar sem morgunninn opnast
innf landið
og ef tU vUl em skammt undan.
Mörg af Ijóðum Gunnars Kristinssonar tjá ástartilfinningar, þrá og
söknuð, oft í óvæntum myndum og knöppu máU, m.a. í nóttin
bljóðnar:
hljóðfall augnanna
bylgjast með þögn okkar